Tου Βασίλ. Μπαλάφα
Έφτασε η ώρα της κάλπης. Η ώρα της επιλογής στις πιο δύσκολες ιστορικά εκλογές για τους Έλληνες πολίτες. Συνεχίζω να το πιστεύω, και το γράφω μέχρι και αυτή την τελευταία στιγμή, ότι οι Έλληνες καλούμαστε να πάρουμε μια ευθύνη τερατωδώς μεγαλύτερη από εκείνη που αναλογεί στον καθένα μας χωριστά. Οι περιστάσεις, όμως, και το, όχι συλλήβδην, «αιμορροφιλικό» πολιτικό σύστημα, μας οδηγούν στο να κάνουμε μια επιλογή που σίγουρα θα σημαδέψει την ιστορία της πατρίδας μας εφεξής και θα επηρεάσει επί του πρακτέου το κάθε ελληνικό νοικοκυριό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Στην ομιλία μου στις 19/2/2011, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ., έλεγα ότι πλέον «χρειάζονται πολιτικοί του καθημερινού πεδίου, με διαπρύσιο λόγο εντός του κοινωνικού ιστού, με πρακτικές ιδέες και ολοκληρωμένο πλάνο». Ότι «η διαφορά μας, ως πολιτική παράταξη, από τα «κινήματα» είναι ότι πρέπει να παρουσιάζουμε συγκεκριμένες λύσεις για συγκεκριμένα προβλήματα και παθογένειες και όχι να κοινωνικοποιούμε τα προβλήματα αυτά. Διεκδικούμε την εμπιστοσύνη του λαού για να εφαρμόσουμε πολιτικές και όχι απλώς την εύνοια του λαϊκού αισθήματος».
Στις 17/9/2011 έγραφα σχετικά με την έννοια του μικρομεσαίου νοικοκυριού ότι «όταν λέω «μικρομεσαίο νοικοκυριό» δεν διαχωρίζω σε κοινωνικής ή επαγγελματικής προέλευσης. Στη νοοτροπία του διαχωρισμού του οικονομικά ενεργού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να συμμετάσχω». Και ότι «η πατρίδα, σε αυτή τη δύσκολη ώρα, πρέπει να στηριχτεί στους ίδιους τους πολίτες της, να εμπιστευτεί τις δομές της, αφού βέβαια αξιολογήσει αυστηρά τους πάντες και αφού πρώτα δεχθεί ότι μέσα στις δομές της υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι».
Στις 26/11/2011 έγραφα πως «διάφοροι θα είναι πρόθυμοι να ενταχθούν σε μελλοντικές πραγματικότητες, θυσιάζοντας το οτιδήποτε, προκειμένου να κρατηθούν σε οφίτσια και κάμαρες της εξουσίας, μιας και επί της ουσίας, επί του πρακτέου, δεν ξέρουν και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν θυμούνται τους εαυτούς τους και κάπως αλλιώς. Άλλοι, ελπίζω να είναι πολλοί, θα δώσουν την ύστατη μάχη για να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, τις αναφορές τους, τις ιδεολογικές τους ρίζες, τη συνεπή συμπεριφορά τους, ευελπιστώντας να αλλάξουν στάσεις και συμπεριφορές, να μετατρέψουν αυτή την κρίση σε δημιουργική ευκαιρία ανάδειξης προτάσεων και λύσεων, πρώτα για τους πολίτες και μετά για τους εαυτούς τους».
Στις 6/1/2012, τόνιζα ότι «ο κόσμος ζητά ξεκάθαρες και διαυγείς θέσεις, ειλικρίνεια και ένα ελάχιστο πλάνο για να μπορεί τουλάχιστον να λειτουργήσει σε ηρεμία έστω και βραχυπρόθεσμα». Ότι χρειαζόμαστε «ένα ελάχιστο υπόβαθρο δράσης για τους επόμενους ή για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα και καταστάσεις και αυτοί δυστυχώς όλο και λιγοστεύουν. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό, ο καθένας θα αντιλαμβάνεται ως «Έθνος» τα τετραγωνικά του σπιτιού του, αν του έχουν μείνει και αυτά ... Ζούγκλα δηλαδή».
Στις 21/1/2012 σημείωνα ότι όποτε γίνουν εκλογές ο λαός «θα θέλει να ακούσει και θα απαιτεί να του πουν συγκεκριμένα πράγματα. Θα ζητά ελπίδα, αλλά όχι πια ως ένα «εύηχο» σύνθημα. Θα θέλει ουσία, πλάνο, τομές και τόλμη. Σχέδιο υλοποιήσιμο, που δεν θα έχει ξανά το λαό μπροστά στην κάνη του τυφεκίου».
Στις 11/2/2012, σχετικά με τους διάφορους μηδενιστές, έγραφα ότι «όποιος λοιπόν είναι τόσο "επαναστάτης" όσο λέει, ας βγει τώρα, να τραβήξει την περόνη και να πέσει με το κορμί του πάνω στην χειροβομβίδα για να σώσει τον διπλανό του. Ποιος όμως θα το κάνει αυτό ; Αυτοί που πανηγύριζαν όταν κάτι κοβόταν από τους διπλανούς τους ; Αυτοί που έφεραν κάθε κομμάτι της κοινωνίας απέναντι στο άλλο ή οι διάφοροι που πήγαιναν στις "πλατείες" για να φάνε καλαμπόκι και μαλλί της γριάς και να τραβήξουν φωτογραφίες για να τις βάλουν στο facebook, θεωρώντας αξιοθέατο το ότι "αναμείχθηκαν" με τον λαό ;».
Στις 18/2/2012, πριν τη δραματική ψηφοφορία στη Βουλή, έγραφα ότι «σίγουρα δεν θέλω για τη χώρα να επικρατήσει χάος και αναρχία. Σίγουρα δεν θέλω να βιώσουμε νέους εμφύλιους. Απαιτώ όμως από εκείνους που καλούν σε «επανάσταση» να υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε σαν κοινωνία και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλίσουν ότι δεν θα στρέψουμε ο ένας, την κάνη, στον άλλο. Είμαι πρόθυμος να ακούσω ακόμα και απόψεις ακραίων ρήξεων, αρκεί να ξέρω ποιον θα πολεμήσουμε, εναντίον ποίου θα στραφούμε και πως θα επιβιώσουμε. Γιατί, όπως και να έχει, θα πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε ως Έθνος». Και τόνιζα ότι «περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή κάποιον να βγει γενναία και να προτείνει τον εαυτό του για να διαχειριστεί τον τόπο την επόμενη μέρα της καταψήφισης και να παρουσιάσει πλάνο έκτακτης ανάγκης. Δεν υπήρξε ούτε ένας …».
Αυτό είναι ένα μικρό οδοιπορικό, ενός χρόνου σχεδόν, δημοσιευμένων και κατατεθειμένων εγγράφως απόψεων που θεωρώ ότι, πρωτίστως σαν πολίτη, σηματοδοτούν τη δική μου ευθύνη πηγαίνοντας προς την κάλπη. Και συνεπώς καθορίζουν και την επιλογή μου. Δεν τα ξαναδημοσιεύω σήμερα για να αποδείξω κάτι. Είναι η προσωπική ανάληψη της ευθύνης που μου αναλογεί, διαλέγοντας το ψηφοδέλτιο της παράταξης που θα ήθελα να αποτελέσει την τροχιοδεικτική βάση πάνω στην οποία θα δημιουργηθεί η επόμενη κυβέρνηση.
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι εθνική υπόθεση. Είναι ιδεολογική επιλογή και πρωτίστως αποτελούν ώρα επιλογής προσανατολισμού. Τη στιγμή που ως νέος άνθρωπος ξέρω ότι μπροστά μου ανοίγονται δύσκολοι δρόμοι, θέλω η χώρα να έχει ένα ελάχιστο υπόβαθρο, σαφώς ευρωπαϊκό, πάνω στο οποίο όλοι μαζί οι Έλληνες θα εργαστούμε για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια καλύτερη Ελλάδα.
Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι επιζητούν να πάρουν ιστορική «ρεβάνς». Δεν με νοιάζει αν άλλοι θέλουν να γίνουμε Β.Κορέα ή Βενεζουέλα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι κανείς από όσους διακήρυξαν μονομερείς ενέργειες, θέλοντας να εκβιάσουν και όχι να συζητήσουν με την ΕΕ, δεν ανέλαβαν ούτε τη μελλοντική ευθύνη για κάποια «ατυχή» έκβαση, ούτε εξασφάλισαν δικλείδες κοινωνικής ομαλότητας. Με αυτά τα δεδομένα θα επιλέξω κυβερνητική κατεύθυνση για τη χώρα. Αυτή είναι η δική μου ευθύνη που αποδέχομαι. Ο καθένας μας καλείται να αναλάβει τη δική του. Η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει πολλά. Ας μην περάσει πρώτα από την άβυσσο. Ας μην διασαλεύσει την ευρωπαϊκή προοπτική της.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
Στην ομιλία μου στις 19/2/2011, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ., έλεγα ότι πλέον «χρειάζονται πολιτικοί του καθημερινού πεδίου, με διαπρύσιο λόγο εντός του κοινωνικού ιστού, με πρακτικές ιδέες και ολοκληρωμένο πλάνο». Ότι «η διαφορά μας, ως πολιτική παράταξη, από τα «κινήματα» είναι ότι πρέπει να παρουσιάζουμε συγκεκριμένες λύσεις για συγκεκριμένα προβλήματα και παθογένειες και όχι να κοινωνικοποιούμε τα προβλήματα αυτά. Διεκδικούμε την εμπιστοσύνη του λαού για να εφαρμόσουμε πολιτικές και όχι απλώς την εύνοια του λαϊκού αισθήματος».
Στις 17/9/2011 έγραφα σχετικά με την έννοια του μικρομεσαίου νοικοκυριού ότι «όταν λέω «μικρομεσαίο νοικοκυριό» δεν διαχωρίζω σε κοινωνικής ή επαγγελματικής προέλευσης. Στη νοοτροπία του διαχωρισμού του οικονομικά ενεργού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να συμμετάσχω». Και ότι «η πατρίδα, σε αυτή τη δύσκολη ώρα, πρέπει να στηριχτεί στους ίδιους τους πολίτες της, να εμπιστευτεί τις δομές της, αφού βέβαια αξιολογήσει αυστηρά τους πάντες και αφού πρώτα δεχθεί ότι μέσα στις δομές της υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι».
Στις 26/11/2011 έγραφα πως «διάφοροι θα είναι πρόθυμοι να ενταχθούν σε μελλοντικές πραγματικότητες, θυσιάζοντας το οτιδήποτε, προκειμένου να κρατηθούν σε οφίτσια και κάμαρες της εξουσίας, μιας και επί της ουσίας, επί του πρακτέου, δεν ξέρουν και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν θυμούνται τους εαυτούς τους και κάπως αλλιώς. Άλλοι, ελπίζω να είναι πολλοί, θα δώσουν την ύστατη μάχη για να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, τις αναφορές τους, τις ιδεολογικές τους ρίζες, τη συνεπή συμπεριφορά τους, ευελπιστώντας να αλλάξουν στάσεις και συμπεριφορές, να μετατρέψουν αυτή την κρίση σε δημιουργική ευκαιρία ανάδειξης προτάσεων και λύσεων, πρώτα για τους πολίτες και μετά για τους εαυτούς τους».
Στις 6/1/2012, τόνιζα ότι «ο κόσμος ζητά ξεκάθαρες και διαυγείς θέσεις, ειλικρίνεια και ένα ελάχιστο πλάνο για να μπορεί τουλάχιστον να λειτουργήσει σε ηρεμία έστω και βραχυπρόθεσμα». Ότι χρειαζόμαστε «ένα ελάχιστο υπόβαθρο δράσης για τους επόμενους ή για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα και καταστάσεις και αυτοί δυστυχώς όλο και λιγοστεύουν. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό, ο καθένας θα αντιλαμβάνεται ως «Έθνος» τα τετραγωνικά του σπιτιού του, αν του έχουν μείνει και αυτά ... Ζούγκλα δηλαδή».
Στις 21/1/2012 σημείωνα ότι όποτε γίνουν εκλογές ο λαός «θα θέλει να ακούσει και θα απαιτεί να του πουν συγκεκριμένα πράγματα. Θα ζητά ελπίδα, αλλά όχι πια ως ένα «εύηχο» σύνθημα. Θα θέλει ουσία, πλάνο, τομές και τόλμη. Σχέδιο υλοποιήσιμο, που δεν θα έχει ξανά το λαό μπροστά στην κάνη του τυφεκίου».
Στις 11/2/2012, σχετικά με τους διάφορους μηδενιστές, έγραφα ότι «όποιος λοιπόν είναι τόσο "επαναστάτης" όσο λέει, ας βγει τώρα, να τραβήξει την περόνη και να πέσει με το κορμί του πάνω στην χειροβομβίδα για να σώσει τον διπλανό του. Ποιος όμως θα το κάνει αυτό ; Αυτοί που πανηγύριζαν όταν κάτι κοβόταν από τους διπλανούς τους ; Αυτοί που έφεραν κάθε κομμάτι της κοινωνίας απέναντι στο άλλο ή οι διάφοροι που πήγαιναν στις "πλατείες" για να φάνε καλαμπόκι και μαλλί της γριάς και να τραβήξουν φωτογραφίες για να τις βάλουν στο facebook, θεωρώντας αξιοθέατο το ότι "αναμείχθηκαν" με τον λαό ;».
Στις 18/2/2012, πριν τη δραματική ψηφοφορία στη Βουλή, έγραφα ότι «σίγουρα δεν θέλω για τη χώρα να επικρατήσει χάος και αναρχία. Σίγουρα δεν θέλω να βιώσουμε νέους εμφύλιους. Απαιτώ όμως από εκείνους που καλούν σε «επανάσταση» να υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε σαν κοινωνία και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλίσουν ότι δεν θα στρέψουμε ο ένας, την κάνη, στον άλλο. Είμαι πρόθυμος να ακούσω ακόμα και απόψεις ακραίων ρήξεων, αρκεί να ξέρω ποιον θα πολεμήσουμε, εναντίον ποίου θα στραφούμε και πως θα επιβιώσουμε. Γιατί, όπως και να έχει, θα πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε ως Έθνος». Και τόνιζα ότι «περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή κάποιον να βγει γενναία και να προτείνει τον εαυτό του για να διαχειριστεί τον τόπο την επόμενη μέρα της καταψήφισης και να παρουσιάσει πλάνο έκτακτης ανάγκης. Δεν υπήρξε ούτε ένας …».
Αυτό είναι ένα μικρό οδοιπορικό, ενός χρόνου σχεδόν, δημοσιευμένων και κατατεθειμένων εγγράφως απόψεων που θεωρώ ότι, πρωτίστως σαν πολίτη, σηματοδοτούν τη δική μου ευθύνη πηγαίνοντας προς την κάλπη. Και συνεπώς καθορίζουν και την επιλογή μου. Δεν τα ξαναδημοσιεύω σήμερα για να αποδείξω κάτι. Είναι η προσωπική ανάληψη της ευθύνης που μου αναλογεί, διαλέγοντας το ψηφοδέλτιο της παράταξης που θα ήθελα να αποτελέσει την τροχιοδεικτική βάση πάνω στην οποία θα δημιουργηθεί η επόμενη κυβέρνηση.
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι εθνική υπόθεση. Είναι ιδεολογική επιλογή και πρωτίστως αποτελούν ώρα επιλογής προσανατολισμού. Τη στιγμή που ως νέος άνθρωπος ξέρω ότι μπροστά μου ανοίγονται δύσκολοι δρόμοι, θέλω η χώρα να έχει ένα ελάχιστο υπόβαθρο, σαφώς ευρωπαϊκό, πάνω στο οποίο όλοι μαζί οι Έλληνες θα εργαστούμε για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια καλύτερη Ελλάδα.
Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι επιζητούν να πάρουν ιστορική «ρεβάνς». Δεν με νοιάζει αν άλλοι θέλουν να γίνουμε Β.Κορέα ή Βενεζουέλα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι κανείς από όσους διακήρυξαν μονομερείς ενέργειες, θέλοντας να εκβιάσουν και όχι να συζητήσουν με την ΕΕ, δεν ανέλαβαν ούτε τη μελλοντική ευθύνη για κάποια «ατυχή» έκβαση, ούτε εξασφάλισαν δικλείδες κοινωνικής ομαλότητας. Με αυτά τα δεδομένα θα επιλέξω κυβερνητική κατεύθυνση για τη χώρα. Αυτή είναι η δική μου ευθύνη που αποδέχομαι. Ο καθένας μας καλείται να αναλάβει τη δική του. Η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει πολλά. Ας μην περάσει πρώτα από την άβυσσο. Ας μην διασαλεύσει την ευρωπαϊκή προοπτική της.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
