,
Κυρίες και κύριοι,
Σε μια δήλωσή μου σήμερα, είπα ότι η χώρα έχει και Σύνταγμα και θεσμούς και Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση και Αξιοπρέπεια.
Άλλωστε, φαίνεται ότι πέφτουν οι τόνοι από τις Βρυξέλλες για μια άκομψη παρέμβαση που δεν συνάδει ούτε με την Ευρώπη, ούτε με τη Δημοκρατία.
Και, εν πάση περιπτώσει, τη Συνταγματική τάξη της χώρας μας, ούτε τη διαπραγματευόμαστε, ούτε καν τη συζητάμε.
Και σε αυτό, είμαι βέβαιος, συμφωνούν οι πάντες.
Δεν θα πω τίποτε άλλο επ’ αυτού, ούτε χρειάζεται…
Πριν λίγες μέρες στο Ζάππειο παρουσίασα μια πλήρη, κοστολογημένη πρόταση διεξόδου από την κρίση.
Πρόταση ολοκληρωμένη, που δικαιούμαι να πω ότι ποτέ Αντιπολίτευση δεν έχει, σε τέτοια λεπτομέρεια, παρουσιάσει στο παρελθόν.
Η Νέα Δημοκρατία, στην πιο δύσκολη συγκυρία που γνώρισε η μεταπολιτευτική Ελλάδα, όφειλε να διατυπώσει μια τέτοια πρόταση. Αυτό σημαίνει υπεύθυνη Αντιπολίτευση. Να υποδείξει έγκαιρα ένα δρόμο διαφορετικό. Να προτείνει λύσεις φιλελεύθερες, και τολμηρές, ευρωπαϊκές και σύγχρονες. Που ταυτόχρονα μπορούν να κινητροδοτήσουν και να κινητοποιήσουν τον Ελληνικό λαό.
Όμως πριν προχωρήσω, δύο λόγια περί συναίνεσης:
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να φορτώνει σε άλλον την αποτυχία του.
Διαφωνήσαμε με την κυβερνητική πολιτική από πέρσι. Προειδοποιήσαμε για την αποτυχία της. Και τώρα που αποδείχθηκε ότι η κριτική μας ήταν σωστή, τώρα που ομολογούν την αποτυχία αυτή όλο και περισσότεροι, τώρα θα πούμε «ναι» στην συνέχιση ενός λάθους;
Έχω υποχρέωση, ως αντιπολίτευση, να συναινώ στο λάθος;
Από πού κι ως πού;
Αντίθετα, αν ξέρω ότι κάτι είναι λάθος, δεν έχω δικαίωμα να σιωπώ.
Δεν έχω δικαίωμα να το αποδεχθώ…
Έχω καθήκον να υποδείξω και να επιμείνω σε αυτό που πιστεύω σωστό.
Η Αντιπολίτευση δεν υπάρχει για να συναινεί στα λάθη της κυβέρνησης όταν αυτή η τελευταία τα θαλασσώνει. Υπάρχει για να διατυπώνει εναλλακτικές λύσεις όταν η κυβέρνηση οδηγεί σε αδιέξοδο.
Αυτό κάναμε εμείς εξ αρχής.
Αυτό δεν έκανε ποτέ το ΠΑΣΟΚ από τη θέση της Αντιπολίτευσης…
Κυρίες και κύριοι,
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο μάτι ενός παγκόσμιο κυκλώνα. Ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του «Μνημονίου», εμφανίζεται πιο ευάλωτη στις διεθνείς αγορές, και δέχεται περισσότερες επιθέσεις από κερδοσκόπους, απ’ ότι πέρσι, πριν αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια του «Μηχανισμού Στήριξης»…
Ακόμα και τα spreads σήμερα είναι και παραμένουν πλέον, πιο ψηλά απ’ ό,τι πριν βγούμε από τις αγορές…
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η εφαρμογή ενός τέτοιου «Σχεδίου εξυγίανσης» δεν απομάκρυνε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και δεν έπεισε τις αγορές;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε σωστά το Μνημόνιο. Και ότι η αποτυχία του, λένε, υπήρξε αποτυχία «κυβερνητικής εφαρμογής», όχι αποτυχία του Σχεδίου…
Δεν είμαι εγώ που θα υπερασπιστώ την Κυβέρνηση. Ασφαλώς υπήρξαν και υπάρχουν αστοχίες και λάθη χειρισμών. Και υστερήσεις και αντιφάσεις και συνεχείς, απίστευτες ενδοκυβερνητικές τριβές…
Αλλά ο βασικός λόγος αποτυχίας ήταν το ίδιο το Σχέδιο.
Ας καταλάβουμε, επί τέλους, τι έγινε: Σε μια οικονομία με σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης επιβλήθηκε σκληρή λιτότητα! Μείωση δημοσίων δαπανών και αύξηση φόρων!
Η ανταγωνιστικότητα έπεσε κι άλλο. Η ύφεση χειροτέρεψε - τη στιγμή που διεθνώς άρχιζε να υπάρχει κάποια ανάκαμψη - και τα δημόσια έσοδα έπεσαν κι αυτά. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν οι δημόσιες δαπάνες από την εκτίναξη της ανεργίας. Λιγότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις, λιγότερα εισοδήματα για φυσικά πρόσωπα, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές από την εργασία. Όλα αυτά μεγάλωσαν το πρόβλημα.
Με μέτρα περιστολής ύψους 10,1% του ΑΕΠ, πέρσι, το 2010, το έλλειμμα μειώθηκε μόλις κατά 2,6%. Τα υπόλοιπα τα «έφαγε» η ύφεση. Τα τρία τέταρτα των θυσιών του Ελληνικού λαού πήγαν χαμένες.
Αυτό από οικονομική άποψη είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα ΑΝ-αποτελεσματικότητας (inefficiency).
Αλλά από πολιτική άποψη δημιουργεί πολύ σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συνοχής.
Διότι μπορεί να πείσει κανείς μια κοινωνία να υποβληθεί σε θυσίες, όταν αυτές διορθώνουν λάθη του παρελθόντος. Όχι όμως, όταν προστίθενται συνεχώς νέα λάθη και απαιτούνται συνεχώς νέες θυσίες. Χωρίς αντίκρισμα και χωρίς καμιά ημερομηνία λήξης
Τέτοιο καιρό πέρσι, που σας μιλούσα απ’ αυτό εδώ το βήμα, μας διαβεβαίωναν Κυβέρνηση και Τρόϊκα, ότι στα τέλη του 2011 η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει στις αγορές να δανειστεί. Τώρα μας λένε ότι αυτό δεν θα συμβεί ούτε στα τέλη του 2011, ούτε το 2012, ούτε ως τα μέσα του 2013. Μετά βλέπουμε…
Ως Οικονομολόγος οφείλω να επισημάνω το πρόβλημα ΑΝ-αποτελεσματικότητας.
Και ως Πολιτικός οφείλω να προειδοποιήσω για τις εντάσεις που κοχλάζουν και για τις εκρήξεις που κυοφορούνται.
Δεν τα λέω, όμως, αυτά μόνον εγώ…
Για την Οικονομική Αναποτελεσματικότητα βοά σήμερα ο διεθνής τύπος. Σπάνια συμβαίνει – κι εγώ πάντως δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη τέτοια περίπτωση – σε σοβαρά οικονομικά έντυπα όλου του φάσματος κι απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, να υπάρχει τέτοια ταύτιση διαπιστώσεων: Από το περιοδικό Economist που μας φιλοξενεί σήμερα, ως τη Wall Street Journal της Νέας Υόρκης, ως το Κεντροαριστερό Guardian της Βρετανίας κι ως τους Financial Times, διαβάζουμε καθημερινά δημοσιεύματα, ότι η ύφεση που προκλήθηκε στην Ελλάδα ήταν εκείνη που «έφαγε», που απορρόφησε τον περιορισμό του ελλείμματος. Κι ότι τελικά η συνταγή ήταν, πράγματι, λάθος!
Κι ακόμα, ότι περισσότερες περικοπές σήμερα, θα προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, και θα αποδειχθούν κι εκείνες ΑΝ-αποτελεσματικές στη μείωση του ελλείμματος.
Χαρακτηριστικά, ακόμα και ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων της Γερμανικής Κυβέρνησης, Wolflang Franz δήλωσε, μόλις χθες, ότι οι όροι του Ελληνικού Μνημονίου είναι ιδιαίτερα σκληροί, αλλά και τελείως αναποτελεσματικοί.
Αυτά όλα, λίγοι τα λέγαμε πέρσι. Και εισπράτταμε αποδοκιμασίες.
Σήμερα, τα λένε πλέον οι περισσότεροι.
Αλλά και οι εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν για την Ελλάδα το ομολογούν πλέον: Το 2010 το έλλειμμα ήταν 10,5% χωρίς τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου. Το 2011 το προβλέπουν ξανά, εκεί κοντά στο 10%. Και το 2012, πόσο νομίζετε; Πάλι κοντά στο 10%, στο 9,5%.
Παρά τις νέες περικοπές που έγιναν φέτος κι αυτές που προγραμματίστηκαν για την επόμενη χρονιά…
Οικονομική γυμναστική στη ματαιότητα. Πράγματι…
Τι άλλο, επί τέλους, θέλουν για να καταλάβουν ότι αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι η λάθος συνταγή;
Κυρίες και κύριοι.
Θα πω ποια είναι η βαθύτερη αιτία. Είναι αυτό που έγραψε προ ημερών το Economist: Το Μνημόνιο προκάλεσε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση.
Η ύφεση δεν επιτρέπει να φανούν οι περικοπές στο έλλειμμα. Η ύφεση δεν επιτρέπει να αυξηθούν τα έσοδα. Η ύφεση δεν επιτρέπει να γίνουν οι αποκρατικοποιήσεις, έτσι ώστε να φέρουν χρήματα στο δημόσιο Ταμείο. Η ύφεση δεν επιτρέπει να αξιοποιηθεί η σημαντική ακίνητη περιουσία του Δημοσίου.
Είχαμε λάθος συνταγή! Μια συνταγή που προκαλεί ύφεση και παραλύει τα πάντα. Κι αυτό δεν ήταν «λάθος εφαρμογής» της Κυβέρνησης. Είναι λάθος σχεδιασμού εξ αρχής!
Σφάλμα και στίγμα για την Κυβέρνηση ότι το αποδέχθηκε χωρίς καν να το διαπραγματευθεί. Αλλά και σφάλμα όσων επέμεναν σε αυτό και επιμένουν ακόμα.
Με περισσότερη ύφεση δεν θεραπεύεται το πρόβλημα. Με μικρο-αλλαγές δεν βγαίνουμε από το αδιέξοδο. Χρειάζεται άλλη συνταγή, άλλο Σχέδιο.
Εμείς στηρίξαμε τις διαθρωτικές αλλαγές - που ήταν και στο πρόγραμμά μας άλλωστε - και τις είχαμε ζητήσει πριν τις επιβάλει το Μνημόνιο.
Και επισημάναμε τα σφάλματα της κυβέρνησης. Αλλά δεν ήταν γι’ αυτό που έπεσε έξω στα έσοδα και στη μείωση του ελλείμματος.
Η κυβέρνηση δεν είχε τόλμη στις διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν είχε σχέδιο. Και δεν είχε, ούτε σήμερα έχει, στρατηγική…
Προγραμμάτιζε πέρσι και κάτι λίγα από αποκρατικοποιήσεις. Δεν έκανε τίποτε. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που χάθηκε ο έλεγχος και στο έλλειμμα και στο χρέος…
Και φέτος προγραμματίζει ιδιωτικοποιήσεις, που χωρίς προετοιμασία είναι δύσκολο να γίνουν. Κι είναι βέβαιο πώς, αν γίνουν έτσι, δεν θα αποδώσουν παρά ελάχιστα.
Πέρσι ακόμα προτείναμε αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας για απευθείας μείωση του χρέους. Ήταν από τις βασικές μας θέσεις στην αρχική μας πρόταση, το Ζάππειο-Ι.
Πέρσι η κυβέρνηση το χλεύασε. Ούτε καταλάβαινε τι της λέγαμε. Φέτος το …υπέγραψε! Αλλά και πάλι δεν ξέρει πώς να το κάνει. Και σε συγκυρία βαθιάς ύφεσης δεν μπορεί να γίνει ούτε αυτό.
Φίλες και φίλοι,
Ξέρετε που βρίσκεται η διαφωνία μας με το Μνημόνιο;
Δεν βρίσκεται στους στόχους. Βρίσκεται στους τρόπους.
Δεν βρίσκεται στο τι επιδιώκει η χώρα. Βρίσκεται στο πως θα το πετύχουμε.
-- Είμαστε κι εμείς αποφασισμένοι να κόψουμε το έλλειμμα. Εμείς, μάλιστα είμαστε πιο φιλόδοξοι: Θέλουμε όχι απλά να το περιορίσουμε. Επιδιώκουμε να το μηδενίσουμε! Γιατί αλλιώς, δεν μπορούμε να βγάλουμε τόσο μεγάλα πλεονάσματα, ώστε να αρχίσει στη συνέχεια η αποκλιμάκωση του χρέους…
Γι’ αυτή μας τη θέση μας ειρωνεύτηκαν, κάποτε. Οι ίδιοι, όμως σήμερα δεσμεύτηκαν για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς σε λίγα χρόνια. Αλλά το έλλειμμα τώρα εξακολουθεί να βρίσκεται εκτός ελέγχου…
-- Είμαστε κι εμείς αποφασισμένοι να θέσουμε το χρέος υπό έλεγχο. Και μάλιστα, πρώτοι προτείναμε αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας για απευθείας μείωσή του. Και γι’ αυτό δεχθήκαμε επικρίσεις. Και σήμερα ήλθαν στα λόγια μας, και ψάχνουν να βρουν 50 δισεκατομμύρια. Αλλά δεν ξέρουν πώς…
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι στους στόχους, στις επιδιώξεις της δημοσιονομικής σύγκλισης, είμαστε σύμφωνοι. Και μάλιστα, εμείς είμαστε πιο φιλόδοξοι και πιο αποφασιστικοί...
Η διαφωνία, όμως, είναι στη συνταγή που θα ακολουθήσουμε. Γιατί αυτό που γίνεται ως τώρα δεν περπατάει. Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Η Οικονομία παραλύει, η Κοινωνία κοχλάζει. Μας προτείνουν περισσότερα απ’ τα ίδια. Μας πιέζουν να δεχθούμε περισσότερα απ’ τα ίδια, και φώς δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Ως Οικονομολόγος, αδυνατώ να προσχωρήσω σε αυτή τη λάθος συνταγή.
Και ως Πολιτικός, θα ήταν παράλογο να δεχθώ το αδιέξοδο, που εγκυμονεί μάλιστα και κοινωνικές εκρήξεις.
* Προσέξτε, όχι γιατί είναι ζήτημα «πολιτικού κόστους»…
Όσοι αναμασάνε αυτή την καραμέλα έχουν… «χάσει τεύχη», βρίσκονται πίσω, δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται σήμερα, ούτε τι λέμε:
Πήρα το πολιτικό κόστος να αποδοκιμάσω τα αφύσικα προνόμια ορισμένων συντεχνιών του Δημοσίου, όπως δεν το έκανε ποτέ Κόμμα στην Ελλάδα, σε κυβέρνηση ή Αντιπολίτευση.
Να μη σας θυμίσω τι έκανε και τι έλεγε σε αυτό τον τομέα το ΠΑΣΟΚ μέχρι πολύ πρόσφατα…
Το επιχείρημα περί «πολιτικού» κόστους, καταρρίφθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, στο Ζάππειο-ΙΙ. Οριστικά!
Κι αν μέχρι σήμερα κάποιοι θεωρούσαν «πολιτικό κόστος», «ντροπή» ή «λάθος», να υποστηρίζει ένα κόμμα την ιδιωτική πρωτοβουλία, εγώ τους απαντώ: Ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι το Κόμμα που στηρίζει το «επιχειρείν», γιατί χωρίς επιχειρηματίες, δεν υπάρχουν επενδύσεις, δεν υπάρχει Ανάπτυξη, δεν υπάρχουν τζίροι και δημόσια έσοδα, δεν υπάρχει μεσαία τάξη, δεν υπάρχει Οικονομία.
* Το επιχείρημα ότι τα κόμματα δεν θέλουν «περιορισμό του Δημοσίου» επίσης καταρρίφθηκε. Σε ό,τι μας αφορά τουλάχιστον…
Εμείς το επιζητούμε! Και λιγότερο και καλύτερο κράτος…
Θέλετε απόδειξη;
Στην πρόταση εξόδου από την κρίση, που παρουσιάσαμε πριν λίγες μέρες στο Ζάππειο, προβλέπουμε περικοπές κρατικής σπατάλης – όχι οριζόντιες περικοπές – ύψους 18,3 δισεκατομμυρίων για τα επόμενα 4 χρόνια.
Κι ακόμα άλλα 8 δισεκατομμύρια και πλέον έσοδα από μείωση της φοροδιαφυγής.
Σύνολο: 26 δισεκατομμύρια περιορισμός του ελλείμματος. Με μείωση, όμως, φορολογικών συντελεστών! Και με Ανάκαμψη.
Μόνο την πρώτη κι όλας χρονιά εφαρμογής του Προγράμματός μας, προβλέπουμε 4,2 δισεκατομμύρια περικοπές δημόσιας σπατάλης και επί πλέον 1,5 δισεκατομμύριο από μείωση φοροδιαφυγής.
Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα της Κυβέρνησης προβλέπει για την ίδια τετραετία, επίσης 26 δισεκατομμύρια. Ουσιαστικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι «αριθμητικά συμπίπτουμε»…
Μόνο που το δικό μας Πρόγραμμα Επανεκκίνησης είναι πολύ πιο ειλικρινές. Και πολύ πιο ρεαλιστικό.
-- Είναι πολύ πιο ειλικρινές, γιατί εμείς μιλάμε για περικοπές σπατάλης. Και εξηγούμε από πού θα κόψουμε κατά τομέα της Δημόσιας Διοίκησης, πόσο θα κόψουμε, πώς θα κόψουμε και πότε θα κόψουμε…
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να λέει ότι θα κόψει. Όμως, στον ενάμιση τελευταίο χρόνο δημιούργησε 41 Γενικές και Ειδικές Γραμματείες, Νομικά Πρόσωπα και Αυτοτελείς υπηρεσίες, 386 Γενικές Διευθύνσεις και Τμήματα, 701 Συμβούλια και 1.326 Επιτροπές, και μιλάμε μόνο για τις αμειβόμενες! Κι όλα αυτά στοιχίζουν, βάσει του Προϋπολογισμού, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
--Το Σχέδιο Επανεκκίνησης, επίσης είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα της κυβέρνησης.
Για δύο λόγους κυρίως:
* Πρώτον, γιατί εμείς προβλέπουμε περικοπές σε συνδυασμό με Ανάκαμψη. Πράγμα που σημαίνει ότι, ενώ θα μειώνονται οι δαπάνες, θα ανακάμπτουν και τα έσοδα. Οπότε το έλλειμμα θα μειώνεται από δύο πλευρές…
Αντίθετα, το κυβερνητικό πρόγραμμα προβλέπει περικοπές, περικοπές και… ξανά περικοπές! Χωρίς Ανάκαμψη. Πράγμα που δεν δούλεψε ως σήμερα. Κι όσο θα βαθαίνει η ύφεση τόσο λιγότερο θα δουλεύει…
* Δεύτερον, γιατί είναι ευκολότερο να μειώσεις τη φοροδιαφυγή με αυστηρές ποινές, αν ταυτόχρονα μειώσεις τους φορολογικούς συντελεστές.
Αν υπερφορολογείς τους πάντες, τότε, ούτε θα πάρεις αυτά που δεν έχουν να σου δώσουν, ούτε και θα μπορέσεις να βάλεις όλη την αγορά στη… φυλακή!
«Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…», όπως θα ’λεγε και ο μακαρίτης ο Μένιππος στο βαρκάρη της Αχερουσίας λίμνης.
Σε μια Οικονομία που βυθίζεται στο τέλμα της ύφεσης και της έλλειψης ρευστότητας, αν αυξήσεις τους συντελεστές και εντείνεις τη δίωξη, δεν γεμίζεις τα ταμεία. Πολλαπλασιάζεις τα λουκέτα και την ανεργία και πυροδοτείς κοινωνικές εκρήξεις. Το θέλουμε αυτό;
Δεν το θέλουμε. Και δεν το χρειαζόμαστε…
Μπορούμε με ένα πιο ευέλικτο φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές να αυξήσουμε τα φορολογικά έσοδα!
Με χαμηλότερους συντελεστές, τότε ναι, έχουν νόημα οι αυστηρότερες ποινές.
Και με αλλαγή της ψυχολογίας της αγοράς, με στοχευμένες περικοπές σπατάλης, να μειώσουμε το έλλειμμα.
Κι όταν καλυτερέψει η ψυχολογία και οι αγορές αρχίσουν να βλέπουν τη διαφορά, τότε και αποκρατικοποιήσεις κάνεις και αξιοποίηση της περιουσίας με πολύ καλύτερους όρους.
Χρειαζόμαστε την Επανεκκίνηση λοιπόν, το jump-start, για να αλλάξουμε την εικόνα της Ελλάδας και να επιτύχουμε όλα αυτά που όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνουν. Αλλά χωρίς Επανεκκίνηση, τίποτε δεν μπορεί να γίνει!
* Κάποιοι είπαν: καλή η Πρότασή σας, αλλά «βάζετε το κάρο μπροστά από τα βόδια»…
Αφού τους αρέσουν οι βουκολικές παρομοιώσεις, απαντάμε ότι εμείς βγάζουμε, ταυτόχρονα, και το κάρο και τα βόδια από το τέλμα όπου τώρα βουλιάζουν. Και θέλετε απόδειξη;
Αν δείτε την Πρότασή μας, θα διαπιστώσετε ότι έχουμε υπολογίσει το κόστος του για την πρώτη χρονιά σε 8 δισεκατομμύρια περίπου, και το όφελος σε 13 δισεκατομμύρια για το δημόσιο ταμείο. Μόνο από την πρώτη χρονιά…
Ακόμα, η Ανάκαμψη, θα προκαλέσει μείωση δημοσίων δαπανών από πτώση της ανεργίας. Εμείς αυτό το όφελος το υπολογίσαμε πολύ-πολύ συντηρητικά.
Πήραμε παντού το δυσμενέστερο σενάριο και πάλι βγάλαμε καθαρό όφελος μείωσης του ελλείμματος κατά 2% του ΑΕΠ την πρώτη χρονιά, χωρίς την παράλληλη μείωση των δημοσίων δαπανών, δηλαδή της δημόσιας σπατάλης.
Και γύρω στο 4% μείωση του ελλείμματος, από την πρώτη χρονιά, μαζί με τη μείωση της δημόσιας σπατάλης.
* Κάποιοι τέλος, είχαν το θράσος να μιλήσουν για επιστροφή στο «λεφτά υπάρχουν». Αν είναι δυνατόν…
Η μόνη κοινωνική παροχή που προτείναμε είναι η αποκατάσταση των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων. Αυτών που έπαιρναν 700 ευρώ, με 14 συντάξεις το χρόνο, και τώρα παίρνουν κάτω από 600 ευρώ, 12 φορές το χρόνο.
Αυτό, μαζί με αποκατάσταση της στήριξης στους πολύτεκνους που έκοψε αυτή η κυβέρνηση, είναι τα μόνα που υποσχεθήκαμε.
Να θυμίσω σε κάποιους ότι οι συντάξεις – ειδικά των χαμηλοσυνταξιούχων – δεν είναι «επιδοματική πολιτική». Είναι λεφτά που τα έχουν πληρώσει οι άνθρωποι. Στο ακέραιο. Μέχρι δεκάρας.
Να πω ακόμα ότι για να αντέξει η κοινωνία τις δραστικές αλλαγές που χρειάζονται, πρέπει να διατηρήσουμε τη συνοχή της. Η περικοπή των χαμηλών συντάξεων δεν έγινε σε άλλες χώρες όπου επιβλήθηκε Μνημόνιο. Στην Πορτογαλία μάλιστα έκοψαν συντάξεις μόνο από τα 1500 ευρώ και πάνω!
Αυτό που έγινε εδώ είναι πέρα για πέρα άδικο. Και στοίχισε στην αγορά, γιατί οι χαμηλοσυνταξιούχοι ξοδεύουν το πενιχρό εισόδημά τους, μέχρι το τελευταίο ευρώ.
Αν θέλουμε να αντέξει η κοινωνία τις θυσίες, πρέπει τέτοιες σκανδαλώδεις αδικίες που δεν έχουν καμία οικονομική λογική να τις αποκαταστήσουμε.
Και να βρούμε χρήματα να κόψουμε απ’ αλλού. Κι εμείς το κάναμε πολλαπλά και από πολλές πλευρές. Λιγότερα από 2 δισεκατομμύρια προτείνουμε να επιστραφούν. Στους χαμηλοσυνταξιούχους κυρίως και στους πολύτεκνους. Και πάνω από 4 δισεκατομμύρια κόβουμε από τη δημόσια σπατάλη ήδη από την πρώτη χρονιά. Και περισσότερα, επί πλέον, τις επόμενες.
Ως Οικονομολόγος σας λέω ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Και ως Πολιτικός σας λέω ότι δεν μπορούμε να μη το κάνουμε αυτό.
Φωτιά κάτω από το καζάνι που βράζει, εγώ δεν βάζω…
Και κάτι ακόμα: Το πρόγραμμά Επανεκκίνησης είναι η επιτομή του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Είναι φιλελεύθερο γιατί στηρίζεται σε δραστικές μειώσεις φορολογικών συντελεστών.
-- Αν θέλετε να μιλάμε για μείωση κράτους, αυτό είναι μείωση κράτους: Λιγότεροι φόροι, λιγότερη δημόσια σπατάλη…
-- Αν θέλετε να μιλάμε για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, αυτό είναι αύξηση της ανταγωνιστικότητας: Μικρότερη φορολόγηση, λιγότερη, πολύ λιγότερη γραφειοκρατία…
-- Αν θέλετε να μιλάμε για χτύπημα κοινωνικής αδικίας, αυτό ακριβώς κάνουμε: Χτυπάμε κατά προτεραιότητα τη μεγαλύτερη αδικία που έγινε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αποκαθιστούμε το εισόδημα των χαμηλοσυνταξιούχων. Κι ανοίγουμε το δρόμο για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Με ανάκαμψη και ανάπτυξη.
Τιμήσαμε και τον «Κοινωνικό» και το «Φιλελευθερισμό».
Μας λένε διάφοροι για «διαρθρωτικές αλλαγές». Αυτά είναι οι τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα σήμερα. Για να προκαλέσουν ένα δημιουργικό σοκ. Που τόσο έχουμε ανάγκη…
Κι αυτό εξηγεί την απήχηση που είχε η Πρότασή μας. Κατάλαβαν όλοι, επιχειρηματίες, μικρομεσαίοι, αυτό-απασχολούμενοι, ότι εμείς τους υπερασπιζόμαστε.
Αλλά και ο κόσμος της εργασίας κατάλαβε, ότι εμείς στηρίζουμε την απασχόληση. Που σήμερα δέχεται καίριο πλήγμα. Και οι άνεργοι κατάλαβαν ότι η Πρότασή μας δημιουργεί θέσεις εργασίας και τους ανοίγει την προοπτική να επιστρέψουν ξανά στην απασχόληση.
Ποιος άλλος βγαίνει και λέει συνεχώς να από-ενοχοποιήσουμε την Επιχειρηματικότητα; Ποιος άλλος μετατρέπει αυτό, από σύνθημα σε πολιτική μείωσης των φόρων με ταυτόχρονη στοχευμένη μείωση της δημόσιας σπατάλης;
Ποιο άλλο Κόμμα ταυτόχρονα δίνει προτεραιότητα στο χτύπημα της ανεργίας και στην Επανεκκίνηση της Ανάπτυξης, ώστε να σταματήσουν τα λουκέτα και να αυξηθεί η απασχόληση.
Ποια άλλη πολιτική ζητά και επιμένει να αποκατασταθούν οι συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων κατά απόλυτη προτεραιότητα;
Και ποιος άλλος βγήκε και πρότεινε ολοκληρωμένο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, με αναπτυξιακό χαρακτήρα;
Φίλες και φίλοι,
Απαντώ τώρα και στο ερώτημα: που βρίσκεται το συγκριτικό πλεονέκτημα της Πρότασής μας για Επανεκκίνηση; Στα τρία «κλειδιά» που χρησιμοποιεί:
* Πρώτον, με συνδυασμό μείωσης φορολογικών συντελεστών και μέτρων τόνωσης της Οικονομίας μηδενικού κόστους, επιτυγχάνει Ανάκαμψη.
* Δεύτερον, με συνδυασμό Ανάκαμψης και άμεσης μείωσης της δημόσιας σπατάλης, μειώνει το έλλειμμα.
* Τρίτον, με συνδυασμό άμεσης μείωσης του ελλείμματος και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ελέγχει το χρέος κι αρχίζει την αποκλιμάκωσή του.
Να γιατί η πρότασή μας είναι συνολικά αρθρωμένη. Το ένα σκέλος της «κλειδώνει» με το άλλο. Το ένα στηρίζει και τροφοδοτεί το άλλο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο.
Και κυρίως, να γιατί, χάνεται ολόκληρη, αν δεν υιοθετηθεί ολόκληρη, αν δεν υπάρξει συνολικά η Επανεκκίνηση με το δημιουργικό σοκ.
Πως θα γίνουν όλα αυτά χωρίς τη μείωση των φόρων, για παράδειγμα; Πώς μπορεί κάποιος να δεχθεί «μερικές ιδέες» μας και να απορρίψει τη μείωση των φορολογικών συντελεστών; Ποιος θα επενδύσει, αν δεν πέσουν οι φορολογικοί συντελεστές; Πως θα αντέξουμε τον ανταγωνισμό γειτονικών χωρών που έχουν πολύ χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές; Πώς θα κρατήσουμε ελληνικές επιχειρήσεις, να μη φύγουν να πάνε δίπλα, αν δεν μειώσουμε δραστικά τους φορολογικούς συντελεστές;
Όμως αυτό η κυβέρνηση δεν το δέχεται. Δέχεται, λέει, «κάποια άλλα». Τι να τα κάνουμε τα «άλλα». Τα υπόλοιπα χωρίς αυτό δεν αθροίζουν πια…
Ασφαλώς, εμείς, όπως ορίζεται από τη Βουλή και από τη λογική, θα ψηφίσουμε στα επί μέρους σημεία εκεί που συμβαίνει να συμφωνούμε.
Το κάναμε ήδη πέρσι…
Αλλά δεν θα ψηφίσουμε στο σύνολο τη συνέχιση μιας συνταγής που είναι λάθος. Και δεν θα πάψουμε να την επικρίνουμε και να προειδοποιούμε ότι είναι αδιέξοδη.
Φίλες και φίλοι,
Το Σχέδιο Επανεκκίνησης που προτείναμε έχει ένα επίσης κρίσιμο στοιχείο: Την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Οφείλουμε να πούμε στους εταίρους μας το πολύ απλό: Εμείς θέλουμε πρώτοι, να πετύχουν οι στόχοι της δημοσιονομικής προσαρμογής. Να εξαλειφθεί το έλλειμμα το ταχύτερο δυνατό. Να ελεγχθεί το χρέος και να αρχίσει να μειώνεται.
Όλα τα βασικά που πρέπει να γίνουν - χτύπημα της δημόσιας σπατάλης, χτύπημα της εκτεταμένης φοροδιαφυγής, αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας - εμείς θέλουμε να τα κάνουμε άμεσα. Αλλά με άλλο τρόπο. Γιατί αυτό που σήμερα γίνεται δεν αποδίδει.
Επί πλέον θα τα κάνουμε διασφαλίζοντας και την κοινωνική συνοχή. Πρέπει να αποτραπούν οι κοινωνικές εκρήξεις.
Δεν ζητάμε «χάρες». Απλώς ζητάμε την Επανεκκίνηση, δηλαδή να πάρει μπρος η Ελληνική Οικονομία, ώστε να μπορέσουν να γίνουν όλα τα άλλα.
Ζητούμε αλλαγή συνταγής! Προφανώς, όχι αλλαγή στόχων.
Αυτά θα διαπραγματευθώ!
Πόσο ρεαλιστικά είναι; Απολύτως ρεαλιστικά!
Είναι σχεδόν ταυτόσημα με όσα ήδη συμφωνήθηκαν με άλλες χώρες που είχαν αντίστοιχα προβλήματα με τα δικά μας. Με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Δεν ζητάμε κάτι διαφορετικό…
Αλλαγή των όρων του Ελληνικού Μνημονίου δεν σημαίνει χαλάρωση των προσπαθειών. Επαναλαμβάνω δεν σημαίνει χαλάρωση των προσπαθειών! Σημαίνει να δοθεί και στην Ελλάδα η ευκαιρία που δόθηκε στις άλλες χώρες.
Το Μνημόνιο της Ιρλανδίας κράτησε φορολογικούς συντελεστές κερδών 12,5%. Εμείς ζητάμε φόρο στα κέρδη 15%.
Το Μνημόνιο της Πορτογαλίας παγώνει τις συντάξεις ως τα 1500 ευρώ. Εμείς ζητάμε να αποκατασταθούν οι συντάξεις των 700 ευρώ.
Ζητάμε όρους μετριοπαθείς σε σχέση με αυτά που διαπραγματεύθηκαν και κέρδισαν άλλες χώρες στα δικά τους Μνημόνιο. Αυτά θα τα κερδίσουμε κι εμείς.
-- Εμείς πρώτοι θέλουμε να αποφύγει η χώρα μας τη χρεοκοπία.
Η πολιτική που σήμερα ακολουθείται, όμως, μας οδηγεί στη χρεοκοπία.
-- Εμείς πρώτοι θέλουμε να καταφέρουμε να βγει η Ελλάδα στις αγορές μιαν ώρα αρχύτερα.
Η πολιτική που σήμερα ακολουθείται, όμως, απομακρύνει αυτή την προοπτική όλο και περισσότερο.
Μιλούν κάποιοι – θα το ξαναπώ - για «συναίνεση»:
Την ψάχνουν αλλού. Ενώ υπάρχει μπροστά τους:
Υπάρχει αυτή τη στιγμή βάση για εθνική συναίνεση:
Υπάρχουν, σήμερα, τέσσερις πυλώνες εθνικής συναίνεσης, όχι ένας:
-- Πρώτον, όλοι σχεδόν συμφωνούμε ότι πρέπει να επιτύχει η δημοσιονομική προσαρμογή: να μηδενιστεί το έλλειμμα, να ελεγχθεί το χρέος, να αναβαθμιστεί η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας. Σ’ αυτά όλοι συμφωνούμε!
-- Δεύτερον, με το δρόμο που έχει επιλεγεί, δεν πλησιάζουμε αυτό το στόχο, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο τέλμα. Και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν οι όροι. Χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Κι αυτό θα εκτονώσει τις κοινωνικές εντάσεις μέσα στην Ελλάδα. Γιατί αν εκραγεί η Ελλάδα, δεν θα χάσουν μόνο οι Έλληνες. Θα χάσουν και δανειστές τους.
-- Τρίτον, να θυμηθούμε κάποτε και τη – ξεχασμένη πια – έννοια της κοινοτικής Αλληλεγγύης:
Δεν είναι Αλληλεγγύη να τιμωρούνται οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Αλληλεγγύη είναι να τους δίνεται η ευκαιρία να λύσουν το πρόβλημά τους. Αρκεί, βέβαια – κι εδώ κανείς πρέπει να είναι αυστηρός - να αποδεικνύουν οι χώρες αυτές ότι μπορούν να το λύσουν και το λύνουν.
Δεν είναι Αλληλεγγύη να χρεώνονται με ακριβά επιτόκια οι χώρες που αγωνίζονται να λύσουν τα προβλήματά τους.
Δεν είναι αλληλεγγύη να ανοίγει ο δρόμος για πιέσεις των κερδοσκόπων πάνω στο δημόσιο χρέος των χωρών-μελών της Ένωσης. Αυτό σπρώχνει κι άλλες χώρες στο πρόβλημα και δεν βοηθά αυτές που το έχουν να το ξεπεράσουν.
Δεν ζητάμε χάρη. Ζητάμε ευκαιρία να βγούμε από την κρίση.
Εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε.
Αλλά, στήριξη στο λάθος – αυτό που αποδείχθηκε ότι είναι λάθος κι αυτό που όλοι, κατά βάθος, ξέρουν ότι είναι λάθος – δεν πρόκειται να δώσουμε.
Θα διορθώσουμε το λάθος!
Θα διορθώσουμε τα λάθη όλων των περασμένων δεκαετιών, όταν το κράτος μοίραζε δανεικά και ψευδαισθήσεις ευημερίας.
Θα διορθώσουμε και τη λάθος συνταγή που επιβλήθηκε τον τελευταίο χρόνο.
Θα ανορθώσουμε την Οικονομία μας…
Μπορούμε!
Οι Άραβες έχουν το μύθο του Αλαντίν, που έβγαλε το τζίνι από το μπουκάλι.
Εμείς έχουμε ένα άλλο αρχέτυπο: το Δαιμόνιο του Έλληνα!
Ε, λοιπόν, θα αποδείξουμε ότι αυτό το εξαιρετικό χάρισμα του Έλληνα, να ξεπερνά δυσκολίες και να τις μετατρέπει σε ευκαιρίες, αυτό το Δαιμόνιο, είναι πάντα μέσα μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, είναι η φλόγα της ψυχής μας, είναι το δικό μας τζίνι στο μπουκάλι.
Σας καλώ να βγάλουμε αυτό το τζίνι από το μπουκάλι!
Σας καλώ να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Έλληνα!
