Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν και εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο – καθώς οι Τουρκοκύπριοι ζουν μέσα στον τρόμο που σκορπίζουν οι λόγχες του τουρκικού στρατού Κατοχής – υποστηρίζω εδώ και χρόνια ότι και αυτοί κρατούν ένα μέρος της λύσης στα χέρια τους.
Το πρόβλημα είναι πως οι ειδήσεις από την περιοχή φθάνουν με το σταγονόμετρο.
Μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις του 2010 και του 2011, στα Κατεχόμενα κάτι αρχίζει να κινείται και πάλι.
Για αύριο έχει προγραμματιστεί γενική απεργία στα Κατεχόμενα, όπου επικρατεί αναβρασμός μετά το τραγικό δυστύχημα της 29ης Νοεμβρίου, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους δύο μαθήτριες και ο οδηγός σχολικού λεωφορείου.
Έχει επίσης προγραμματιστεί πορεία μνήμης προς τον τόπο του δυστυχήματος, ενώ η συνδικαλιστική πλατφόρμα εκπαιδευτικών και γονέων είχε στείλει τελεσίγραφο στην κατοχική «κυβέρνηση», ζητώντας την αλλαγή της ώρας και την παραίτηση τριών «υπουργών» (συγκοινωνιών, εργασίας και παιδείας).
Ως γνωστόν, η Τουρκία δεν άλλαξε φέτος την ώρα από θερινή σε χειμερινή και ακολούθησε και η ψευδοκυβέρνηση, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν συνεχώς τα παιδιά που μεταφέρονται νύχτα στα σχολεία.
Στις 6 Δεκεμβρίου είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Κατεχόμενα, που σημαδεύτηκε με συλλήψεις και τραυματισμούς – ανάμεσα στους τραυματίες και ένα μέλος του ΔΣ της συντεχνίας των Τουρκοκυπρίων δασκάλων, τραυματίστηκε.
Την 1η Δεκεμβρίου είχε και πάλι κηρυχθεί γενική απεργία και διαδήλωση έξω από το αποκαλούμενο «πρωθυπουργικό γραφείο».
Την προηγουμένη, αμέσως μετά το δυστύχημα εκατοντάδες Τουρκοκύπριοι μαθητές βγήκαν στους δρόμους και πορεύθηκαν προς την λεγόμενη «Βουλή» και το λεγόμενο «πρωθυπουργικό γραφείο», φωνάζοντας συνθήματα όπως «κυβέρνηση παραιτήσου», «να κάνετε δρόμους που να μην είναι τάφοι», «δεν μπορεί να πηγαίνουμε στο σχολείο στο σκοτάδι».
Έκτοτε, πραγματοποιούνται καθημερινά μονόωρες στάσεις εργασίας σε όλα τα σχολεία και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται.
Παράλληλα, πολλοί εκπρόσωποι των τουρκοκυπριακών «κομμάτων», καθώς και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εμφανίζεται να διαφωνεί με την προσάρτηση των Κατεχομένων στην Τουρκία, άποψη που εκφράστηκε από τον σύμβουλο του Ερντογάν για θέματα οικονομίας, Γιγιέτ Μπουλούτ, ο οποίος, μιλώντας στο ενημερωτικό κανάλι A Haber, ισχυρίστηκε ότι «σε περίπτωση που η 'Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου' (ΤΔΒΚ) δεν επιθυμεί να συνεχίσει την πορεία της (με το υφιστάμενο καθεστώς), τότε θα μετατραπεί σε επαρχία της Τουρκίας και θα συνεχίσει με αυτό τον τρόπο την πορεία της».
Τον Αύγουστο του 2010 είχαν και πάλι ξεσπάσει διαδηλώσεις στα Κατεχόμενα, με αφορμή τις συχνές διακοπές ρεύματος, αλλά και τη σύλληψη, στις 3 Αυγούστου 2010, 24 συνδικαλιστικών στελεχών που είχαν λάβει μέρος σε διαδήλωση κατά της πολιτικής λιτότητας και του σχεδίου αποκρατικοποιήσεων που είχε επιβάλει η Τουρκία, με σκοπό την εξαγορά όλων των υποδομών και των κρατικών εταιριών από Τούρκους επιχειρηματίες.
Οι διαδηλώσεις, συνεχίστηκαν και στις 7 Φεβρουαρίου 2011 οι Τουρκοκύπριοι βγήκαν ξανά στους δρόμους με ντραμς και… βουβουζέλες, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σκληρή λιτότητα που είχε επιβάλει η Άγκυρα, αλλά και για τις προσβλητικές δηλώσεις στις οποίες είχε προβεί τότε ο Ερντογάν κατά του τουρκοκυπριακού λαού που συνέχιζε να διαδηλώνει ζητώντας να φύγουν οι Τούρκοι από τον τόπο τους.
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που από τον Αύγουστο του 2010 οργανώνει η αποτελούμενη από σαράντα οργανώσεις Τουρκοκυπριακή Συνδικαλιστική Πλατφόρμα, είχαν ως αίτημα την απομάκρυνση της Τουρκίας από τα Κατεχόμενα, την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που ασκεί η Άγκυρα προκειμένου να διατηρεί και τον οικονομικό έλεγχο της περιοχής και την δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών ζωής για τους ντόπιους.
Στην γραπτή ανακοίνωσή της, η Πλατφόρμα εγκαλούσε τον Ερντογάν, πρωθυπουργό τότε της Τουρκίας, που «δεν μπόρεσε να χωνέψει τη διαμαρτυρία εναντίον του οικονομικού και πολιτικού πακέτου και των μέτρων που επέβαλε η Τουρκία και το πιο φυσικό δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού να γεμίζει τις πλατείες» και «κατηγορεί και το συνεργάτη που διοικεί αυτή τη χώρα και τις χιλιάδες των ανθρώπων που γέμισαν τις πλατείες».
Επίσης, καλούσε τον Ερντογάν να μην κρύβεται πίσω από το «Ναι» των Τουρκοκυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004 για το Σχέδιο Ανάν και διατύπωνε ευθέως την καταγγελία ότι το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας, το ΑΚΡ, ακολουθεί πολιτική εξανδραποδισμού και ισλαμικής προπαγάνδας στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα του νησιού.
Σύμφωνα με την ηγεσία των Τουρκοκυπρίων διαδηλωτών, το ΑΚΡ «με τζαμιά, συγκροτήματα πανεπιστημίων και θρησκευτική προπαγάνδα συνεχίζει την πολιτική της πολιτιστικής και κοινωνικής διάβρωσης των Τουρκοκυπρίων, της πτώχευσης των εργαζομένων, μετατρέποντάς τους σε πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα».
Δήλωναν δε ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν και κατηγορούσαν το ΑΚΡ για «νεοφιλελεύθερη ισλαμική πολιτική, στην οποία δεν σκοπεύουν να δώσουμε καμιά ευκαιρία».
«Βαρεθήκαμε τις επεμβάσεις της Τουρκίας», έλεγαν τότε οι διαδηλωτές, κατηγορώντας την Τουρκία πως χάνουν τις δουλειές τους επειδή οι κρατικές εταιρίες ξεπουλιούνται σε Τούρκους επιχειρηματίες.
Όπως ανέφεραν, ο εποικισμός, συνοδευόμενος από ένα σοβαρό μεταναστευτικό κύμα, καθώς στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου έχει συρρεύσει κάθε καρυδιάς καρύδι, οδηγεί σε ασφυξία την περιοχή.
Ειδική αναφορά μάλιστα έκαναν στο γεγονός ότι ο τομέας της δημόσιας υγείας τελεί υπό κατάρρευση, καθώς το σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός αφύσικα διογκούμενου πληθυσμού.
Σ’ εκείνες τις κινητοποιήσεις της 7ης Φεβρουαρίου 2011, τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν«Η Κύπρος ανήκει στους Κύπριους», «Άγκυρα πάρε τα χέρια σου από πάνω μας», «Άγκυρα δεν θέλουμε ούτε τα λεφτά σου, ούτε την λιτότητά σου» και «Δεν είμαστε τα ψυχοπαίδια σας».
Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι μερικοί Τουρκοκύπριοι κρατούσαν και ανέμιζαν κυπριακές σημαίες!
Το κλίμα είχε τότε πυροδοτηθεί και εξαιτίας των δηλώσεων Ερντογάν, σύμφωνα με τον οποίο οι Τουρκοκύπριοι κερδίζουν διπλάσια χρήματα από τους Τούρκους, καθώς, όπως είπε, ο χαμηλότερος μηνιαίος μισθός στα Κατεχόμενα είναι 10.000 λίρες Τουρκίας– «διπλάσιο ποσό από αυτό που παίρνει ο γραμματέας του υπουργικού μου συμβουλίου».
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και ο ίδιος ο Έρογλου είχε τότε απαντήσει στον Ερντογάν, δίνοντας τους πραγματικούς αριθμούς για τους μισθούς των Τουρκοκυπρίων.
Την επομένη, ο Ερντογάν είχε επανέλθει, δηλώνοντας πως «η Τουρκία δεν θα επιτρέψει καμία σπέκουλα στη βόρεια Κύπρο».
«Τα πανό στις διαδηλώσεις προκαλούν ζημία στα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων και διευκολύνουν τους Ελληνοκύπριους», είχε δηλώσει ο κ. Ερντογάν, χαρακτηρίζοντας το Κυπριακό «εθνική υπόθεση» και διαμηνύοντας πως «θα μας βρει μπροστά της κάθε πρωτοβουλία εντός της "ΤΔΒΚ" που εξυπηρετεί τα σχέδια της ελληνοκυπριακής πλευράς και όχι την υπόθεση της Κύπρου».
«Η Τουρκία είναι εγγυήτρια χώρα στην υπόθεση της Κύπρου. Θα συνεχίσει να υποστηρίζει τους Τουρκοκύπριους αδελφούς της, αλλά δεν θα επιτρέψει καμία σπέκουλα. Και μιλάω ξεκάθαρα, όποιος θέλει μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει», είχε προειδοποιήσει.
Ζήτησε μάλιστα να συλλαμβάνονται όσοι διαδηλώνουν.
Εκείνη την περίοδο επιθέσεις δέχθηκε και η εφημερίδα του γνωστού Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ «Αφρίκα» («Αβρούπα», δηλαδή «Ευρώπη» ήταν η πρώτη ονομασία της εφημερίδας που ο εκδότης της την μετονόμασε περιπαικτικά σε «Αφρική» για να δείξει τη διαμαρτυρία του για τις διώξεις που δεχόταν και δέχεται).
Στον Ερντογάν είχε αναλάβει να απαντήσει από τις στήλες της «Αφρίκα» ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Αρίφ Χασάν Ταχσίν. Τίτλος του άρθρου «Ποιος είσαι, βρε άνθρωπε;».
Το παραθέτω γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να το μοιραστούμε:
«Είμαι απόγονος των ανόητων Κυπρίων που έτρεξαν να βοηθήσουν τους Οθωμανούς προγόνους σου, τους οποίους νοσταλγείς και θέλεις να αναβιώσεις, το 1570 στον πόλεμο με τους Βενετούς.
Λέτε ότι έχετε δώσει θύματα στην Κύπρο. Έχετε δίκαιο, αφού θεωρείτε τον εαυτό σας απόγονο των Οθωμανών. Αλλά πριν από εσάς είχαν θύματα, οι Φοίνικες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετοί, οι Βυζαντινοί, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και άλλοι πολλοί. Να μοιράσουμε τώρα το Νησί σε όλους όσους πέρασαν από το «χάνι» της Κύπρου; Εσύ είσαι έτοιμος να μοιραστείς τη Μικρά Ασία με όλους όσους πέρασαν από εκεί; Δεν χρειάζεται να πας πολύ πίσω, είσαι πρόθυμος να επιστρέψεις τα αγαθά και τις περιουσίες των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ελλήνων που σκότωσαν και λεηλάτησαν οι Ταλάτ, Ενβέρ και Κεμάλ πασάδες;
Μήπως δώσατε λίγα θύματα στους Κούρδους;
Σύμφωνα με τη λογική σας δεν θα πρέπει να βοηθήσετε τους Κούρδους να ιδρύσουν το Κουρδιστάν, αφού έδωσαν και αυτοί τόσα θύματα;
Είμαι απόγονος των Κυπρίων που έζησαν 307 χρόνια οθωμανικής κατοχής.
Είμαι εγγονός των ανθρώπων που τους έπαιρναν με τη βία το ψωμί κάθε φορά που άδειαζαν τα ταμεία των ανακτόρων και έστελναν στρατό στο Νησί με το πρόσχημα της εξέγερσης στην Κύπρο.
Είμαι εγγονός των Κυπρίων που πρόσφεραν φαγητό και βοήθεια στους ανθρώπους που εξόριζαν οι Οθωμανοί από τη Μικρά Ασία στο Νησί, με εντολή την εκτέλεση τους.
Ο Οθωμανός παππούς σου έμεινε στην Κύπρο 307 χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν επέτρεψε στους Κυπρίους, εκτός από αυτούς που ζούσαν στα κάστρα της Αμμοχώστου, της Πάφου, της Λάρνακας, της Λεμεσού, της Κερύνειας να κατέβουν στην παραλία. Όποιος έφτιαχνε ένα πλεούμενο ερχόταν και άρπαζε πράγματα από το Νησί. Οι Κύπριοι έζησαν 307 χρόνια στα δάση. Φαντάζεστε κάποιους που ζουν σε νησί να μην μπορούν να δουν τη θάλασσα και να μην μπορούν να πιάσουν δυο ψάρια;
Μια και το έφερε η κουβέντα είπατε ότι δώσατε θύματα. Οι Οθωμανοί είχαν 80.000 νεκρούς όταν πολιόρκησαν το κάστρο της Αμμοχώστου. Δεν βλέπετε κάποιο σφάλμα σε ένα στρατό που έχει 80.000 θύματα σε μια πολιορκία ενός κάστρου;
Θυμηθείτε τις απώλειες στο Σαρίκαμις (Σ.Σ. 90.000 νεκροί στο Ρωσο-τουρκικό πόλεμο το 1897), στα Δαρδανέλια και σκεφθείτε.
Να σας προβληματίσουν και οι απώλειες του Ιουλίου του 1974.
Μια και αναφέραμε τα Δαρδανέλια, εκεί έχουν δώσει θύματα οι Βρετανοί, οι Νεοζηλανδοί και οι Γάλλοι. Μήπως πρέπει να έρθουν τώρα και να καταλάβουν τα Δαρδανέλια; Οι άνθρωποι έρχονται κάθε χρόνο και τιμούν τους νεκρούς τους. Δεν μπορείτε να κάνετε και εσείς το ίδιο;
Είπατε ότι για όποιο λόγο βρίσκεται η Ελλάδα στο Νησί βρισκόμαστε και εμείς. Ούτε εσείς ούτε η Ελλάδα έχουν καμιά δουλειά και κανένα δικαίωμα στην Κύπρο.
Χάσατε κάθε νόμιμο δικαίωμα που είχατε βάσει των συμφωνιών που υπογράψατε με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί δεν συμμορφωθήκατε με αυτά που προβλέπονται στις διατάξεις τους. Αν ψάξετε θα βρείτε αν έχετε κανένα δικαίωμα λόγου. Για αυτό αναλογιστείτε πώς θα πληρώσετε τις ζημιές που προκαλέσατε στην Κύπρο, μετά το 1974, όταν φυσικά θα χάσετε την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Εγώ σας συμβουλεύω, τώρα που είστε ακόμα ζωντανοί και αρτιμελείς, μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και φύγετε από την Κύπρο χωρίς να γυρίσετε να κοιτάξετε πίσω σας. Και προτού αυξηθεί το χρέος σας.
Εάν ακόμα έχετε απορίες, σας λέω ότι εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης της Κύπρου».
Ακολούθησε, στις 25 Φεβρουαρίου 2011 επίθεση με πυροβολισμούς στην εφημερίδα «Αφρίκα».
«Δεν πρόκειται να μας φιμώσουν. Η επίθεση είχε στόχο να τρομοκρατήσει όλους όσοι υψώνουν φωνή», δήλωσε ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης της εφημερίδας, καθώς και αρθρογράφος στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», Σενέρ Λεβέντ.
Οι άγνωστοι είχαν μπει στην πολυκατοικία που στεγάζεται η εφημερίδα και αφού ανέβηκαν στον πρώτο όροφο έριξαν δυο πυροβολισμούς στην εξώπορτα των γραφείων της εφημερίδας.
Έφυγαν, αφού άφησαν στην πόρτα ένα κομμάτι χαρτί κολλημένο με ταινία με απειλητικό κείμενο κατά του Σενέρ Λεβέντ: «Αν συνεχίσεις τα ψέματα οι σφαίρες δεν θα έχουν στόχο την πόρτα, αλλά εσένα».
Στις 2 Μαρτίου 2011, πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Ινονού, στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας, το μεγαλύτερο σε όγκο και παλμό συλλαλητήριο από την έναρξη των διαμαρτυριών.
Οι διαδηλωτές έφθασαν στον τεράστιο για τα τουρκοκυπριακά δεδομένα αριθμό των 50.000, ενώ η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει την συμμετοχή του εκδότη και διευθυντή της εφημερίδας «Αφρίκα» Σενέρ Λεβέντ και της πολιτικής κίνησης «Γιασεμί» της οποίας ηγείται, που θέλησαν να ξεκινήσουν την δική τους πορεία από τα γραφεία της εφημερίδας.
Ένταση προκλήθηκε και εξαιτίας του γεγονότος ότι τα μέλη του Κινήματος «Γιασεμί» παρήλασαν και πάλι κρατώντας κυπριακές σημαίες.
Περισσότερο ευρηματικοί από κάθε άλλη φορά οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου είχαν θέσει στην κεφαλή της πορείας τους δύο γαϊδουράκια, παραδοσιακά αγαπημένα κυπριακά ζώα, στα κεφάλια των οποίων είχαν κρεμάσει ένα πανό με την επιγραφή – ερώτημα: «Είμαστε άραγε οι τελευταίοι κάτοικοι αυτού του τόπου;». (Σαφής η αναφορά σε παλαιότερη δήλωση του Ραούφ Ντενκτάς, σύμφωνα με την οποία «τα γαϊδούρια είναι οι τελευταίοι κάτοικοι της Κύπρου»).
Χωρίς αμφιβολία, η φωνή των Τουρκοκυπρίων μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική.
Αρκεί να φθάσει στα αυτιά αυτών που κρατούν στα χέρια τους τη λύση…
elzoni.gr
