Twitter@EmOikonomidis
Η παγιωμένη διάθεση της Ιστορίας να… παίζει με το συναίσθημα των κοινωνιών, έχει κάνει μια εμβληματική στάση στην ημερομηνία της 8ης Μαρτίου. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, για όλο τον πλανήτη, επέτειος γέννησης του (προ) τελευταίου μεγάλου Έλληνα ηγέτη, για τα δικά μας.
Σαν σήμερα, στις 8 Μαρτίου του 1907, στο μικρό και άγνωστο χωριό της Πρώτης Σερρών ακούστηκε για πρώτη φορά το κλάμα ενός μωρού που επρόκειτο να αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορική διαδρομή της χώρας, στην υπηρεσία της οποίας τάχθηκε.
Στην επέτειο γέννησης του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ιστορική μνήμη χλιμιντρίζει. Με όρους πολιτικού εκτοπίσματος άλλωστε, ήταν ο προτελευταίος μεγάλος Έλληνας ηγέτης. Και το γεγονός ότι… τελευταίος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τα ιδιαίτερα συστατικά στοιχεία της προσωπικότητας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, και το πώς… φλέρταρε με τις αδυναμίες και τα γονιδιακά συμπλέγματα των Ελλήνων από γενιά σε γενιά, καθιστά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ιστορικό φετίχ για μια Ελλάδα που… μπορούσε αλλιώς.
Ο Μακεδόνας πολιτικός ήταν ο τελευταίος που πήγε κόντρα στο ρεύμα. Πήγε κόντρα στον λαϊκισμό. Πήγε κόντρα στις παθογένειες των Ελλήνων. Πήγε κόντρα ακόμη και στα αρνητικά της δικής του προσωπικότητας. Και επιστρέφοντας το 1974 από την αυτοεξορία του, όχι απλώς αποκατέστησε αναίμακτα τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά από 7ετη δικτατορία, αλλά άνοιξε τον δρόμο για τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος και για τον κατευνασμό των παθών.
Η βαριά σκιά του Εθνάρχη, από το 1974 μέχρι το 1981, διαμόρφωσε το πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης, που πήρε… ληξιαρχική πράξη το 1989, με τον ιστορικό συμβιβασμό Δεξιάς-Αριστεράς, που πλήρωσε με το αίμα του ο μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης.
Πέρα και πάνω από όλα όμως, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη. Σε πείσμα του λαϊκισμού. Σε μια Ευρώπη στην οποία τότε χωρούσαν λίγοι και εκλεκτοί. Και εμείς ήμασταν “το 10 το καλό”, όταν έγινε δεκτή η Ελλάδα στους κόλπους της νέας, κοινής πατρίδας μας.
Η Ευρώπη εκείνη ήταν μια οικογένεια στην οποία άξιζε να δώσει κανείς μάχη για να γίνει δεκτός. Και χάρη στην Ευρώπη (και τα… κονδύλιά της) αυτή η δυστυχής χώρα, ιστορικό έρμαιο των παθών και του εγγενούς λαϊκισμού της, κατάφερε να σταθεί με αξιοπρέπεια και εθνική αυτοπεποίθηση, για περίπου 3 δεκαετίες.
Φυσικά, η Ευρώπη του Καραμανλή, δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Ευρώπη. Και η Ελλάδα του Καραμανλή όμως δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Ελλάδα. Της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης. Μιας Ελλάδας που βιώνει συμπτώματα εθνικής κατάθλιψης, και αδυνατεί να βρει τον βηματισμό της προς την έξοδο από την κρίση.
Το “γιατί” αναζητήστε το μεταξύ άλλων στην εκκωφαντική απουσία εμπνευσμένης και χαρισματικής ηγεσίας. Όχι μόνο στην Πολιτική. Στην Εκκλησία. Στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Παντού γύρω μας, μια κοινωνία στραβοπατάει διαρκώς, σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, επειδή δεν υπάρχει ο ποιμένας που θα την πιάσει από το χέρι και θα τη σύρει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Και επειδή, Καραμανλή δεν θα ξαναβρούμε, ας αρχίσουμε την προσπάθεια να τον… εφεύρουμε.
ysterografa.gr
