Εδώ και μέρες οι χώρες όλου του κόσμου και μαζί και η ΝΔ παίζουν το Μουτζούρη (δηλαδή το ποιος θα πάρει την ευθύνη της χρεωκοπίας της Ελλάδος). Αρχικά το ΔΝΤ είπε ευθέως (ήδη από τα Χριστούγεννα) ότι το Μνημόνιο της νέας Δανειακής Σύμβασης δεν βγαίνει γιατί βαθαίνει την ύφεση και δε δημιουργεί προϋποθέσεις εξόδου από αυτήν, οπότε είναι αδύνατον να επιτευχθούν τόσο οι μεσοπρόθεσμοι, όσο και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι.
Εν συνεχεία πολλοί ευρωπαίοι ιθύνοντες επανέλαβαν την αυτή πρόβλεψη και μεταξύ τους ακόμα και Γερμανοί υπουργοί και τραπεζίτες.
Φυσικά όλοι απλά επανέλαβαν τα όσα ήδη από τον Ιούνιο του 2010 είχε πρώτος αναφέρει ο Αντώνης Σαμαράς τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και το εντελώς λάθος φάρμακο που δεν γιατρεύει, αλλά σκοτώνει τον ασθενή.
Η Γερμανία όμως εξακολουθεί να έχει πρόβλημα. Βλέπετε η Γαλλία πρωτίστως, η Ισπανία και η Ιταλία δευτερευόντως έχουν εξόχως εκτεθεί στο ελληνικό πρόβλημα. Μια πιθανή χρεωκοπία της Ελλάδος θα τις έφερναν το χείλος του γκρεμού. Η Γερμανία δεν είναι ακόμα έτοιμη (ούτε και θα είναι ποτέ) να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ζήτημα.
Εντωμεταξύ η Γαλλία, το Λουξεμβούργο και η Αυστρία δεν έχουν πια το άριστα (τα τρία Α που τόσο πολύ ακούμε) στην αξιολόγησή τους από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα. Οι μοναδικές τρείς χώρες του ευρώ που εξακολουθούν να έχουν το άριστα είναι η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία. Εξ αυτών η πρώτη έχει συνεχώς μειούμενη ανάπτυξη το 2010 και η τρίτη οδεύει ολοταχώς σε ύφεση, ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση μεταφοράς στην Ασία του εργοστασίου της Νόκια, το οποίο αποτελεί το μοναδικό τεχνολογικό και οικονομικό καμάρι της Φινλανδίας. Άρα εκ των πραγμάτων οι χώρες που θα μπορούσαν να βάλουν τα χρήματα (μαζί με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ) και αποφάσισαν να τα βάλουν στις 26/10 του 2011, δεν τα έχουν πια και δύσκολα θα μπορούσαν να ανταποκριθούν μελλοντικά σε μια συμφωνία προστασίας της Ελλάδας (και του ευρώ) που δεν έχει ελπίδα επίτευξης των στόχων της.
Η λέξη ανάπτυξη έπαψε πια να αποτελεί καθημερινό λεξιλόγιο του Αντώνη Σαμαρά. Την ανακάλυψαν εσχάτως και τη διατυμπανίζουν τόσο η ΔΗΜΑΡ, όσο και τα διεθνή fora, ο «δεν διάβασα τί ψήφισα» Χρυσοχοΐδης και ακόμα και η κυρία Μέρκελ.
Όμως πια δεν φτάνει η ανάπτυξη. Η μηδενική αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας πρό μνημονίου (όπως ξελαρυγγιάστηκε να φωνάζει ο Α. Σαμαράς) δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα σήμερα που, μετά και τις συνεχείς προσπάθειες του ΓΑΠ, η αξία της κρατικής περιουσίας έπιασε πάτο, να μην μπορεί να γίνει ούτε αυτό (ακόμα και η τρόικα που αρχικά υπολόγιζε έσοδα 50 δίς από την κρατική περιουσία τώρα μιλάει για ευχή εσόδων 7 δίς ως το 2015).
Κι αν με συνεχείς δηλώσεις από τον Οκτώβριο και μετά οι ευρωπαίοι «σύμμαχοι» και ιδίως οι Γερμανοί ωρύονται για υπογραφές υποτέλειας και νέα μέτρα (γνωρίζοντας ότι αυτά δεν οδηγούν πουθενά), αυτό το κάνουν προκειμένου (α) να συγκεντρώσουν εφήμερες δημοσκοπικές πλειοψηφίες (υπάρχουν και εκλογές άλλωστε και στη Γαλλία και τη Γερμανία σε μερικούς μήνες)και (β) να τραινάρουν όσο γίνεται τα πράγματα, με σκοπό –ελπίζουν- να εξαναγκάσουν τους έλληνες πολιτικούς να πουν όχι σε όλα και να αποχωρήσουν από την ευρωζώνη. Και ναι μεν από τον ΓΑΠ που δεν τους χάλασε ποτέ χατίρι (με εξαίρεση ίσως την τρελή ιδέα για δημοψήφισμα, η οποία άλλωστε δεν ήταν κάν δική του, αλλά του «εν αναμονή διαδόχου» Καστανίδη για να αποφύγει άλλες πολιτικές ευθύνες το ΠΑΣΟΚ) δεν περίμεναν αντίσταση, αλλά ήλπιζαν να τη λάβουν από τον «λαϊκιστή και εθνοκεντρικό» Σαμαρά.
Οι τακτικοί χειρισμοί από όλες τις πλευρές δεν έχουν τέλος σε αυτήν τη συνεχή προσπάθεια να μην μείνουν με το Μουτζούρη στο χέρι. Το ΠΑΣΟΚ έδωσε το χαρτί στον Παπαδήμο, στον «εξουσία θέλω τώρα την εθέλω» Καρατζαφέρη και στον «λαϊκιστή» Σαμαρά. Πρώτος τον πέταξε ο Καρατζαφέρης, ο οποίος με τα ποσοστά του κόμματός του να πιάνουν οσονούπω το όριο του «δεν μπαίνω με τίποτα στην επόμενη βουλή», το «παίζει» τώρα δήθεν αντιμνημονιακός…
Ο Παπαδήμος με τη σειρά του κάλεσε τους αρχηγούς να διαπραγματευτούν με την τρόικα, αφενός επειδή γνώριζε ότι ο αντιπρόεδρός του δεν έκανε απολύτως καμία διαπραγμάτευση τρείς μήνες τώρα (λόγω εσωκομματικών του ΠΑΣΟΚ) και αφετέρου για να αποφύγει τόσο τα βρυσίδια των «συμμάχων» απ’ έξω, όσο και την ευθύνη της ανακοίνωσης του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Η τρόικα πάλι, ακολουθώντας άνωθεν εντολές, έγραφε και έσβηνε μέτρα μέχρι και την τελευταία στιγμή σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην ψηφίσει τίποτα η Βουλή, ώστε να πετάξουν το Μουτζούρη στον ελληνικό λαό και ει δυνατόν και προσωπικά στον Α. Σαμαρά.
Ο τελευταίος τους εξέπληξε. Αφού αρχικά τους «χάλασε τη σούπα» διαπραγματευόμενος μέχρι και το τελευταίο σημείο στίξης του κειμένου (και με «αναγκαίες» υποχωρήσεις ομολογουμένως), στήριξε την προσπάθεια να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ με κάθε τρόπο. Έβαλε στο καναβάτσο τις προσωπικές του φιλοδοξίες (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό υπέρ του εθνικού συμφέροντος, όπως εκείνος το ορίζει), πιθανότατα διέλυσε τις ελπίδες του κόμματός του για αυτοδυναμία και δεν δίστασε να δώσει έναυσμα για δημιουργία νέου κόμματος (σφόδρα αντιμνημονιακού) στη δεξιά πλευρά του δικού του.
Σε πολλούς η αντίδραση αυτή δείχνει παράλογη. Γιατί να κρατήσει το Μουτζούρη; Γιατί παίρνει την ευθύνη και γκρεμίζει τις φιλοδοξίες του; Γιατί διαγράφει και τους πιο στενούς φίλους και μέχρι πρότινος συνεργάτες του;
Μήπως όμως το ερώτημα είναι λάθος; Όπως φάνηκε μέχρι τώρα, Μουτζούρης για μερικούς είναι το ευρώ και γι άλλους είναι η Ελλάδα. Για τον Αντώνη Σαμαρά όμως, Μουτζούρης είναι η μεμψιμοιρία, η ευθυνοφοβία και η οικονομική ύφεση. Αυτές δε διακρίνουν τον αρχηγό της ΝΔ. Εκεί που οι άλλοι «την κάνουν», εκείνος μένει. Εκεί που οι άλλοι αποσείουν τις ευθύνες, εκείνος τις κραδαίνει. Όμως δεν είναι και κουτός. Όσο η Ελλάδα δείχνει να ακολουθεί τα συμπερφωνημένα, δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει ούτε να την εξαναγκάσει να βγεί από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα είναι η καρδιά της Ευρώπης και δεν πρόκειται ποτέ να φύγει οικειοθελώς. Άλλωστε μόνο οικειοθελώς μπορεί κανείς να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ (δεν προβλέπεται διωγμός) όπως και κανείς μπορεί να μας βγάλει από την Ε.Ε.. Όσοι όμως μας πιέζουν να δεχθούμε τον παραλογισμό, το κάνουν για να μη δεχθούν τις δικές τους ευθύνες για τα σημερινά αδιέξοδα, όχι μόνο της Ελλάδας, μα και όλης της Ευρώπης. Γνωρίζουν όλοι ότι το Μνημόνιο του 2010 απέτυχε οικτρά. Όπως γνωρίζουν ότι και η νέα δανειακή σύμβαση είναι ομοίως καταδικασμένη στην αποτυχία γιατί βασίζεται στην ίδια λογική του γερμανικού σαδισμού και της ύφεσης χωρίς τέρμα.
Όμως, δικαίως κανείς αναρωτιέται, γιατί τότε την ψήφισε η ΝΔ και μάλιστα με αυτομαστίγωμα; Η απάντηση είναι εύκολη. Τον Μουτζούρη της πτώχευσης τον πέταξαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί και το ΔΝΤ, δεν είναι δικός μας. Δε θα τον χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Τους τον γυρνάμε πίσω γιατί τους ανήκει. Βλέπετε, ένα συμβόλαιο για να ισχύσει πρέπει να το υπογράψουνε και οι δυο πλευρές (στην περίπτωσή μας είναι 4: Ελλάδα, ΔΝΤ, Ε.Ε. και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Αν έστω και ένας από αυτούς δεν το υπογράψει, το συμβόλαιο δεν ισχύει. Ε, λοιπόν η Ελλάδα αποδέχεται ακόμα και τον παραλογισμό, αλλά την πτώχευση όχι. Ο Μουτζούρης είναι και πάλι στα χέρια των άλλων τριών. Όποιος αρνηθεί να υπογράψει αυτός θα έχει την ευθύνη για τα όσα επακολουθήσουν και για τα οποία η πατρίδα μας δε θα έχει καμία άλλη επίπτωση πια. Όσο γι αυτούς που δόλια ή από ανικανότητα οδήγησαν την Ελλάδα στην «αναγκαστική» αυτή θέση να εξαρτάται από τη Γερμανία και το ΔΝΤ, αυτοί πρέπει να πληρώσουν! Πρώτα πρέπει να τους τιμωρήσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του (όσο ταχύτερα τόσο καλύτερα και με όποιο άλλο κόστος) και σύντομα και η Δικαιοσύνη.
Και μια τελευταία ευχή κι ερώτηση: είναι ανάγκη να ορίσει άμεσα η παρούσα Βουλή την επόμενη ως αναθεωρητέα του Συντάγματος, ει δυνατόν στο σύνολό του, γιατί αυτό αργεί;
Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Σάμου
logia-starata.blogspot.com
