ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Είναι ιστορικά αλλά και επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι στις δύσκολες, προσωπικές στιγμές του, κάθε άνθρωπος στρέφει το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό. Και ταυτόχρονα, κοιτάζει μέσα στην καρδιά του, μήπως και ακούσει καλύτερα.
Η ενδογενής ισχύς της πίστης σε μια θρησκεία, εκείνη με τη διαδραστική πολυπλοκότητα και τη δυναμική που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου φαινομένου ή πτυχής της καθημερινότητας, έχει προφανώς τελολογικό περιεχόμενο. Τη συναντά κανείς εκεί όπου τελειώνουν όλα τα άλλα. Εκεί όπου ο άνθρωπος δεν βρίσκει απαντήσεις, ούτε λύσεις, μέσω όσων έχει διδαχθεί, μέσω όσων βλέπει, μέσω όσων μπορεί να γνωρίσει και να κατανοήσει λόγω της προόδου της επιστήμης.
Γι’ αυτό άλλωστε και οι θρησκείες, ανεξαρτήτως του μηνύματος που εκπέμπουν και της διδασκαλίας που διακονούν, χαρακτηρίζονται από εκδηλώσεις φανατισμού και υπερβολής. Απολύτως αναμενόμενο για τη φύση του ανθρώπου, που δεν είναι το μέτρο, αλλά το φλερτ με τα άκρα, στη θετική αλλά και την αρνητική εκδοχή τους.
Η σημερινή ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου στην Αγία Έδρα, ως επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, αποτελεί τον πρόλογο μιας άλλης εποχής. Ή τουλάχιστον, αυτό θέλουμε να ελπίζουμε από έναν ιερωμένο το dna του οποίου είναι μπολιασμένο με τη διαφορετικότητα, την υπέρβαση των συντηρητικών γραμμών, ίσως και την επανάσταση. Από την Αργεντινή κατάγεται άλλωστε.
Ο νέος Ποντίφικας έδωσε από την πρώτη στιγμή δείγματα γραφής ενός διαφορετικού μοντέλου εξουσίας. Πολύ πιο προσιτός, πολύ πιο ανθρώπινος, πολύ πιο αυθεντικός. Με άλλα λόγια, πολύ πιο ταπεινός από τους προκατόχους του αλλά και από την ίδια την Καθολική Εκκλησία, μοιάζει ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κατέβει από έναν θρόνο, που ο ίδιος αρνείται να ντύσει με υλικά πλούτη.
Ένας Πάπας πιο κοντά στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, της μεγάλης κρίσης αξιών και του ακόμη μεγαλύτερου ηθικού αποπροσανατολισμού. Ένας Πάπας που ίσως και να μπορεί να αλλάξει τη “δύσκολη” Καθολική Εκκλησία. Επειδή το θέλει, και επειδή ενδεχομένως θα το επιτρέψει η Κουρία. Κατανοώντας ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
Αν η Καθολική Εκκλησία δεν αλλάξει, θα μείνει πίσω από τις εξελίξεις που τρέχουν και ήδη την προσπερνούν. Ο Πάπας “των φτωχών”, όπως ήδη έχει χαρακτηριστεί ο Φραγκίσκος, προφανώς και έχει… διαβάσει Γκάντι. Ξέρει ότι πρέπει να γίνει ο ίδιος, επομένως και η Καθολική Εκκλησία, η αλλαγή που θέλει να δει η ανθρωπότητα.
Ή αλλιώς, να γίνει “το χέρι του Θεού”, με την ποδοσφαιρική ωστόσο διάστασή του, όπως μας την παρουσίασε πριν από 27 χρόνια στο Μεξικό ο συμπατριώτης του, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Να “κλέψει” το μέλλον που έρχεται…
Η ενδογενής ισχύς της πίστης σε μια θρησκεία, εκείνη με τη διαδραστική πολυπλοκότητα και τη δυναμική που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου φαινομένου ή πτυχής της καθημερινότητας, έχει προφανώς τελολογικό περιεχόμενο. Τη συναντά κανείς εκεί όπου τελειώνουν όλα τα άλλα. Εκεί όπου ο άνθρωπος δεν βρίσκει απαντήσεις, ούτε λύσεις, μέσω όσων έχει διδαχθεί, μέσω όσων βλέπει, μέσω όσων μπορεί να γνωρίσει και να κατανοήσει λόγω της προόδου της επιστήμης.
Γι’ αυτό άλλωστε και οι θρησκείες, ανεξαρτήτως του μηνύματος που εκπέμπουν και της διδασκαλίας που διακονούν, χαρακτηρίζονται από εκδηλώσεις φανατισμού και υπερβολής. Απολύτως αναμενόμενο για τη φύση του ανθρώπου, που δεν είναι το μέτρο, αλλά το φλερτ με τα άκρα, στη θετική αλλά και την αρνητική εκδοχή τους.
Η σημερινή ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου στην Αγία Έδρα, ως επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, αποτελεί τον πρόλογο μιας άλλης εποχής. Ή τουλάχιστον, αυτό θέλουμε να ελπίζουμε από έναν ιερωμένο το dna του οποίου είναι μπολιασμένο με τη διαφορετικότητα, την υπέρβαση των συντηρητικών γραμμών, ίσως και την επανάσταση. Από την Αργεντινή κατάγεται άλλωστε.
Ο νέος Ποντίφικας έδωσε από την πρώτη στιγμή δείγματα γραφής ενός διαφορετικού μοντέλου εξουσίας. Πολύ πιο προσιτός, πολύ πιο ανθρώπινος, πολύ πιο αυθεντικός. Με άλλα λόγια, πολύ πιο ταπεινός από τους προκατόχους του αλλά και από την ίδια την Καθολική Εκκλησία, μοιάζει ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κατέβει από έναν θρόνο, που ο ίδιος αρνείται να ντύσει με υλικά πλούτη.
Ένας Πάπας πιο κοντά στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, της μεγάλης κρίσης αξιών και του ακόμη μεγαλύτερου ηθικού αποπροσανατολισμού. Ένας Πάπας που ίσως και να μπορεί να αλλάξει τη “δύσκολη” Καθολική Εκκλησία. Επειδή το θέλει, και επειδή ενδεχομένως θα το επιτρέψει η Κουρία. Κατανοώντας ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
Αν η Καθολική Εκκλησία δεν αλλάξει, θα μείνει πίσω από τις εξελίξεις που τρέχουν και ήδη την προσπερνούν. Ο Πάπας “των φτωχών”, όπως ήδη έχει χαρακτηριστεί ο Φραγκίσκος, προφανώς και έχει… διαβάσει Γκάντι. Ξέρει ότι πρέπει να γίνει ο ίδιος, επομένως και η Καθολική Εκκλησία, η αλλαγή που θέλει να δει η ανθρωπότητα.
Ή αλλιώς, να γίνει “το χέρι του Θεού”, με την ποδοσφαιρική ωστόσο διάστασή του, όπως μας την παρουσίασε πριν από 27 χρόνια στο Μεξικό ο συμπατριώτης του, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Να “κλέψει” το μέλλον που έρχεται…
