Του ΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Η πολιτική εξομολόγηση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην κρατική τηλεόραση και την Έλλη Στάη, προσφέρεται για μωσαϊκό συμπερασμάτων και εκτιμήσεων. Αναφορικά με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που κατά διαστήματα αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας, τις προτεραιότητες και τη συνειδητοποίηση του πόσο εύκολα μπορεί να γίνει… ζημιά. Και πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ζημιά αυτή.
Ο άλλοτε “τσάρος” της ελληνικής οικονομίας ομολόγησε αμέλεια (sic), που φυσικά είναι ασυγχώρητη για πολιτικό ο οποίος βρέθηκε σε τέτοια θέση ευθύνης τη δεδομένη χρονική συγκυρία, απολαμβάνοντας προχωρημένη και πολυσύνθετη ισχύ.
Παραδέχτηκε εμμέσως ότι βρέθηκε εκτεθειμένος λόγω της ανεπάρκειας των στενών συνεργατών του. Τους οποίους φυσικά προσπάθησε να καλύψει, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, κάτι που τον τιμά αλλά δεν τον δικαιολογεί. Ούτε ελαφρύνει στο ελάχιστο τις δικές τους ευθύνες.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η Γενιά του Πολυτεχνείου, η μοιραία και επιζήμια για την εθνική διαδρομή και κυρίως την προοπτική μέλλοντος του τόπου προκάλεσε μια θεσμική στρέβλωση, με αξιακά, ηθικά και… ψυχολογικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, επιλέγει ως στενούς συνεργάτες, ως “κύκλο” ανθρώπων στους οποίους θα στηριχτεί και από τους οποίους θα ζητήσει “παραδοτέα”, στην καλύτερη των περιπτώσεων… μετριότητες. Φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Εξυπηρετήσεις.
Ένα έμψυχο δυναμικό που αποτελεί αέναο αντικατοπτρισμό της Ελλάδας του δήθεν. Μιας ασπόνδυλης, απολιτίκ νοοτροπίας που δίνει έμφαση στο να στρογγυλεύει την πραγματικότητα, υποτιμά τις επιπτώσεις της επιλογής “να αφήσουμε τα πράγματα όπως έχουν”, αντιλαμβάνεται την πολιτική ως “μια ακόμη δουλειά”. Έστω κι αν για πολλούς από τους “εθνοπατέρες” που γνωρίσαμε μετά το 1974, η ενασχόληση με τα κοινά αποδείχτηκε η… μόνη “δουλειά” που μπορούσαν να κάνουν.
Αυτό το… μικρομέγαλο πολιτικό δυναμικό, ευθύνεται κατά πλειοψηφία για την εθνική χρεοκοπία που βιώνει η Ελλάδα. Χρεοκοπία ηθική και αξιακή, εθνικών προτεραιοτήτων και συνειδησιακών ευαισθησιών, χρεοκοπία εθνικού οράματος και προσανατολισμού, όπως και του… κουράγιου να τα αναζητήσει αυτά μια κοινωνία σε προχωρημένη μελαγχολία. Σε βαθιά κρίση ταυτότητας, αν όχι κατάθλιψη.
Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι δυστυχώς και κατά πλειοψηφία, η Ιστορία που έγραψαν, επειδή πρωταγωνίστησαν σε αυτήν, οι… παρέες. Οι πολιτικοί και οι παρέες τους λοιπόν. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός που οδήγησε τη χώρα στο τέλμα. Αποκοίμισε τις εσωτερικές αντιστάσεις των Ελλήνων. Λειτούργησε ως πρώτη ύλη για τη βαρβαρότητα θύμα της οποίας έπεσε το εθνικό dna. Αυτό που αλλοίωσε το ΠΑΣΟΚ το 1981, ως κόμμα, Κίνημα και κυρίως νοοτροπία, όπως… κάποιος αλλοίωσε τη λίστα Λαγκάρντ. Σαν… πταίσμα, δεν ακούγεται το τελευταίο;
Η εθνική παθογένεια που βιώνουμε λοιπόν εξηγείται μερικώς αλλά και ταυτόχρονα επαρκώς, από το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού του τόπου δεν ανέχτηκε ποτέ, δεν άντεξε να έχει δίπλα της… καλύτερους. Συνεργάτες που, ο καθένας στον τομέα του θα ανάγκαζε τον πολιτικό προϊστάμενό του, εκείνον για τον οποίο δούλευε, να κοιτάξει ψηλά. Όχι πίσω, ούτε χαμηλά.
Σκεφτείτε πόσο εκκωφαντική ακούγεται η περίπτωση του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η δική του “παρέα” ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Δημήτρης Χορν, ο Τάκης Λαμπρίας, και τόσοι ακόμη, ο καθένας κορυφαίος στον τομέα του. Σαν τον Μανώλη Ανδρόνικο, που φαίνεται στη φωτογραφία.
Σκεφτείτε τώρα τις περιπτώσεις πολιτικών που ακολούθησαν, μέχρι και τις μέρες μας. Κάντε τη σύγκριση. Και… μελαγχολείστε άφοβα.
Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας των Αμερικανών πολιτικών που έγιναν Πρόεδροι και άφησαν πίσω τους legacy, ήταν το γεγονός ότι επεδίωξαν οι ίδιοι να έχουν γύρω τους συνεργάτες καλύτερους και περισσότερο προικισμένους από τους ίδιους. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο Μπιλ Κλίντον, ο Μπαράκ Ομπάμα, είχαν όλοι γύρω τους μικρές “dream team”. Που, η κάθε μια για την εποχή της ήταν ό, τι καλύτερο κυκλοφορούσε.
Η επόμενη Ελλάδα λοιπόν θα πρέπει να παραμερίσει τις… παρέες. Και τους πολιτικούς που επενδύουν σε αυτές για να βιώνουν καθημερινά στιγμές… αυτοθαυμασμού και αυτοαποθέωσης. Να θυμούνται το παράδειγμα του Καραμανλή. Και να κατανοήσουν ότι έχει μεγαλύτερη αξία και σημασία να εμπνεύσεις ανθρώπους καλύτερους από εσένα, να πιστέψουν σε σένα και να δουλέψουν για σένα, από το να θωρακίζεσαι πίσω από την ασφάλεια της υπεροχής απέναντι στους μέτριους, τους ελάχιστους, τους απελπιστικά “λίγους” που επιλέγεις να έχεις γύρω σου ως “περιβάλλον”.
Εκείνη η Ελλάδα, αν ποτέ… τη ζήσουμε, θα είναι μια χώρα με αυτοτροφοδούμενη ορμή προς ένα μέλλον που δεν θα φοβάται τις προκλήσεις αλλά θα τις επιδώκει. Θα… σηκώνει το γάντι, αντί να το τακτοποιεί με επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό, και να το ξαναβάζει στην τσέπη.
Εκείνη η Ελλάδα, δεν θα φοβάται, ούτε θα αισθάνεται να απειλείται από τους καλύτερους. Θα τους εμπνέει τόσο, ώστε να τους κάνει να δουλέψουν για εκείνη… Η Ελλάδα του μέλλοντός μας. Η Ελλάδα που έρχεται, παραμερίζοντας το χθες που υπάρχει σε κάθε γενιά. Η Ελλάδα που… διαβάζει Γκάντι και τον κατανοεί: Then, you win…
ysterografa.gr
