Τις τελευταίες ημέρες, και με αφορμή την… υπενθύμιση του ιστορικού
dna του ΠΑΣΟΚ από τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Ιορδάνη Τζαμτζή,
επιχειρείται μια προσπάθεια επιβολής παρατεταμένης σιωπής, με επιχείρημα
την αναγκαιότητα να μην διαταραχθούν οι ενδοκυβερνητικές ισορροπίες.Η αγωνία είναι εύλογη, αναμενόμενη και εξηγήσιμη: Πώς μπορείς να κατηγορείς το κόμμα με το οποίο συνδιαχειρίζεσαι την εξουσία, και μάλιστα με σκληρούς, εν πολλοίς μη αναστρέψιμους χαρακτηρισμούς;
Η απάντηση είναι ότι… λογικά δεν μπορείς. Ποιός είπε ωστόσο ότι ζούμε σε μέρες λογικής ή κανονικότητας; Αυτός άλλωστε ο ασυγχώρητος πολιτικός καθωσπρεπισμός ευθύνεται για το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μετριοπαθών πολιτών βρίσκονται από τις εκλογές του 2009 σπίτι τους, και αντί να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, καλούν κι άλλους… κοντά τους. Στην αποχή και στην αποστασιοποίηση.
Η Ελλάδα της κρίσης πληρώνει ακριβά την επιβολή σιωπητηρίου για τους λόγους που προκάλεσαν την κρίση αυτή. Μια κρίση που φέρει την πολιτική υπογραφή του “όλου ΠΑΣΟΚ”, για να θυμηθούμε μια αγαπημένη φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και είναι τραγικό, το ΠΑΣΟΚ που μας έφερε ως εδώ, να συνδιαχειρίζεται την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση… ανεξαρτήτως τωρινού (Νέας Δημοκρατίας) ή μελλοντικού (ΣΥΡΙΖΑ) κυβερνητικού εταίρου.
Στην Ελλάδα, η έννοια της συναίνεσης απουσιάζει από τα γονίδια της κοινωνίας, είναι λοιπόν επιεικώς αφελές να την αναζητεί κανείς στην πολιτική. Σε τέτοιες περιόδους, συναίνεση βαφτίζεται ο συμβιβασμός. Ίσως και η ανοχή απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο.
Σε καμία περίπτωση όμως, δεν δικαιολογείται η άφεση αμαρτιών. Και οι ιστορικές, πολιτικές αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ, είναι πάρα πολλές. Και ασυγχώρητες…
Λάζαρος Καλλιανιώτης / ysterografa.gr
