Για τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά, ας πούμε, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μοιάζει με μια ομάδα ποδοσφαίρου που θέλει να μπει στο γήπεδο και να παίξει τη μπάλα της. Μόνο που της… λείπουν παίκτες. Έχει, δεν έχει, τους επτά από τους έντεκα. Όμως χρειάζεται άλλους τέσσερις για να είναι πλήρης και να μπορέσει να δει «στα μάτια» τον αντίπαλο. Και αν είναι δυνατόν, χρειάζεται κι άλλους επτά, για να γεμίσει τον πάγκο της!
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα επίσης το παράδειγμα θαρρώ πως είναι εύκολο. Είναι ο κλασσικός παίκτης που δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή του προπονητή του. Βρίσκεται πάντα στον πάγκο, ενίοτε ο κόουτς του ζητά να κάνει προθέρμανση, όμως ποτέ δεν τον ρίχνει στο παιχνίδι. Για να είμαστε ακριβείς, η τελευταία φορά που έπαιξε ήταν το… 1990! Κι επειδή ξέρει πως σε μια ήττα ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν αγωνίστηκε, δεν τον… χαλάει καθόλου να βρίσκεται στον πάγκο και να κριτικάρει τις επιλογές του προπονητή!
Για το ΠΑΣΟΚ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο η κατάσταση είναι απλή: τόσα χρόνια «ενδεκαδάτος», παίκτης πρωταγωνιστής, κάποιες φορές και… πρώτος σκόρερ της ομάδας. Όμως τα χρόνια πέρασαν, κάποιες επιλογές για… μεταγραφές σε ομάδες που δεν ήταν πρωταγωνίστριες του στοίχισαν και πλέον βρίσκεται μεταξύ εξέδρας και πάγκου. Ξέρει πως δεν μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και γι’ αυτό ζητά από τον ποδοσφαιριστή να χρησιμοποιεί όλους τους παίκτες, αν είναι δυνατόν και τους 22 που έχει στη διάθεσή του. Τελικά συμβιβάζεται με το να βρίσκεται στον πάγκο και να μπαίνει ως αλλαγή!
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου μου θυμίζουν τον παίκτη που ήρθε στην ομάδα εκ μεταγραφής, φουριόζος για να μπει στο παιχνίδι και να αλλάξει τις ισορροπίες, να αναμορφώσει τα συστήματα και να δείξει ότι απ’ αυτόν εξαρτάται όλη η ομάδα. Στην αρχή καταφέρνει να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους που δεν γνωρίζουν το στιλ παιχνιδιού του, όμως μετά από ένα – δύο παιχνίδια τον έχουν μάθει και πλέον γνωρίζουν πώς να του… κλέψουν τη μπάλα όταν βγαίνει στην επίθεση. Όμως είναι στο χέρι του να αποδείξει ότι έχει διάρκεια στο παιχνίδι του.
Για τη Χρυσή Αυγή και τον Νίκο Μιχαλολιάκο ο ρόλος είναι αυτός της… έκπληξης. Είναι σαν τον πιτσιρικά που βρίσκεται στα αζήτητα και στην πρώτη εμφάνισή του όλοι μιλούν γι’ αυτόν. Κάποιοι για το μεγάλο ταλέντο του, πολλοί για το ότι κάτι κατάχρηση… ντρίμπλας, δεν δίνει τη μπάλα από το δεξί στο… αριστερό του και γενικά θέλει να τραβά τα βλέμματα επάνω του. Είναι σοβινιστής, πιστεύει πως στην ενδεκάδα όλοι οι παίκτες πρέπει να είναι γηγενείς, δεν έχει… πολλά πολλά με τους ξένους της ομάδας. Κι είναι χαρούμενος που ο προπονητής, έστω κι αν δεν… τρελαίνεται γι’ αυτόν, του δίνει χρόνο συμμετοχής!
Η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης είναι σαν τον έμπειρο παίκτη που έχει παραστάσεις από ομάδες πρωταγωνίστριες, όμως γνωρίζει πως οι αντοχές του είναι τόσες ώστε παίξει σε όλο το 90λεπτο, γι’ αυτό πολλές φορές έρχεται από τον πάγκο, ή παραμένει σ’ αυτόν. Προτιμά να παίζει πιο αμυντικά, να προσέχει τα νώτα του και την κατάλληλη στιγμή να κάνει τις προωθήσεις του ώστε να σκοράρει αν του δοθεί η ευκαιρία. Γνωρίζει καλά πως δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες σε κάθε αγώνα. Γι’ αυτό, με την εμπειρία και την οξυδέρκειά του ψάχνει το κατάλληλο «πλασάρισμα» στην περιοχή, ώστε να αποδείξει στον προπονητή ότι ορθώς τον εμπιστεύτηκε.
Τέλος, το ΚΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα είναι σαν τον… γερόλυκο της ομάδας. Με τεράστια εμπειρία, ξέρει να προετοιμάζει τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια, να τους εμψυχώνει, να τους ζητά να παίξουν το παιχνίδι τους. Δεν συνειδητοποιεί, όμως, πως πλέον το 4-4-2 είναι… αναχρονιστικό. Όταν ο αντίπαλος παίζει με 4-2-3-1 έχει μεγαλύτερη ευελιξία και μπορεί να αλλάξει πιο εύκολα τις ισορροπίες μέσα στο παιχνίδι. Ο προπονητής του λέει πως πρέπει να δει αλλιώς τον αγώνα. Όμως ο ίδιος, κοντά στα 40 του πλέον, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Κι αναζητά το ελιξίριο της νεότητας…
