Το
ζήτημα της Ευτυχίας, δηλαδή του τι να κάνει κάποιος ώστε να ζει ισορροπημένα μεταξύ ονείρου και
πραγματικότητας, όντας έτσι βαθιά ευχαριστημένος από τις πράξεις και την ζωή του,
απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί
τους ανθρώπους. Ειδικά οι φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, οι
Επικούριοι, οι Στωικοί, αλλά και οι μετέπειτα Σπινόζα και Καντ, ασχολήθηκαν
επισταμένα με το θέμα προτείνοντας διαφορετικές λύσεις. Καμία από αυτές δεν
έχει στατική και έτοιμη απάντηση και αφήνει περισσότερο χώρο στην αυτογνωσιακή
πορεία του καθένα. Ειδικά στην Πολιτική το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο
γιατί δεν αφορά μόνο ατομικά τον Πολίτη, αλλά το σύνολο τους, σαν οργανωμένη
συλλογικότητα.
Όταν
λοιπόν διαβάζω ότι κάποιες θεωρίες φιλοδοξούν σε λίγα μόνο μαθήματα να λύσουν
το πρόβλημα της Πολιτικής Ευτυχίας, εντυπωσιάζομαι και αναζητώ με έμμονη
προσήλωση το ιδεολογικό τους δαιμόνιο. Πρόκειται κατά αρχήν να το ξεκαθαρίσω
για την γενικότερη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ περί ευτυχίας. Ποια είναι αυτή σε
γενικές γραμμές; Στηρίζεται στην εκ θεμελίων δυσμετρία ανάμεσα στο κακό και το
καλό. Το πρώτο ταυτοποιείται εύκολα: είναι ο κακός καπιταλισμός, η άρχουσα τάξη
και η διεθνής του χρήματος. Το δεύτερο, αν και εκ φύσεως περίπλοκο, λύνεται
συνεπώς με την απλή εξίσωση: καλό είναι το αντίθετο του κακού. Άρα όποιος το
ασπάζεται ενσαρκώνει την αλήθεια, το ηθικό αλάθητο, την ιδεολογία του πολιτικά
περιούσιου, το βάρος του Σωτήρα, και είναι ταγμένος «ελέω καλού» να δουλεύει
για την κοινωνική θεραπεία του κακού.
Χωρίζοντας έτσι με ένα ιδεολογικό σχίσμα
την κοινωνία στα δύο(προϊόν μαρξίζουσας καταβολής), παραβλέπει την εκ ζωής
πραγματικότητα, την βιωματική αλήθεια, ότι η Ευτυχία δεν είναι προνόμιο
χρημάτων και εξουσίας, δεν είναι γόνος υλικότητας, ιδεολογικής αντι-φυσικότητας
ή ισο-κρατίας, δεν είναι προνόμια φτώχειας ή πλούτου, μήτε
οικονομικό-κοινωνικών επαναστάσεων, τεχνικής δύναμης ή άκρατης ηδονής( ας με
συγχωρήσει ο αρχαίος Αρίστιππος), η Ευτυχία δεν θεμελιώνεται σε στρατιωτικές
νίκες, ολοκαυτώματα ή γενοκτονίες, ούτε σε δικτατορίες, φασισμούς ή
κομμουνισμούς. Η Ευτυχία, πάντα από την βαθιά εμπειρία της ζωής, δεν είναι μετρήσιμο( υλικά ή μη) είδος,
είναι πέρα από σχίσματα, και διχασμούς. Πάνω από όλα η Ευτυχία, είναι μια
διαρκής σύνθεση που στόχο(τέλος) έχει την αναζήτηση του Άριστου( Αριστοτέλης).
Και αυτό το αγνοεί ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνοντας μία Ευτυχία που είναι Χίμαιρα για τους
Πολίτες. Και σαν Χίμαιρα είναι άκρως επικίνδυνη.
