Της
Τατιάνας Παπαδοπούλου
Της αρέσει να περπατά υπό το φως
του φεγγαριού, τη καθοδηγεί για να ανέβει το πλακόστρωτο στενό.
Μετράει τα σκαλοπάτια για μην χάνει
τις μυρωδιές των λουλουδιών.
Το σκοτάδι κρύβει και από μια μικρή
γειτονιά, με διαφορετικούς ήχους, αρώματα και χρώματα.
Ξαφνικά, υπό το φως του φεγγαριού
όλα γίνονται γιορτή, σαν να είναι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα.
Στο σκοτάδι όλα είναι διαφορετικά.
Ακούει τον ήχο μια μελωδίας και τον
συνοδεύει με την δική της φωνή ,γνωρίζοντας ότι κρατά συντροφιά εκείνους που
κοιτούν μελαγχολικά το φεγγάρι.
Σκέπτεται πόσες φορές έχει κάνει
την ίδια διαδρομή, μεγαλώνοντας όμως ανακαλύπτει και κάτι διαφορετικό. Είναι
σαν να μαθαίνει την αλφαβήτα από την αρχή.
Λίγο πριν φτάσει στο δικό της
σκαλοπάτι είναι έτοιμη να ευχαριστήσει το φεγγάρι που την έφερε ως τη πόρτα
της.
Του ζητάει να γίνει σύμμαχος με το
σκοτάδι για να προστατεύουν τα όνειρα των ανθρώπων.
Το φεγγάρι σέβεται την επιθυμία της
και με το πιο δυνατό του φώς ανοίγει τη πόρτα του σπιτιού της.
