του Αυγερινού Χατζηχρυσού
Γενικά μιλώντας, στον καπιταλισμό ο κάθε εργαζόμενος «πουλάει» την εργατική του δύναμη σε αυτόν που του υπόσχεται ότι θα του προσφέρει εργασία, γνωρίζοντας ότι με αυτό θα «χάσει» τη συμμετοχή του στα κέρδη, αδυνατώντας να πουλήσει την εργασία του μόνος.
Στον
20ό αιώνα, λόγω του κομμουνιστικού «αντίπαλου δέους», αυτή η αδικία
είχε αμβλυνθεί με τις εργατικές διεκδικήσεις που είχαν κερδηθεί με
πολλούς αγώνες. Στη νεοφιλελεύθερη νέα τάξη, όμως, η εργασία δεν είναι
αυτή που θεωρείται προϊόν, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος! Επιστρέφουμε
δηλαδή στη Φεουδαρχία, όπου οι σκλάβοι είχαν δικαίωμα στη ζωή μόνο όσο
προσέφεραν εργασία, ως εργαλεία, και όχι ως πολίτες.
Ο θεσμός, λοιπόν, της ενοικιαζόμενης εργασίας είναι το νέο δουλεμπόριο, κατά το οποίο ο ενοικιάζομενος δεν εργάζεται για το δικό του συμφέρον, αλλά για τον Εργολάβο/ΜΚΟ στους οποίους τον ενοικιάζει κατά το δοκούν ως νταβατζής. Μάλιστα, στην τελευταία ψήφιση του πολυνομοσχεδίου πέρασε απαρατήρητο, πίσω από το ζήτημα με το γάλα, το γεγονός πως και το Δημόσιο πλέον θα μπορεί να χρησιμοποιεί ενοικιαζόμενους εργαζόμενους. Αποκορύφωμα όλων αυτών των μεθοδεύσεων είναι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ).
Με
πρόφαση δήθεν την ανταγωνιστικότητα, αλλά με σκοπό την κατάργηση όλων
των δημοκρατικών θεσμών και αυτής ακό-μη της Εθνικής Κυριαρχίας, είναι
απαίτηση της Ευρωπαϊκής –δηλαδή Γερμανικής– Ένωσης η δημιουργία περιοχών
στην εδαφική Επικράτεια της χώρας, όπου οι νόμοι δεν θα ισχύουν ή θα
ισχύουν a la carte, δηλαδή θα λειτουργούν αποκλειστικά για το κέρδος.
ΕΟΖ και με τη βούλα
Η αρχή έγινε με τον Νόμο 3907/2011, άρθρο 37, παρ. 5: «Σε περίπτωση αδυναμίας των αρμόδιων κατά περίπτωση αρχών να διασφαλίσουν με ίδιους πόρους ή μέσα ότι οι υπήκοοι τρίτων χωρών, των οποίων η απομάκρυνση έχει αναβληθεί, απολαμβάνουν κατά το χρονικό διάστημα της αναβολής, στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς προσωρινής στέγασης σε εγκαταστάσεις δημόσιου ή κοινωφελούς χαρακτήρα και γενικότερα ότι καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές τους ανάγκες, μπορεί να επιτραπεί, μετά από σχετική άδεια, να απασχολούνται ως μισθωτοί σε τομείς απασχόλησης, σε συγκεκριμένες περιοχές της Χώρας». Παρατηρείται μια πρώτη αναφορά σε «συγκεκριμένες περιοχές της Χώρας», που τότε βέβαια ακουγόταν απλά σαν περιορισμός στον τόπο κατοικίας.
Ωστόσο, επανήλθαν τον Μάρτιο του 2012 με τον Νόμο 4052/1-3-2012/αρ. φύλλου 41, με τον όχι ιδιαίτερα λειτουργικό τίτλο «Έγκριση των Σχεδίων Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης Μεταξύ του EFSF (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Τράπεζας της Ελλάδος, του Σχεδίου του Μνημονίου Συνεννόησης Μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδος, και άλλες επείγουσες διατάξεις για τη μείωση του δημοσίου χρέους και τη διάσωση της εθνικής οικονομίας».
Σε αυτό τον νόμο, βάσει του άρθρου 84, οι παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών, η επιστροφή των οποίων έχει ανασταλεί, μπορούν να απασχολούνται μόνο εφόσον τους επιτραπεί, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις και τους περιορισμούς της διάταξης της παρ. 5 του άρθρου 37 του ν. 3907/2011.
Δηλαδή τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μεταναστών θα μπορούν να μετατραπούν σε στρατόπεδα εργασίας, ώστε να «καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές τους ανάγκες». Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται το πλαίσιο απασχόλησης λαθρομεταναστών για ένα πιάτο φαγητό, κάνοντας «λάστιχο» βασικούς μισθούς και άλλα ασφαλιστικά ή συνταξιοδοτικά δικαιώματα, αφού είναι προσωρινή –θεωρητικά– εργασία. Ενώ δημιουργούν και τον εσωτερικό «ανταγωνισμό» με τους χιλιάδες άνεργους πολίτες της χώρας που έμμεσα θα εκβιάζονται, είτε να αποποιηθούν τα όποια δικαιώματά τους για να εργαστούν κι αυτοί σε συνθήκες γαλέρας, είτε να παραμείνουν στα αζήτητα.
Αφού πέρασαν το εργατικό νομοθετικό πλαίσιο, τώρα μένει να ορίσουν και τις γεωγραφικές περιοχές που θα εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Με αυτόν τον τρόπο, ο τέως Υπουργός Οικονομικών, κ. Γιάννης Στουρνάρας, από τις 5 Μαΐου 2014 έχει και επιτροπή που μελετάει τον ορισμό των ΕΟΖ, όπως βλέπουμε από την απόφαση που αναρτήθηκε στο ΔΙΑΥΓΕΙΑ για την αμοιβή αυτών των επιτροπών. Όπως διαβάζουμε στο έντυπο, γίνονται συνεδριάσεις για την «επεξεργασία της Γνώμης Πρωτοβουλίας (Ν. 2232/1994) της Ο.Κ.Ε., με θέμα «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες». Ποιοι δήμοι και ποιες περιφέρειες θα είναι αυτές, μπορούμε να φανταστούμε με βάση τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Αυτές οι Δημοτικές, Περιφερειακές Εκλογές ήταν ίσως οι σπουδαιότερες των τελευταίων 20 χρόνων. Ό,τι έχει ψηφιστεί από τις κυβερνήσεις του Μνημονίου τώρα θα πρέπει να εφαρμοστεί από τις τοπικές κοινωνίες στις περιφέρειες και τους δήμους.
Η Ανεργία δεν ήταν αποτέλεσμα της Κρίσης, ήταν αυτοσκοπός της– η ελευθερία και η δημοκρατία στο νεοφιλελεύθερο Κράτος είναι ανάλογα της οικονομικής αντοχής του κάθε Πολίτη. Η ανέχεια και τα αδιέξοδα στην υγεία, την παιδεία, την διατροφή και τα χρέη εξανεμίζουν κάθε δυνατότητα αντίδρασης και οδηγούν στην αναγκαστική μισθοδουλεία, που θα σερβιριστεί σαν «φιλάνθρωπες νέες θέσεις εργασίας» και «ανάπτυξη». Άλλωστε, οι σκλάβοι δεν είναι άνεργοι… ΗΝ
ΕΟΖ και με τη βούλα
Η αρχή έγινε με τον Νόμο 3907/2011, άρθρο 37, παρ. 5: «Σε περίπτωση αδυναμίας των αρμόδιων κατά περίπτωση αρχών να διασφαλίσουν με ίδιους πόρους ή μέσα ότι οι υπήκοοι τρίτων χωρών, των οποίων η απομάκρυνση έχει αναβληθεί, απολαμβάνουν κατά το χρονικό διάστημα της αναβολής, στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς προσωρινής στέγασης σε εγκαταστάσεις δημόσιου ή κοινωφελούς χαρακτήρα και γενικότερα ότι καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές τους ανάγκες, μπορεί να επιτραπεί, μετά από σχετική άδεια, να απασχολούνται ως μισθωτοί σε τομείς απασχόλησης, σε συγκεκριμένες περιοχές της Χώρας». Παρατηρείται μια πρώτη αναφορά σε «συγκεκριμένες περιοχές της Χώρας», που τότε βέβαια ακουγόταν απλά σαν περιορισμός στον τόπο κατοικίας.
Ωστόσο, επανήλθαν τον Μάρτιο του 2012 με τον Νόμο 4052/1-3-2012/αρ. φύλλου 41, με τον όχι ιδιαίτερα λειτουργικό τίτλο «Έγκριση των Σχεδίων Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης Μεταξύ του EFSF (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Τράπεζας της Ελλάδος, του Σχεδίου του Μνημονίου Συνεννόησης Μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδος, και άλλες επείγουσες διατάξεις για τη μείωση του δημοσίου χρέους και τη διάσωση της εθνικής οικονομίας».
Σε αυτό τον νόμο, βάσει του άρθρου 84, οι παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών, η επιστροφή των οποίων έχει ανασταλεί, μπορούν να απασχολούνται μόνο εφόσον τους επιτραπεί, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις και τους περιορισμούς της διάταξης της παρ. 5 του άρθρου 37 του ν. 3907/2011.
Δηλαδή τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μεταναστών θα μπορούν να μετατραπούν σε στρατόπεδα εργασίας, ώστε να «καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές τους ανάγκες». Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται το πλαίσιο απασχόλησης λαθρομεταναστών για ένα πιάτο φαγητό, κάνοντας «λάστιχο» βασικούς μισθούς και άλλα ασφαλιστικά ή συνταξιοδοτικά δικαιώματα, αφού είναι προσωρινή –θεωρητικά– εργασία. Ενώ δημιουργούν και τον εσωτερικό «ανταγωνισμό» με τους χιλιάδες άνεργους πολίτες της χώρας που έμμεσα θα εκβιάζονται, είτε να αποποιηθούν τα όποια δικαιώματά τους για να εργαστούν κι αυτοί σε συνθήκες γαλέρας, είτε να παραμείνουν στα αζήτητα.
Αφού πέρασαν το εργατικό νομοθετικό πλαίσιο, τώρα μένει να ορίσουν και τις γεωγραφικές περιοχές που θα εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Με αυτόν τον τρόπο, ο τέως Υπουργός Οικονομικών, κ. Γιάννης Στουρνάρας, από τις 5 Μαΐου 2014 έχει και επιτροπή που μελετάει τον ορισμό των ΕΟΖ, όπως βλέπουμε από την απόφαση που αναρτήθηκε στο ΔΙΑΥΓΕΙΑ για την αμοιβή αυτών των επιτροπών. Όπως διαβάζουμε στο έντυπο, γίνονται συνεδριάσεις για την «επεξεργασία της Γνώμης Πρωτοβουλίας (Ν. 2232/1994) της Ο.Κ.Ε., με θέμα «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες». Ποιοι δήμοι και ποιες περιφέρειες θα είναι αυτές, μπορούμε να φανταστούμε με βάση τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Αυτές οι Δημοτικές, Περιφερειακές Εκλογές ήταν ίσως οι σπουδαιότερες των τελευταίων 20 χρόνων. Ό,τι έχει ψηφιστεί από τις κυβερνήσεις του Μνημονίου τώρα θα πρέπει να εφαρμοστεί από τις τοπικές κοινωνίες στις περιφέρειες και τους δήμους.
Η Ανεργία δεν ήταν αποτέλεσμα της Κρίσης, ήταν αυτοσκοπός της– η ελευθερία και η δημοκρατία στο νεοφιλελεύθερο Κράτος είναι ανάλογα της οικονομικής αντοχής του κάθε Πολίτη. Η ανέχεια και τα αδιέξοδα στην υγεία, την παιδεία, την διατροφή και τα χρέη εξανεμίζουν κάθε δυνατότητα αντίδρασης και οδηγούν στην αναγκαστική μισθοδουλεία, που θα σερβιριστεί σαν «φιλάνθρωπες νέες θέσεις εργασίας» και «ανάπτυξη». Άλλωστε, οι σκλάβοι δεν είναι άνεργοι… ΗΝ
