Σκέφτομαι πόσα θα σταματήσουν στην Κόρινθο και στενοχωριέμαι.
Πατάω «Κόρινθος» στο Google και βγαίνουν σελίδες οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων και «ο καιρός στην Κόρινθο». Πατάω «Ναύπλιο», «Λουτράκι», «Καλαμάτα» και βγάζει ξενοδοχεία, χάρτες, μνημεία, αξιοθέατα. Δεν γίνεται, κάτι κάνουμε λάθος.
Ρωτάω φίλους από την Αθήνα πόσοι ξέρουν το Γαλατάκι, το Κατακάλι το Σοφικό. Κανείς
Πάω στο κέντρο της πόλης για καφέ. Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις πλέον στο κέντρο.
Με βρίσκει φίλος, δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας και μου λέει να συζητήσουμε για το μέλλον της πόλης.
Τον ρωτάω πόσες προτάσεις έχει καταθέσει στο δημοτικό συμβούλιο τα τελευταία 4 χρόνια και μου απαντάει με φυσικότητα: Καμία.
Δεν γίνεται να τον πάρω στα σοβαρά. Πάλι με αυτούς θα κουβεντιάσουμε για το μέλλον; Πρόταση καμία, αντίρρηση καμία και στο δημοτικό συμβούλιο όλο «ναι, ναι, ναι, ναι» μέχρι το κεφάλι να ακουμπήσει το μωσαϊκό.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Δεν ψάχνω άνθρωπο να μου σβήνει τις κλήσεις. Ψάχνω άνθρωπο να φέρει θέσεις εργασίας. Να του λες για συνεδριακό ή εκκλησιαστικό τουρισμό και για ηλεκτρονική διακυβέρνηση και να μην σε κοιτάει σαν χάνος.
Γι αυτό χαίρομαι τον Βασίλη Νανόπουλο.
Γιατί δουλεύει από μικρό παιδί, γιατί προέρχεται από τον κόσμο της εργασίας και της προσπάθειας.
Γιατί έμαθε να βγάζει μεροκάματο, γιατί ζει από τα λεφτά που έβγαλε από τη δουλειά του και μόνο με αυτά. Γιατί πέτυχε με τον ιδρώτα του.
Γιατί όταν σου μιλάει σε κοιτάει στα μάτια, όταν σε χαιρετάει σου σφίγγει το χέρι, όταν κάτι δεν το μπορεί, λέει «δεν μπορώ» και όταν κάτι δεν το ξέρει λέει «δεν ξέρω».
Χαίρομαι τον Νανόπουλο γιατί είναι «κανονικός» άνθρωπος. Δεν το παίζει κάτι που δεν είναι και δεν παριστάνει τον τέλειο.
Προσπαθεί, δουλεύει, γίνεται κάθε μέρα καλύτερος.
Τον εμπιστεύομαι.
Παύλος Πέππας
