Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη σημερινή Ελλάδα, των δυο Μνημονίων και της βαθιάς ύφεσης, με την περιορισμένη εθνική κυριαρχία, και την «τσαλακωμένη» εθνική αξιοπρέπεια, που πρέπει να φτάσει μέχρι τη 2α Απριλίου του 2008, σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια δηλαδή, για να ξαναπιάσει το νήμα με ένα μεγάλο «όχι».
Ήταν τότε που στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο Κώστας Καραμανλής έφραξε το δρόμο των ανιστόρητων Σκοπίων προς τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Παρά τις αφόρητες πιέσεις που του ασκήθηκαν, κυρίως από τον αμερικανικό παράγοντα. Ένα «όχι» που πλήρωσαν ο πρώην πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία, η εξέλιξη του εθνικού αφηγήματος ωστόσο ήρθε να δικαιώσει πανηγυρικά.
Το «όχι» στο Βουκουρέστι αποτελεί ζωηρό παράδειγμα του ότι μια χώρα, όσο μικρή κι αν είναι πληθυσμιακά ή γεωγραφικά, γίνεται ακόμη… μικρότερη στην περίπτωση που διαπιστώνεται υστέρηση σε επίπεδο χαρισματικής πολιτικής ηγεσίας. Κάτι που δεν συνέβαινε τότε, αλλά συμβαίνει σήμερα.
Και εξηγεί κατά ένα μεγάλο μέρος τη βαθύτερη παθογένεια του ελληνικού προβλήματος, που είναι πρωτίστως και κυρίως πρόβλημα πολιτικής. Και ελλειμματικής παρουσίας ηγετικών προσωπικοτήτων. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τη διαπραγμάτευση που έγινε τότε από τον Κώστα Καραμανλή, και εκείνη που… δεν έγινε, για τα δυο Μνημόνια.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
