Γράφει ο
Νίκος Ιωάννου
Νίκος Ιωάννου
Διανύουμε μία περίεργη εποχή. Τα ερεθίσματα που εκπέμπονται
πανταχόθεν ευνοούν την δυσαρέσκεια, την γκρίνια, την απογοήτευση και εν
πολλοίς τον φόβο και την ανασφάλεια. Ευτυχώς δεν λείπει η διακωμώδηση
και η σάτιρα.Υπάρχουν όμως, κάποιες σταθερές αξίες, αναλλοίωτες και είναι σωτήριο να καταφεύγουμε σ’ αυτές, όταν οι συνθήκες που μας περιβάλλουν οδηγούν στις πιο πάνω καταστάσεις.
Η προσφώνηση Φίλε, είναι ενδεχομένως η πιο διαδεδομένη όταν τα αισθήματα είναι θετικά ή και ουδέτερα. Πόσο αλήθεια, όμως, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Κατά τους Πυθαγόρειους τα χαρακτηριστικά αυτού του αγαθού και συνάμα δέσμευσης είναι πέντε:
- Φιλότης (φιλία) ίσον ισότητα
- Οι φίλοι τα έχουν όλα κοινά
- Από τη φιλία δεν πρέπει ποτέ, να λείπει η εμπιστοσύνη
- Ο ανταγωνισμός και η φιλονικία δεν έχουν θέση στην αληθινή φιλία.
- Δεν πρέπει να απαρνιέται κανείς τη φιλία ένεκα κακοτυχίας ή αντιξοότητας που συμβαίνει στη ζωή.
Είναι κοινός τόπος ότι κάθε μέρα δοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων και συχνά, τροποποιούνται για ποικίλους λόγους. Όταν δε, παρεισφρέει και το στοιχείο της εξουσίας, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά πολύπλοκα.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, αποτελεί η συμπεριφορά δύο προσώπων που ασκούν εξουσία, είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος των πολιτών και αποτελούν, δυνητικώς, πρότυπα μιμήσεως.
Ο ένας είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Κατά γενική παραδοχή έχει διαγράψει μίαν εκπληκτικήν τροχιά ανελίξεως μέχρι το αξίωμα που κατέχει. Αν αξιολογηθεί όμως, με βάση τις πιο πάνω αρχές τα συμπεράσματα θα είναι αποκαρδιωτικά.
Εξεμεταλλεύθη στο έπακρον φίλους (συντρόφους) και όταν απέκτησε δύναμιν, άλλους εξεδίωξεν, άλλους απαξίωσε και εσχολίασε υποτιμητικά και εν κατακλείδι ακολουθεί, πορείαν εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτήν που ευαγγελίζετο πριν.....
Τον μέγιστο δε Φίλο, τον Λαό, στο όνομα του οποίου δήθεν αγωνίζεται, είναι αμφίβολο αν μπορεί να τον αντιμετωπίσει κατά πρόσωπον.
Ο άλλος είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ανεδείχθη στο ύπατο αξίωμα της τραυματισμένης Κύπρου, δεσμευόμενος να αγωνιστεί για την Απελευθέρωσή της. Ελάχιστη δε ειλημμένη υποχρέωση, ήτο να την απαλλάξει από τα κατοχικά στρατεύματα. Εσχάτως τον ακούσαμε, με έκπληξη, να αποκαλεί «φίλο του» τον άνθρωπο που, οσημέραι, αποδεικνύεται, άλλος ένας από τα ίδια. Βλέπει κανένας οποιαδήποτε διαφορά σ’ αυτόν τον «φίλο» από τον «σύντροφο» του προηγούμενου καταστροφικού προέδρου;
Είναι αυτός που, ανήμερα της επετείου της εισβολής, εδέχετο τον θριαμβευτικό χαιρετισμό των καταπατητών της Γης μας, δίπλα στον νεοσουλτάνο της Άγκυρας και τον δολοφόνο του Σολωμού.
Με αυτές τις περγαμηνές ανηγορεύθη φίλος του νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αν αναλογισθούμε τα πεπραγμένα των ανωτέρω που βρίσκονται επικεφαλής των αδελφών κρατών μας και αναζητήσουμε αντιστοιχία με τις πιο πάνω αρχές, μάλλον θα πρέπει να κάνουμε σαρωτικές αναθεωρήσεις. Φοβάμαι ότι θα πρέπει να επινοηθεί νέα πεντάδα-κώδικας:
- Φιλία ίσον ανισότης.
- Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου.
- Μην εμπιστεύεσαι τον φίλο για τίποτα.
- Δεν γίνεται μοιρασιά χωρίς καυγά.
- Αν ο φίλος σου είναι εμπόδιο στην άνοδο και δόξα σου, ξεφορτώσου τον.
elzoni.gr
