Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, με πιλότο το πρόσφατο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στην Ιταλία, υπογράφει στο σημερινό “Πρώτο Θέμα” ο Ανδρέας Παπαμιμίκος.
Ο απερχόμενος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ που φαντάζει… στοίχημα με σίγουρη απόδοση για τη θέση του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας μετά το Συνέδριο της Κεντροδεξιάς το καλοκαίρι, αναφέρεται στο φαινόμενο Μπέπε Γκρίλο, που ήδη αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού, μελέτης και προβληματισμού για τους πολιτικούς ανάλυτες αλλά και τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ίδια στιγμή ωστόσο “φωτογραφίζει” ως ανάλογη στρέβλωση των σύγχρονων Δημοκρατιών την ανάδειξη τεχνοκρατών στο αξίωμα του πρωθυπουργού, χωρίς την έγκριση της κοινωνίας την οποία καλείται το συγκεκριμένο πρόσωπο να υπηρετήσει.
Όπως συνέβη δηλαδή στην Ιταλία με τον Μάριο Μόντι, τα ποσοστά του οποίου στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έδειξαν ότι η ιταλική κοινωνία τον είδε, τον έκρινε, και επέλεξε να τον παραμερίσει, τοποθετώντας τον στο περιθώριο, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης ή διαπραγματευτικών ελιγμών.
“Κωμικοί ή τεχνοκράτες ίσως να είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δείγμα πως η πολιτική δεν είναι επιστημονικό πείραμα για να προσπαθήσεις να καθορίσεις το αποτέλεσμά του in vitro, με σταθερές συνταγές και εμμονές στη λιτότητα.
Όσο ριψοκίνδυνο είναι για μια χώρα το φαινόμενο Γκρίλο, άλλο τόσο είναι και το φαινόμενο Μόντι. Και κάθε φορά που θα επιβάλλεται το ένα, τότε το άλλο είναι θέμα χρόνου να έρθει”, επισημαίνει μεταξύ άλλων στο άρθρο του στο “Πρώτο Θέμα” ο Ανδρέας Παπαμιμίκος.
ysterografa.gr
Ο απερχόμενος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ που φαντάζει… στοίχημα με σίγουρη απόδοση για τη θέση του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας μετά το Συνέδριο της Κεντροδεξιάς το καλοκαίρι, αναφέρεται στο φαινόμενο Μπέπε Γκρίλο, που ήδη αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού, μελέτης και προβληματισμού για τους πολιτικούς ανάλυτες αλλά και τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ίδια στιγμή ωστόσο “φωτογραφίζει” ως ανάλογη στρέβλωση των σύγχρονων Δημοκρατιών την ανάδειξη τεχνοκρατών στο αξίωμα του πρωθυπουργού, χωρίς την έγκριση της κοινωνίας την οποία καλείται το συγκεκριμένο πρόσωπο να υπηρετήσει.
Όπως συνέβη δηλαδή στην Ιταλία με τον Μάριο Μόντι, τα ποσοστά του οποίου στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έδειξαν ότι η ιταλική κοινωνία τον είδε, τον έκρινε, και επέλεξε να τον παραμερίσει, τοποθετώντας τον στο περιθώριο, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης ή διαπραγματευτικών ελιγμών.
“Κωμικοί ή τεχνοκράτες ίσως να είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δείγμα πως η πολιτική δεν είναι επιστημονικό πείραμα για να προσπαθήσεις να καθορίσεις το αποτέλεσμά του in vitro, με σταθερές συνταγές και εμμονές στη λιτότητα.
Όσο ριψοκίνδυνο είναι για μια χώρα το φαινόμενο Γκρίλο, άλλο τόσο είναι και το φαινόμενο Μόντι. Και κάθε φορά που θα επιβάλλεται το ένα, τότε το άλλο είναι θέμα χρόνου να έρθει”, επισημαίνει μεταξύ άλλων στο άρθρο του στο “Πρώτο Θέμα” ο Ανδρέας Παπαμιμίκος.
ysterografa.gr
