Όσοι, αντί να μονομαχούν μεταξύ τους με τσιρίδες λαϊκισμού από όποια δημόσια θέση κατέχουν, προσεγγίζουν με αίσθημα σοβαρότητας, πληρότητα ανάλυσης και ευθύνη την πραγματικότητα που βιώνουμε, με οπτική των διεθνών εξελίξων που μας αφορούν και καθορίζουν σχεδόν ολοκληρωτικά και τις δικές μας τύχες, δεν έχουν καμία αμφιβολία: Η ευρωζώνη διέρχεται τις πιο οριακές στιγμές της μετά το ξέσπασμα της κρίσης που άρχισε από την άλλη όχθη του Ατλαντικού το 2008, με την “ετσιθελική κατάρρευση” της Lehman Brothers.
Όχι τόσο επειδή, εξαιτίας της εγωιστικής στρατηγικής της Γερμανίας να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη από την κρίση αυτή, το πρόβλημα γιγαντώθηκε, έγινε περισσότερο σύνθετο και περίπλοκο, και γνωρίζει πλέον πρωτόγνωρη διάχυση σε όμορες οικονομίες, αλλά κυρίως επειδή η “τελευταία μάχη” θα δοθεί στην Ιταλία.
Μια οικονομία… αντιγραφή της γερμανικής, και επομένως ελλειματική σε σχέση με το Βερολίνο, που ωστόσο έχει ενηλικιωθεί με την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της και μόνη της. Δηλαδή, με το δικό της νόμισμα, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι διαθέτει βιομηχανική παραγωγή. Παραγωγή σε όλα τα επίπεδα.
Τα “τείχη της Ρώμης” άλλωστε, είναι ιστορικά φορτισμένα ως σημείο καμπής εξελίξεων, ως σημείο ανατροπής και… επανεγγραφής της ίδιας της Ιστορίας. Σε αυτά τα ίδια τείχη, σήμερα ακούγεται το έντονο καρδιοχτύπι του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος. Και η τύχη, ή έστω η συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε οι πρωταγωνιστές από τους οποίους εξαρτάται το αν η ευρωζώνη θα καταρρεύσει, δηλαδή θα χρεοκοπήσει, να είναι ένας ξεπερασμένος πολιτικός που δεν γίνεται αποδεκτός ούτε από το ίδιο το κόμμα του, ένας μεγιστάνας των ΜΜΕ, πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας και φανατικός… γυναικάς, και ένας… κωμικός.
Στα όρια της απόγνωσης λοιπόν, η Ενωμένη Ευρώπη παρακολουθεί τον Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Μπέπε Γκρίλο, προσπαθώντας να καταλάβει… τι θέλουν να κάνουν. Όσο περνούν οι μέρες ωστόσο, αποδεικύνεται το πραγματικό πρόβλημα, επομένως και ο βασικός πυλώνας ανησυχίας για την τύχη της ευρωζώνης, δεν είναι ο αμετροεπής και απρόβλεπτος Μπέπε Γκρίλο, αλλά ο Μπερσάνι.
Είναι προφανές ότι μονάχα με μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού, δηλαδή… συμβιβασμού ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και την Κεντροαριστερά, θα κερδίσει η Ιταλία χρόνο, ώστε να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές της Γερμανίας τον Σεπτέμβριο. Ο Μπερσάνι ωστόσο αρνείται, ή… κάνει καθυστέρηση.
Αν δεν συγκροτηθεί μια τέτοια κυβέρνηση, που είναι η μόνη ρεαλιστικά βιώσιμη η οποία μπορεί να προκύψει από το υπάρχον Κοινοβούλιο, η Ιταλία θα οδηγηθεί και πάλι στις κάλπες, όπου πιθανότατα ο Μπέπε Γκρίλο θα κάνει περίπατο. Αν δεν αποφασίσουν οι Ιταλοί να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στον Μπερλουσκόνι, ή αν δεν έχει προλάβει ο Ματέο Ρέντσι, που μετά βεβαιότητας θα έχει αντικαταστήσει τον Μπερσάνι ως υποψήφιος πρωθυπουργός της Κεντροαριστεράς, να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Η ευρωζώνη δηλαδή απειλείται με χρεοκοπία εξαιτίας ενός… υπερεγώ, του πολιτικού που δεν έχει συμβιβαστεί ακόμη με την ιδέα ότι πιθανότατα δεν θα κυβερνήσει ποτέ την Ιταλία. Η περίπτωση Μπερσάνι λοιπόν, είναι πλέον… αρμοδιότητας της Κεντροαριστεράς. Cosa nostra (υπόθεση δική μας), για να μεταφράσουμε την τόσο παραστατική ιταλική γλώσσα.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Όχι τόσο επειδή, εξαιτίας της εγωιστικής στρατηγικής της Γερμανίας να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη από την κρίση αυτή, το πρόβλημα γιγαντώθηκε, έγινε περισσότερο σύνθετο και περίπλοκο, και γνωρίζει πλέον πρωτόγνωρη διάχυση σε όμορες οικονομίες, αλλά κυρίως επειδή η “τελευταία μάχη” θα δοθεί στην Ιταλία.
Μια οικονομία… αντιγραφή της γερμανικής, και επομένως ελλειματική σε σχέση με το Βερολίνο, που ωστόσο έχει ενηλικιωθεί με την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της και μόνη της. Δηλαδή, με το δικό της νόμισμα, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι διαθέτει βιομηχανική παραγωγή. Παραγωγή σε όλα τα επίπεδα.
Τα “τείχη της Ρώμης” άλλωστε, είναι ιστορικά φορτισμένα ως σημείο καμπής εξελίξεων, ως σημείο ανατροπής και… επανεγγραφής της ίδιας της Ιστορίας. Σε αυτά τα ίδια τείχη, σήμερα ακούγεται το έντονο καρδιοχτύπι του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος. Και η τύχη, ή έστω η συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε οι πρωταγωνιστές από τους οποίους εξαρτάται το αν η ευρωζώνη θα καταρρεύσει, δηλαδή θα χρεοκοπήσει, να είναι ένας ξεπερασμένος πολιτικός που δεν γίνεται αποδεκτός ούτε από το ίδιο το κόμμα του, ένας μεγιστάνας των ΜΜΕ, πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας και φανατικός… γυναικάς, και ένας… κωμικός.
Στα όρια της απόγνωσης λοιπόν, η Ενωμένη Ευρώπη παρακολουθεί τον Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Μπέπε Γκρίλο, προσπαθώντας να καταλάβει… τι θέλουν να κάνουν. Όσο περνούν οι μέρες ωστόσο, αποδεικύνεται το πραγματικό πρόβλημα, επομένως και ο βασικός πυλώνας ανησυχίας για την τύχη της ευρωζώνης, δεν είναι ο αμετροεπής και απρόβλεπτος Μπέπε Γκρίλο, αλλά ο Μπερσάνι.
Είναι προφανές ότι μονάχα με μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού, δηλαδή… συμβιβασμού ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και την Κεντροαριστερά, θα κερδίσει η Ιταλία χρόνο, ώστε να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές της Γερμανίας τον Σεπτέμβριο. Ο Μπερσάνι ωστόσο αρνείται, ή… κάνει καθυστέρηση.
Αν δεν συγκροτηθεί μια τέτοια κυβέρνηση, που είναι η μόνη ρεαλιστικά βιώσιμη η οποία μπορεί να προκύψει από το υπάρχον Κοινοβούλιο, η Ιταλία θα οδηγηθεί και πάλι στις κάλπες, όπου πιθανότατα ο Μπέπε Γκρίλο θα κάνει περίπατο. Αν δεν αποφασίσουν οι Ιταλοί να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στον Μπερλουσκόνι, ή αν δεν έχει προλάβει ο Ματέο Ρέντσι, που μετά βεβαιότητας θα έχει αντικαταστήσει τον Μπερσάνι ως υποψήφιος πρωθυπουργός της Κεντροαριστεράς, να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Η ευρωζώνη δηλαδή απειλείται με χρεοκοπία εξαιτίας ενός… υπερεγώ, του πολιτικού που δεν έχει συμβιβαστεί ακόμη με την ιδέα ότι πιθανότατα δεν θα κυβερνήσει ποτέ την Ιταλία. Η περίπτωση Μπερσάνι λοιπόν, είναι πλέον… αρμοδιότητας της Κεντροαριστεράς. Cosa nostra (υπόθεση δική μας), για να μεταφράσουμε την τόσο παραστατική ιταλική γλώσσα.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
