«Είμαι
25 χρονών και νιώθω σαν να ’χω βγει στη σύνταξη! Να τα βράσω αυτά που
μου προσφέρει το Ξυλόκαστρο. Μπούχτισα από ποιότητα ζωής, ησυχία και
ηρεμία. Δεν είμαι συνταξιούχος, δουλειά ψάχνω».
Αυτά μου είπε η Χριστίνα ένα βράδυ. Απόφοιτος πανεπιστημιακής σχολής, μόνιμη κάτοικος Ξυλοκάστρου και άνεργη. Είναι η πιο χαρακτηριστική περιγραφή της πραγματικότητας ενός νέου που ζει μόνιμα στο δήμο μας και δεν έχει δουλειά.
Ο αριθμός των ανέργων στο Δήμο Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης έχει αγγίξει το εξωφρενικό νούμερο των 991 ατόμων! «Και να ’ταν μόνο αυτοί…», λέει η Κωνσταντίνα από το Δερβένι. «Ξέρεις πόσους γνωστούς έχω χωρίς κάρτα ανεργίας; Είναι απελπισμένοι και το θεωρούν ανώφελο να πάνε μέχρι το Κιάτο για να δηλώσουν ότι είναι άνεργοι».
Θα ήμασταν παράλογοι αν υποστηρίζαμε ότι το πρόβλημα δύναται να το λύσει εξ ολοκλήρου η τοπική αυτοδιοίκηση. Επικρατεί όμως η αίσθηση πως οι τοπικοί άρχοντες κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια και παρατηρούν τα νούμερα της ανεργίας να γιγαντώνονται. Θεωρούν ως μοναδική λύση την υλοποίηση των εκάστοτε κυβερνητικών προγραμμάτων, τα οποία ρίχνουν τους δείκτες παροδικά - τα γνωστά πεντάμηνα...
«Και τι άλλαξε;», μου εξομολογήθηκε ένας φίλος. «Διορίστηκα για πέντε μήνες στο δήμο μαζί με τους υπόλοιπους άνεργους, σε μια περίοδο που, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο δήμαρχος, δεν ήμασταν αναγκαίοι. Πήραμε τα λεφτά, τρέξαμε κάποια έξοδα και τώρα πάλι ψάχνουμε δουλειά…».
Ο πιο πεσμένος δήμος του νομού…
Εκτός από τα νούμερα της ανεργίας, υπάρχει άλλο ένα στοιχείο που αντικατοπτρίζει την ζοφερή πραγματικότητα. Ο Δήμος μας παρουσίασε τη μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού στο Νομό Κορινθίας έπειτα από την τελευταία απογραφή του 2011 (3.836 άτομα).
«Κρίση έχει και το Κιάτο, το Βραχάτι, η Κόρινθος, όλοι... Αυτό όμως που συμβαίνει στο Ξυλόκαστρο δεν έχει προηγούμενο!», μας αναφέρει προμηθευτής προϊόντων χώρων εστίασης. «Ήσασταν η πιο δυνατή πόλη του νομού εξαιτίας του τουρισμού, και τώρα είστε η πιο πεσμένη. Πλέον, ούτε οι ίδιοι δεν αντέχετε τον τόπο σας. Τα μαγαζιά του Κιάτου είναι γεμάτα Ξυλοκαστρίτες».
Οι τουριστικές επιχειρήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, απασχολώντας ολοένα και λιγότερο κόσμο. Αντιθέτως, στο διπλανό Κιάτο, παρά την κρίση, τα μαγαζιά ακμάζουν. Ζήτησα από έναν επιχειρηματία του Ξυλοκάστρου να μου σχολιάσει το φαινόμενο. «Σε ό,τι κι αν έχουμε κάνει, σε ό,τι κι αν σχεδιάζουμε βρίσκουμε το Δήμο απέναντί μας».
«Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Δήμος γι’ αυτό που συμβαίνει», αντιπαρέρχεται ο αντιδήμαρχος Διονύσης Λογοθέτης σε τηλεφωνική μας συνομιλία. «Οι επιχειρήσεις του Ξυλοκάστρου κρατάνε πολύ ψηλά τις τιμές εν συγκρίσει μ’ εκείνες του Κιάτου, γι’ αυτό και έχουν χάσει την πελατεία τους».
«Δεν είναι θέμα τιμών», αντιγυρίζει επιχειρηματίας του Κιάτου. «Το Ξυλόκαστρο αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα μ’ αυτό που είχαμε κι εμείς. Ο Δήμος δεν συνεργαζόταν μαζί μας, δεν μας άφηνε να δουλέψουμε, ώσπου ανέλαβε ο Σταματόπουλος (σημερινός δήμαρχος Κιάτου). Αυτός είχε το όραμα, εξάλειψε τις οποιεσδήποτε κόντρες μεταξύ μας και, πλέον, μέσα από τη συνεργασία της δημοτικής αρχής, της αστυνομίας και των επιχειρηματιών, έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο».
Η καλλιέργεια της γης
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η διασκέδαση κι ο τουρισμός είναι κομμάτι που δεν απασχολεί το δήμαρχο και το επιτελείο του, οι οποίοι στοχεύουν σε άλλους τομείς όπως, ας πούμε, η αγροτική ανάπτυξη.
Ρωτάμε λοιπόν τον αντιδήμαρχο αν ο Δήμος προσπαθεί να ενισχύσει τις προσπάθειες των νέων ανέργων που αποφάσισαν να επαναπατριστούν και ν’ ασχοληθούν με τη γη. Μας αναφέρει μια έκθεση προϊόντων του δήμου μας στην αδελφοποιημένη γερμανική πόλη Φιρτ. Το μπαλάκι των ευθυνών πετάγεται πάλι στο… κοινό. «Δεν συνεργάστηκαν σωστά οι αγρότες μεταξύ τους και δεν βγήκε τίποτα από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία».
Ήταν όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που η έκθεση στη Γερμανία κατέληξε σε φιάσκο; «Το ουσιαστικότερο πρόβλημα ήταν ότι οι Γερμανοί δεν αγόραζαν προϊόντα που δεν είχαν τυποποιηθεί», μου εκμυστηρεύτηκε ο Ανδρέας. Θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον αφελής για να πιστεύεις ότι στην εποχή μας θα εξαγάγεις λάδι σε τενεκέδες και κρασί σε βαρέλια.
Άλλο ένα παράδειγμα γειτονικού δήμου που μας έχει βάλει τα γυαλιά είναι η Νεμέα. Έχοντας μόλις 206 εγγεγραμμένους άνεργους (το χαμηλότερο νούμερο στην Κορινθία), τα προϊόντα της έχουν ταξιδέψει παντού, ενώ έχει επενδύσει και στον αγροτουρισμό.
Πώς θα γινόταν ο δικός μας Δήμος να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Θα μπορούσε κάλλιστα να οργανώσει σεμινάρια επιμόρφωσης των νέων αγροτών για το πώς θα φτάσουν στο ποθητό αποτέλεσμα της τυποποίησης των προϊόντων τους μέσα από τη συλλογικότητα και τη συνεργασία.
Όχι άλλη κατανόηση…
Οι νέοι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη από κατανόηση. Τους φτάνουν και τους περισσεύουν τα χτυπήματα παρηγοριάς στην πλάτη και η αφοπλιστική ατάκα «μην αγχώνεσαι, δεν είσαι κι ο μόνος που το περνάς».
Δεν αναζητούν συμπόνια. Δεν θέλουν από τους αρμόδιους φορείς να πιάσουν το ξινάρι και να σκάψουν το χωράφι τους. Κάποιον που θα δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για να δράσουν ψάχνουν!
Ρεπορτάζ του Κώστα Τσούγκου, από την τριμηνιαία τοπική εφημερίδα "Συμπολιτεία Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης", φύλλο Νο 3, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Αυτά μου είπε η Χριστίνα ένα βράδυ. Απόφοιτος πανεπιστημιακής σχολής, μόνιμη κάτοικος Ξυλοκάστρου και άνεργη. Είναι η πιο χαρακτηριστική περιγραφή της πραγματικότητας ενός νέου που ζει μόνιμα στο δήμο μας και δεν έχει δουλειά.
Ο αριθμός των ανέργων στο Δήμο Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης έχει αγγίξει το εξωφρενικό νούμερο των 991 ατόμων! «Και να ’ταν μόνο αυτοί…», λέει η Κωνσταντίνα από το Δερβένι. «Ξέρεις πόσους γνωστούς έχω χωρίς κάρτα ανεργίας; Είναι απελπισμένοι και το θεωρούν ανώφελο να πάνε μέχρι το Κιάτο για να δηλώσουν ότι είναι άνεργοι».
Θα ήμασταν παράλογοι αν υποστηρίζαμε ότι το πρόβλημα δύναται να το λύσει εξ ολοκλήρου η τοπική αυτοδιοίκηση. Επικρατεί όμως η αίσθηση πως οι τοπικοί άρχοντες κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια και παρατηρούν τα νούμερα της ανεργίας να γιγαντώνονται. Θεωρούν ως μοναδική λύση την υλοποίηση των εκάστοτε κυβερνητικών προγραμμάτων, τα οποία ρίχνουν τους δείκτες παροδικά - τα γνωστά πεντάμηνα...
«Και τι άλλαξε;», μου εξομολογήθηκε ένας φίλος. «Διορίστηκα για πέντε μήνες στο δήμο μαζί με τους υπόλοιπους άνεργους, σε μια περίοδο που, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο δήμαρχος, δεν ήμασταν αναγκαίοι. Πήραμε τα λεφτά, τρέξαμε κάποια έξοδα και τώρα πάλι ψάχνουμε δουλειά…».
Ο πιο πεσμένος δήμος του νομού…
Εκτός από τα νούμερα της ανεργίας, υπάρχει άλλο ένα στοιχείο που αντικατοπτρίζει την ζοφερή πραγματικότητα. Ο Δήμος μας παρουσίασε τη μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού στο Νομό Κορινθίας έπειτα από την τελευταία απογραφή του 2011 (3.836 άτομα).
«Κρίση έχει και το Κιάτο, το Βραχάτι, η Κόρινθος, όλοι... Αυτό όμως που συμβαίνει στο Ξυλόκαστρο δεν έχει προηγούμενο!», μας αναφέρει προμηθευτής προϊόντων χώρων εστίασης. «Ήσασταν η πιο δυνατή πόλη του νομού εξαιτίας του τουρισμού, και τώρα είστε η πιο πεσμένη. Πλέον, ούτε οι ίδιοι δεν αντέχετε τον τόπο σας. Τα μαγαζιά του Κιάτου είναι γεμάτα Ξυλοκαστρίτες».
Οι τουριστικές επιχειρήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, απασχολώντας ολοένα και λιγότερο κόσμο. Αντιθέτως, στο διπλανό Κιάτο, παρά την κρίση, τα μαγαζιά ακμάζουν. Ζήτησα από έναν επιχειρηματία του Ξυλοκάστρου να μου σχολιάσει το φαινόμενο. «Σε ό,τι κι αν έχουμε κάνει, σε ό,τι κι αν σχεδιάζουμε βρίσκουμε το Δήμο απέναντί μας».
«Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Δήμος γι’ αυτό που συμβαίνει», αντιπαρέρχεται ο αντιδήμαρχος Διονύσης Λογοθέτης σε τηλεφωνική μας συνομιλία. «Οι επιχειρήσεις του Ξυλοκάστρου κρατάνε πολύ ψηλά τις τιμές εν συγκρίσει μ’ εκείνες του Κιάτου, γι’ αυτό και έχουν χάσει την πελατεία τους».
«Δεν είναι θέμα τιμών», αντιγυρίζει επιχειρηματίας του Κιάτου. «Το Ξυλόκαστρο αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα μ’ αυτό που είχαμε κι εμείς. Ο Δήμος δεν συνεργαζόταν μαζί μας, δεν μας άφηνε να δουλέψουμε, ώσπου ανέλαβε ο Σταματόπουλος (σημερινός δήμαρχος Κιάτου). Αυτός είχε το όραμα, εξάλειψε τις οποιεσδήποτε κόντρες μεταξύ μας και, πλέον, μέσα από τη συνεργασία της δημοτικής αρχής, της αστυνομίας και των επιχειρηματιών, έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο».
Η καλλιέργεια της γης
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η διασκέδαση κι ο τουρισμός είναι κομμάτι που δεν απασχολεί το δήμαρχο και το επιτελείο του, οι οποίοι στοχεύουν σε άλλους τομείς όπως, ας πούμε, η αγροτική ανάπτυξη.
Ρωτάμε λοιπόν τον αντιδήμαρχο αν ο Δήμος προσπαθεί να ενισχύσει τις προσπάθειες των νέων ανέργων που αποφάσισαν να επαναπατριστούν και ν’ ασχοληθούν με τη γη. Μας αναφέρει μια έκθεση προϊόντων του δήμου μας στην αδελφοποιημένη γερμανική πόλη Φιρτ. Το μπαλάκι των ευθυνών πετάγεται πάλι στο… κοινό. «Δεν συνεργάστηκαν σωστά οι αγρότες μεταξύ τους και δεν βγήκε τίποτα από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία».
Ήταν όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που η έκθεση στη Γερμανία κατέληξε σε φιάσκο; «Το ουσιαστικότερο πρόβλημα ήταν ότι οι Γερμανοί δεν αγόραζαν προϊόντα που δεν είχαν τυποποιηθεί», μου εκμυστηρεύτηκε ο Ανδρέας. Θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον αφελής για να πιστεύεις ότι στην εποχή μας θα εξαγάγεις λάδι σε τενεκέδες και κρασί σε βαρέλια.
Άλλο ένα παράδειγμα γειτονικού δήμου που μας έχει βάλει τα γυαλιά είναι η Νεμέα. Έχοντας μόλις 206 εγγεγραμμένους άνεργους (το χαμηλότερο νούμερο στην Κορινθία), τα προϊόντα της έχουν ταξιδέψει παντού, ενώ έχει επενδύσει και στον αγροτουρισμό.
Πώς θα γινόταν ο δικός μας Δήμος να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Θα μπορούσε κάλλιστα να οργανώσει σεμινάρια επιμόρφωσης των νέων αγροτών για το πώς θα φτάσουν στο ποθητό αποτέλεσμα της τυποποίησης των προϊόντων τους μέσα από τη συλλογικότητα και τη συνεργασία.
Όχι άλλη κατανόηση…
Οι νέοι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη από κατανόηση. Τους φτάνουν και τους περισσεύουν τα χτυπήματα παρηγοριάς στην πλάτη και η αφοπλιστική ατάκα «μην αγχώνεσαι, δεν είσαι κι ο μόνος που το περνάς».
Δεν αναζητούν συμπόνια. Δεν θέλουν από τους αρμόδιους φορείς να πιάσουν το ξινάρι και να σκάψουν το χωράφι τους. Κάποιον που θα δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για να δράσουν ψάχνουν!
Ρεπορτάζ του Κώστα Τσούγκου, από την τριμηνιαία τοπική εφημερίδα "Συμπολιτεία Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης", φύλλο Νο 3, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Armonistas
