Γράφει η Χριστιάννα Λούπα
Για την Ελλάδα τη μεγάλη, τη θεόρατη, που ανοίγει την αγκαλιά της και μας κλείνει όλους μέσα, αλλά και για εκείνη τη μικρούλα, τη θλιμμένη, που ο καθένας από μας μέσα του κουβαλά, θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω, φίλοι μου. Με το δικό μου τρόπο…Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγους στίχους που έγραψα τις μεταμεσονύκτιες ώρες κάποιας λευκής νύχτας, λίγους μήνες πριν, όταν με έπνιγε το παράπονο για τούτη εδώ τη χώρα που σπαράζει. Ένιωσα σα να βλέπω ένα πρόσωπο αγαπημένο να χάνεται, να βουλιάζει, να μου ζητά βοήθεια κι εγώ να μην μπορώ να κάνω κάτι να το σώσω και να τρελαίνομαι... Πόσο σίγουρη είμαι, ότι οι περισσότεροι από σας έχετε δοκιμάσει παρόμοια αισθήματα!
Κι όσο το παράπονό μου μεγάλωνε κι όσο πελώρια ερωτηματικά ορθώνονταν μπροστά μου, τόσο ο νους ξεμάκραινε κι η σκέψη ταξίδευε όλο και πιο μακριά, προς τα Κοράλλια νησιά… Εκεί, που κάποια πλάσματα παράξενα αυτοκαταστρέφονται, οδεύοντας κατευθείαν προς το θάνατο…
Ελλάδα*
Κάθε που για τη γλυκύτατη πατρίδα μου μιλώ
στο νου μου έρχονται των Κοραλλίων Νήσων οι χελώνες,
που ολόισια για το θάνατο τραβούν.
Άφρονες κι αστόχαστες
– κανείς δεν ξέρει το γιατί –
το λάθος δρόμο παίρνουν
και κόντρα στα ρεύματα κινούν,
μέχρι που αποκάμουν να παλεύουν
και χάνονται στα βάθη του ωκεανού.
Μα είναι και κάποιες σοφές και μετρημένες,
που το κοπάδι δεν ακολουθούν.
Μόνες πορεύονται, σαν καταφρονεμένες,
όμως καλά γνωρίζουν,
πως αυτές στα χέρια τους το είδος ολόκληρο κρατούν.
Κι έτσι ζουν, γεννούν, γερνούν
κι όλο και περισσότερη σοφία αποκτούν
οι λιγοστές χελώνες,
που στη ζωή τους όλη
το φορτίο ενός αλλόκοτου κι αχάριστου λαού
στην πλάτη κουβαλούν.
*Το ποίημα τιμήθηκε με Έπαινο στον 31ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
www.palmografos.com
