Η εξέλιξη των νέων τεχνολογιών, και η απεριόριστη προίκα δυνατοτήτων του διαδικτύου, συνέβαλαν στο να ζούμε εν πολλοίς στην εποχή της… σχετικότητας: Σχετικές είναι οι αποστάσεις, τα σύνορα, η πεπερασμένη δυναμική πρόσβασης σε γνώση που υπό άλλες συνθήκες θα παρέμενε “φυλακισμένη” πίσω από κλειστές πόρτες αποκλεισμού και διακρίσεων.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως οι αποστάσεις καταργήθηκαν. Υπάρχουν, έστω στο μυαλό και την ψυχολογία μας, επομένως λειτουργούν το ίδιο ετεροπροσδιοριστικά με το παρελθόν. Μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία νέου ξεκινήματος ή να βυθίσουν ακόμη περισσότερο στον φαύλο κύκλο της αυτοαπομόνωσης.
Για την Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, που από την άνοιξη του 2010 και το Μνημόνιο το οποίο υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναστείλει ουσιαστικά (και μάλιστα οικειοθελώς) το δικαίωμα της εθνικής… αυτοδιάθεσης, η απόσταση που καλύφτηκε τον τελευταίο χρόνο, από το χείλος του γκρεμού (τη χρεοκοπία δηλαδή) μέχρι την επιστροφή στην αξιοπιστία, μοιάζει αντίστοιχα μεγάλη με την απόσταση που χρειάστηκε να καλύψει ο Αντώνης Σαμαράς για να φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί όπου από σήμερα ξεκινάει ουσιαστικά το πρόγραμμα της επίσημης επίσκεψής του, κορυφογραμμή της οποίας θα είναι η αυριανή συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο.
Ο Πρωθυπουργός δεν βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ως κομματάρχης, αλλά στη δεδομένη συγκυρία ως εθνικός ηγέτης, και αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν εκείνοι που εκ των προτέρων θα σπεύσουν ή θα μπουν στον πειρασμό να… μιζεριάσουν. Η κατάσταση “αναστολής αυτοδιάθεσης” την οποία βιώνει στην εθνική καθημερινότητά της η Ελλάδα, δεν αφήνει περιθώρια για πολλά ανοικτά εσωτερικά μέτωπα. Αντιθέτως, έστω σε επίπεδο ρητορικής, απαιτεί σύνθεση. Σε ιδέες, πρωτοβουλίες και αποφασιστικότητα.
Στην Ουάσινγκτον ο Αντώνης Σαμαράς διεκδικεί να βγει νικητής, και μαζί του η Ελλάδα, από ένα εθνικό στοίχημα. Η χώρα την οποία πριν από έναν χρόνο σχεδόν όλοι θεωρούσαν “τελειωμένη”, είναι ακόμη εδώ. Το επόμενο στάδιο, και εκεί βρίσκεται το στοίχημα, είναι “να επιστρέψει”. Όχι μόνο στην ανάπτυξη, με όρους οικονομικής καθημερινότητας, αλλά στη διεθνή πρωτοπορία. Δηλαδή, να ξαναγίνει η Ελλάδα μέρος του διεθνούς αφηγήματος για το τι συμβαίνει σήμερα στην πλανήτη, που πάμε, και… που θέλουμε να πάμε.
Η στρατηγική σχέση με την τελευταία εναπόμεινασα υπερδύναμη, ειδικά σε στάθμιση… συμφερόντων με την αντίστοιχη, γονιδιακή σχέση με την Ευρώπη, έστω κι αν η νέα κοινή πατρίδα μας είναι σήμερα περισσότερο “γερμανική” από όσο αξίζει στους λαούς και την Ιστορία της πιο συναρπαστικής ηπείρου στον πλανήτη, αποτελεί σημείο αιχμής για το μέλλον.
Το ραντεβού του Αντώνη Σαμαρά με τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι, που κανονίστηκε εκ των υστέρων και με πρωτοβουλία της Ουάσινγκτον, δείχνει ότι ο Λευκός Οίκος επιθυμεί από την πλευρά του να “καθαρίσει” το μήνυμα που θα σταλεί μέσω της “εγκάρδιας συνεννόησης” του Μπαράκ Ομπάμα με τον Αντώνη Σαμαρά.
It’s the economy… και τη συνέχεια τη θυμόμαστε και τη γνωρίζουμε όλοι. Με αποδέκτη του μηνύματος τη Γερμανία που κερδίζει στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό “πόλεμο”, όσα έχασε, της υστεροφημίας της συμπεριλαμβανομένης, στα πεδία των μαχών δυο παγκοσμίων πολέμων που η ίδια προκάλεσε.
Η ελληνική οικονομία και ο οδικός χάρτης που θα επιλεγεί για την “επιστροφή” της Αθήνας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αποτελεί εν πολλοίς και τη διαχωριστική γραμμή για το πως θα κινηθεί συνολικά η παγκόσμια οικονομία προς την έξοδο από την κρίση που προκάλεσε η διακυβέρνηση Μπους του νεώτερου, με την κατάρρευση της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008, στην επιλογική παράγραφο της οκταετίας του τρόμου, που επέβαλε στον πλανήτη.
Η ηχώ όσων πουν ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Αντώνης Σαμαράς, θα φτάσει μέχρι τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Από το πόσο θα καταλάβουν… όσα ακούσουν η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενδεχομένως να κριθεί το πως θα πορευτεί η (δική μας) Ευρώπη στο δύσκολο μέλλον που έρχεται.
Ένα μέλλον που, στη σκιά μιας ακραίας, τυφλής και ως ένα σημείο ανεξήγητης λιτότητας που έχει επιβάλλει το Βερολίνο στις υπόλοιπες πρωτεύουσες της Ευρώπης, ζει με το άγχος μιας επανάστασης συνείδησης των λαών που υποφέρουν. Ή, στη χειρότερη εκδοχή του μέλλοντος, μια ανατριχιαστική άνοδο των δυνάμεων του μίσους και των άκρων, στις ευρωεκλογές του 2014, όπως με καθαρή ματιά προέβλεψε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέττα.
Απ΄την άλλη βέβαια, ίσως το tipping point της απήχησης της ηχούς από τη συνάντηση Ομπάμα-Σαμαρά, να μην εστιάζεται χωροταξικά στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Αλλά στη Φρανκφούρτη. Εκεί όπου βρίσκεται η έδρα της ευρωπαϊκής… Fed, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αν ο Μάριο Ντράγκι, κυρίως αυτός, καταλάβει, ξεπεράσει τις δεσμεύσεις του και ακολουθήσει το παράδειγμα της επιθετικής δημοσιονομικής πολιτικής που ακολούθησε ο Μπεν Μπερνάνκι, διασώζοντας την αμερικανική οικονομία, υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για… αποκατάσταση της τάξης.
Με την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης να τρέχει ασθμαίνοντας πίσω από το σενάριο που θα έχει συγγράψει η πραγματικότητα. Επομένως, να μην μπορεί να το “τσαλακώσει”. Το μέλλον, εννοείται…
ysterogafa.gr
