Μια ματιά στους αριθμούς μαρτυρά την ξεκάθαρη κι αδιάψευστη αλήθεια. Το 1993, έπειτα από μια μακρά περίοδο πολιτικών αναταράξεων και με μια κυβέρνηση, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που είδε την πορεία της να “σβήνει” πριν τη φυσική ολοκλήρωσή της, το ΚΚΕ είχε ποσοστό 4,54%. Αυτή ήταν η πρώτη εκλογική μάχη με “μπροστάρισα” την Αλέκα Παπαρήγα, η οποία λίγους μήνες νωρίτερα είχε διαδεχθεί τον μεγάλο ιστορικό ηγέτη του μεταπολιτευτικού κομμουνισμού στη χώρα μας, τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Δίχως αμφιβολία η παρουσία της Αλέκας Παπαρήγα στο “τιμόνι” του ΚΚΕ από το 1993 κι ένθεν, συνδυάστηκε με μια πορεία σταθερότητας για το κόμμα. Το ΚΚΕ ήταν σταθερά η τρίτη δύναμη στη χώρα, αποτελούσε την ελάσσονα αντιπολίτευση με ρόλο παρεμβατικό και ενίοτε ακόμα πιο δυναμικό, ειδικά σε ό,τι είχε να κάνει με το εργατικό κίνημα.
Ο “νέος αέρας” αποτυπώθηκε στις επόμενες εκλογικές μάχες για το ΚΚΕ. Το 1996 το ποσοστό ανέβηκε από το 4,54% στο 5,61%. Το 2000 έμεινε σχεδόν σταθερό, στο 5,52%, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2004, ανέβηκε στο 5,90%. Το 2007, με τη χώρα να βρίσκεται και πάλι σε κομβικό σημείο, το ΚΚΕ “εκτόξευσε” τη δημοτικότητά του στο 8,15%. Πολλοί έκαναν τότε λόγο για ένα κόμμα που πολύ σύντομα θα ξεπερνούσε το 10%. Κι ίσως να μην είχαν άδικο. Δύο χρόνια αργότερα, το 2009, με τη Νέα Δημοκρατία στη δίνη του κυκλώνα των “σκανδάλων” τύπου Βατοπεδίου και το ΠΑΣΟΚ να… επιστρέφει δριμύτερο, το ΚΚΕ διατήρησε τις δυνάμεις του, αποσπώντας το 7,54% των ψήφων του ελληνικού λαού. Για να φτάσουμε στις εκλογές της 6ης Μαϊου, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος με 8,48% έδειξε να ανακτά τη δυναμική του.
Θα περίμενε κανείς πως την περασμένη Κυριακή ο ρόλος του ΚΚΕ θα ήταν πρωταγωνιστικός. Σίγουρα στον Περισσό περίμεναν τα ποσοστά τους να βρίσκονται στο επίπεδο του Μαϊου. Ήρθε, όμως, αυτό το 4,50% για να αλλάξει τα δεδομένα. Μέσα σε 40 ημέρες το ΚΚΕ έχασε σχεδόν τη μισή δύναμή του, ψηφοφόρους που προφανώς κινήθηκαν προς άλλα όμορα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΔΗΜΑΡ. Το 4,50% είναι κατά 0,04% χαμηλότερο από αυτό του 1993, όμως τα στελέχη του Περισσού δημοσίως δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του ζητήματος. Οι τοποθετήσεις τους, τουλάχιστον, αυτό δείχνουν.
Ίσως να έχει έρθει η ώρα του απολογισμού, η στιγμή να παραδεχτούν πως για τη χαμηλή δημοτικότητα του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές δεν φταίνε… άλλοι, αλλά ο ίδιος ο μηχανισμός του κόμματος, ο οποίος έδειξε να μένει πίσω στις εξελίξεις. Έδειξε να μην μπορεί να ακολουθήσει το “νέο αριστερό ρεύμα”, όπως το εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας. Ίσως, λοιπόν, στον Περισσό να πρέπει να αναθεωρήσουν κάποιες απόψεις, ίσως και τον τρόπο της πολιτικής τους έκφρασης, αν θέλουν να μείνουν μέσα στα γεγονότα και να μην τους παρασύρει ο αμείλικτος χρόνος…
Γιάννης-Μάριος Παπαδόπουλος / statesmen.gr
