Η απαξίωση της πολιτικής οδηγεί τελικά στην αναγέννησή της;

Γράφει η
Αντωνία Μπούζα

Οι τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα και ο τρόπος του διοικείν και άρχειν από πλευράς των αιρετών της, οδήγησε σταδιακά στην υποβάθμιση της πολιτικής ζωής και στην καχυποψία των πολιτών.
Καχυποψία, που εκτείνεται σε όλο το φάσμα της Δημόσιας ζωής πλέον και οδηγεί πολλές φορές σε υπερβολές και αδικίες.
Σθεναρά υποστηρίζω πως η ισοπέδωση και η γενίκευση της απαξίωσης, είναι λογικές που δεν αρμόζουν σε σκεπτόμενους και συνειδητοποιημένους πολίτες.
Αφού περάσαμε τα κρίσιμα χρόνια της κρίσης από συμπληγάδες, αφού ματώσαμε και πονέσαμε, φθάσαμε σε κάποιο αποτέλεσμα, το οποίο κάτω από σωστές προϋποθέσεις, μπορεί να είναι ο φάρος εξόδου μας από τις παθογενείς αδιέξοδες καταστάσεις.


Απέναντι όμως σε αυτήν τη γενική παραδοχή , έχουμε τις φωνές της άρνησης, της τρομολαγνείας και του εκφοβισμού που δηλητηριάζει όλα αυτά τα χρόνια τις ζωές μας.
Άρνηση, χωρίς προτάσεις, χωρίς σχεδιασμό και αληθοφανείς κι εφικτές λύσεις.
Αντίθετα φτάσαμε να θεωρούμε πολιτικό λόγο, την... πεποίθηση της καλύτερης πειθούς από πλευράς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των αρεστών λόγων φρούδος ανύψωσης του ηθικού των Ελλήνων.
Μέσα σε όλο αυτό το σαθρό και θνησιγενές -αν δεν αλλάξει - πολιτικό σύστημα, είδαμε την περίοδο των αυτοδιοικητικών εκλογών, την απόλυτη ανατροπή.

Σαν ορμητικός χείμαρρος, ξεχύθηκαν οι μέχρι χθες αποστασιοποιημένοι πολίτες και απλοί θεατές κι άρχισαν  να ασχολούνται με τα κοινά.

 Έτσι το φαινόμενο των πολλών συνδυασμών πήρε μεγάλες διαστάσεις σε όλη τη Χώρα και φυσικά, ξεσήκωσε και... θορύβησε συγχρόνως.

Μετά από όλο αυτό, κάποιοι πρέπει να γίνουν καλύτεροι, άλλοι να δουλέψουν περισσότερο και μερικοί να σεβαστούν λίγο παραπάνω την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Είδαμε να σχεδιάζονται νέες  αυτοδιοικητικές κινήσεις, να ασχολούνται με τον τόπο τους, ποικίλων επαγγελμάτων, κουλτούρας, παιδείας και ικανοτήτων άνθρωποι και να απομακρύνεται η κοινωνία από την υπεροπτική προσέγγιση της πολιτικής κάποιων θεωρητικά δήθεν ικανών με περγαμηνές, πλειστάκις αδήλου προελεύσεως, που στην πρακτική εφαρμογή αποδεικνύονται κενές περιεχομένου.
Είδαμε να αντιδρούν και να συμμετέχουν ενεργά πολίτες που μέχρι χθες ήσαν αδρανείς κι είχαν αφήσει τη διαχείριση της καθημερινότητας τους σε επαγγελματίες του είδους.
Δίκαια θεωρώ ότι η κρίση, οι προσδοκίες που δεν πραγματοποιούνται και η δυσαρέσκεια για τα παθήματα μας, ίσως αποτελεί την αφετηρία μιας νέας προοπτικής για τη Χώρα μας.
Με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μπροστά, άσχετα αν συμφωνούμε η όχι πολλές φορές με τις πολιτικές προσεγγίσεις τους, ίσως και σε κάποιες περιπτώσεις με τον τρόπο του πολιτεύεσθαι, η πατρίδα μας μπορεί να κάνει τα άλματα που είναι απαραίτητα για την ευημερία της.
Όχι λοιπόν στην αδρανοποίηση , αλλά στη συμμετοχή , στη δράση και στην προσφορά!
Τελικώς και στην περίπτωση αυτή, ισχύει το... ουδέν κακόν αμιγές καλού!

elzoni.gr