Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Καθαρές
κουβέντες! Οι 300 της Βουλής (και οι εμείς όλοι που τους στείλαμε εκεί
πάνω) έχουν σήμερα ευθύνη μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά να θέσουν υπεράνω όλων το καλό της πατρίδας και όχι της παράταξης.
Ρίξετε μια ματιά «έξω» και «μέσα»: Έξω οι Τουρκαλάδες αλωνίζουν στο
Αιγαίο με το στόμα τους ανοιχτό να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τους
θησαυρούς μας. Μπροστά σε αυτή την απειλή η Ελλάδα, η Κύπρος και η
Αίγυπτος αγκαλιάστηκαν για να προστατεύσουν τις «ΑΟΖ». Με το Ισραήλ
από κοντά. Η θάλασσες της Κύπρου έχουν γεμίσει κορβέτες και υποβρύχια
χωρών του ΝΑΤΟ, ακόμη και της Ρωσίας. Η ατμόσφαιρα στη Μεσόγειο μυρίζει
μπαρούτη. Το είπε ο Σαμαράς στο ν Νταβούτογλου. Τι παραπάνω χρειάζεται η
ηγεσία μας για να αντιμετωπίσει την κατάσταση ενωμένη;Μπαρούτη μυρίζει και εδώ μέσα, στο «σπίτι» μας. Ενώ αύριο-μεθαύριο καταπλέει η Τρόικα για κάποια «υπόλοιπα», πριν παραδώσει στους επόμενους «επόπτες» και ενώ επίκειται η σύνοδος του Γιουρογκρούπ το Δεκέμβριο που θα λάβει σημαντικές αποφάσεις για το θηριώδες χρέος μας, οι δύο αρχηγοί τρώγονται τόσο παθιασμένα όσο ποτέ γύρω από δύο αριθμούς: Ο μεν πρωθυπουργός για να «μαντρώσει» 180, ώστε να βγάλει Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Μάρτιο, ο δε Τσίπρας για να «αυγατίσει» τους 120 ώστε να μη βγει πρόεδρος και να πάμε σε εκλογές, προτού κατακαθίσει η οργή του κόσμου.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να φέρνουν μονίμως τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά με 3,5 έως 10,5 μονάδες αλλά και με τρείς περίεργες και εξ ίσου ενδιαφέρουσες «σταθερές»: α) την πλειοψηφία του λαού να μη θέλει πρόωρες εκλογές. β) να θεωρεί τον Σαμαρά «καταλληλότερο» για πρωθυπουργό και γ) ένα σταθερό ποσοστό 25 % να μην εκφέρει γνώμη, να επιφυλάσσεται, να καραδοκεί! Το τρίμηνο που διανύουμε δείχνει τη μεν «αποδώ πλευρά» (την κυβερνητική ) να κερδίζει κάποιους πόντους με, έξωθεν εγκεκριμένες, ελαφρύνσεις και με τους ξένους αφέντες (τουλάχιστον τους Ευρωπαίους) να την «ψιλοστηρίζουν». Την δε «αποκεί πλευρά» (την αντιπολίτευση ) να… καλοπιάνει όπως-όπως τους φιλήσυχους μικροαστούς , να κλείνει το μάτι και στους νεαρούς καταληψίες και… να καλοβλέπει «ψιλοστήριξη» από υπερατλαντική μεριά!…
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο τόπος έχει ανάγκη από νέους ηγέτες, από νέο πολιτικό αίμα, από νέα μυαλά. Και ότι είναι ευκαιρία να τα αποκτήσει με τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, για να διώξει τη «μούχλα». Νέους όλων των ηλικιών (αλλά και γέρους όλων των ηλικιών) διαθέτουν και οι δύο πλευρές. Ο Δένδιας άφησε πίσω τους δύο σαραντάρηδες υπουργούς, τον Κικίλια και τον Σκρέκα (αν και ο αρχηγός του βιάστηκε να διώξει μάνι-μάνι τον υφυπουργό του Στύλιο, χάριν του Περισού). Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος σαραντάρης, (αν και πίσω του γκρινιάζουν 5-6 ενενηντάρηδες, με… νεαρότερο όμως στα μυαλά τον Μανώλη Γλέζο). Νέες ιδέες έχουν σίγουρα αμφότεροι οι αρχηγοί. Αυτές τις μέρες στέκονται στο σταυροδρόμι που οδηγεί στο να γίνουν σωτήρες ή ολετήρες του έθνους. Σωτήρες αν θέσουν υπεράνω όλων το συμφέρον της πατρίδας. Ολετήρες αν συνεχίσουν το μαλλιοτράβηγμα, την ώρα που μύριοι κίνδυνοι απειλούν την πατρίδα…
Πιστεύω ότι αυτή τη φορά λαός μας θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος του, σε όποια πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Να αποφύγει τις μεσοβέζικες επιλογές, τις ρουσφετολογικές εξαρτήσεις, το κομματικό σκορποχώρι. Όχι πια σε μια Ελλάδα των εκατό αρχηγών, όπως θα την ήθελε η ξενοκρατία. Φρονώ ότι και οι δύο αρχηγοί είναι εξ ίσου καλοί πατριώτες. Ο «αποδώ» διαθέτει μεγαλύτερη πείρα, αρκετά νεαρά στελέχη και ευρωπαϊκή κάλυψη. Ο «αποκεί» φλογερά νιάτα, καθαρό παρελθόν μεγάλες φιλοδοξίες, πιστούς ψηφοφόρους και… ίσως υπερατλαντική προοπτική.
Αμφότεροι όμως είναι έντιμοι, εργατικοί, καλοί οικογενειάρχες και όχι δούλοι του χρήματος. Αλλά… δυστυχώς αρκετά πεισματάρηδες ώστε να μην εννοούν να χαμηλώσουν τον «τουπέ» τους και να δώσουν τα χέρια τους ,σε μέρες μεγάλης εθνικής δοκιμασίας, όπως οι σημερινές… Αυτό θα έκαναν οι προκάτοχοί τους Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου .Ισως θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι τέτοιες μέρες το 1920 ο παντοδύναμος Βενιζέλος έχανε τις εκλογές και δεν έβγαινε ούτε βουλευτής… Και ότι τέτοιες μέρες το 1922 έξη κορυφαίοι πολιτικοί άνδρες πλήρωναν με τη ζωή τους στο Γουδί τη Μικρασιατική καταστροφή!… Η ιστορία διδάσκει. Και πολύ συχνά τιμωρεί!..
Ch.Passalaris@hotmail.com
