Άρθρο του Ανδρέα Μητσόπουλου*
Η Ν.Δ. κατόρθωσε δηλαδή το ακατόρθωτο.
Να μειώσει την εκλογική της επιρροή και να διατηρηθεί 7,5 ποσοστιαίες μονάδες
πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Τί έφταιξε όμως και δε μπόρεσε να
ανακάμψει; Γιατί δεν καρπώθηκε την διαφαινόμενη οργή του ελληνικού λαού κατά
του ΣΥΡΙΖΑ;
Μία οργή που οφειλόταν στο γενικό μπάχαλο που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ
στην κοινωνία τους τελευταίους 7 μήνες. Μία οργή που ήταν γέννημα της μη
τήρησης των προεκλογικών του υποσχέσεων, όπως κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναφορά
του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, επαναφορά του 13ου μισθού, σκίσιμο των
μνημονίων με έναν νόμο κλπ. Μία οργή που προήλθε από το λαθρομεταναστευτικό
τσουνάμι που είχε ως αποτέλεσμα τον δεκαπλασιασμό της εισόδου λαθροεποίκων στη
χώρα. Μία οργή που ήταν αποτέλεσμα της ανύπαρκτης Δημοσίας Τάξεως και της
περαιτέρω υποβαθμίσεως της Παιδείας. Μία οργή που προήλθε από την ανασφάλεια
και την ταλαιπωρία των capital
controls, την υπογραφή του επαχθέστερου όλων 3ου μνημονίου, το
στέγνωμα της αγοράς από ρευστό, το λουκέτο των μαγαζιών και την διόγκωση της
ανεργίας.
Κι όμως, η Ν.Δ. κατόρθωσε να ηττηθεί
με 7,5% από τον τραυματισμένο και διχοτομημένο ΣΥΡΙΖΑ του οποίου τα πιο
προβεβλημένα στελέχη, πολιτεύθηκαν σε αυτές τις εκλογές με το νεοπαγές κόμμα
της Λαϊκής Ενότητας. Γιατί λοιπόν ηττήθηκε κατά κράτος η Ν.Δ.; Η απάντηση είναι
η εξής: Η Ν.Δ. ηττήθηκε διότι ανέδειξε για άλλη μία φορά τα φοβικά σύνδρομα της
Κεντροδεξιάς απέναντι στην Αριστερά, που συνίστανται στην συμπλεγματική εμμονή
της να απαρνείται τις Παραδοσιακές Αξίες της Πατριωτικής Παράταξης, που
συμπυκνώνονται στο διαχρονικό τρίπτυχο “ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”, αλλά και
να αποφεύγει να ταυτισθεί με σαφήνεια, με τις αξίες της Λαϊκής Δεξιάς, του
Συντηρητισμού και του Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού που διέπονται από αρχές
όπως είναι η Εθνική Ομοιογένεια, η Ιδιωτική Πρωτοβουλία, η Ελληνοκεντρική
Παιδεία, η Δημόσια Τάξη, η Δικαιοσύνη.
Οι αρχές αυτές που εν μέρει επανήλθαν
στην ατζέντα της Ν.Δ. την τελευταία 6ετία, απορρίφθηκαν πλήρως στις εκλογές του
Σεπτεμβρίου, θεωρούμενες μάλλον από τους νέους ιθύνοντες ως ακραίες,
αναχρονιστικές και μη ελκυστικές, ενώ οι εκφραστές αυτών των ιδεών απομονώθηκαν,
αντιμετωπιζόμενοι εκ νέου ως “βαρίδια”.
Έτσι, η προεκλογική εκστρατεία του
Σεπτεμβρίου, στιγματίστηκε από τον άνευρο πολιτικό λόγο, την έλλειψη
ουσιαστικού προγράμματος, την υπερβολική δόση συναίνεσης, σε βαθμό ικεσίας προς
τον ΣΥΡΙΖΑ (ενώ ο Αλέξης Τσίπρας απαξιούσε αγέρωχα), την αποφυγή σφυροκοπήματος
της Ν.Δ. κατά της λαθρομεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που αφελληνίζει τα
νησιά μας και από την πρόθεση της Ν.Δ. να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και άρα
να εφαρμόσουν μαζί το επώδυνο 3ο μνημόνιο.
Αυτή η φοβία της Ν.Δ. εξάλλου απέναντι
στην Αριστερά, είχε ως αποτέλεσμα την “διολίσθησή” της στον λεγόμενο “μεσαίο
χώρο”. Έναν πολιτικά αόρατο και
ανύπαρκτο χώρο που υποτίθεται ότι προσεγγίζει τον χώρο του Κέντρου και προάγει
την συναίνεση, την πολιτική πραότητα, το στρογγύλεμα των πολιτικών θέσεων,
απαιτώντας ως τίμημα την απεμπόληση των ιδεολογιών.
Τι πρεσβεύει αλήθεια και σε τί
χρησιμεύει αυτό το νεοφιλελεύθερο, έωλο και θολό πολιτικό αφήγημα του “μεσαίου
χώρου”; Ποιός είναι τελικά ο “μεσαίος χώρος” και ποιούς εκπροσωπεί; Με ποιά
κριτήρια κατατάσσεται κάποιος στο “μεσαίο χώρο”; Που υπάγεται ιδεολογικά ο
“μεσαίος χώρος”; Κι αν υποθέσουμε ότι ο ¨μεσαίος χώρος” καθορίζεται με κριτήριο
την οικονομική τάξη των πολιτών, γιατί να εκφράζουμε μόνο τους πολίτες με
μεσαία οικονομική επιφάνεια και όχι και τους φτωχότερους αλλά και τους
πλουσιότερους που μπορεί να διαθέτουν εθνικές ή κοινωνικές ανησυχίες και να
είναι χρήσιμοι στην Παράταξη; Κι αν το
κριτήριο είναι οι εθνικές επιλογές κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής; Τί
σημαίνει σε αυτήν την περίπτωση “μεσαίος χώρος”; Μεσοβέζικη και διαρκώς
ενδοτική αντιμετώπιση των επιβουλέων του Έθνους; Κι αν τα κριτήρια είναι
επαγγελματικά και εν γένει κοινωνικά; Ποιοί είναι οι “μεσαίοι” και ποιοί οι
ακραίοι, ποιοί οι “μεσαίοι” και ποιοί οι ανώτεροι οι κατώτεροι επαγγελματίες;
Ποιοί οι “μεσαίου” κοινωνικού κύρους και ποιοί οι με ανώτερο ή κατώτερο κύρος;
Κι αν τα κριτήρια είναι μορφωτικά τί σημαίνει αυτό; Ότι θέλουμε μόνο τους
αποφοίτους Μέσης Εκπαίδευσης και αποκλείουμε τους αποφοίτους του Δημοτικού,
αλλά και τους κατόχους πτυχίων ανωτέρων και ανωτάτων πανεπιστημιακών σχολών; Κι
αν τα κριτήρια είναι ιδεολογικοπολιτικά πόσο Δεξιός, Αριστερός ή Κεντρώος
πρέπει να είναι κάποιος για να είναι σύμφωνος και “σύννομος” με τα προτάγματα
του “μεσαίου χώρου”;
Με λίγα λόγια η Ν.Δ. για πολλοστή φορά
απεκδύθηκε των Αρχών της Λαϊκής Πατριωτικής Βάσης, και παράλληλα δεν έπεισε
κανέναν που κινείται ιδεολογικά εκτός αυτής, γιατί δεν υπήρξε πειστική ούτε για
το κυβερνητικό πρόγραμμά της που
πρόκειται να ακολουθήσει στην οικονομία, ούτε για το ποιά μέτρα θα λάβει για
την επίλυση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη, ήδη
από την επαύριο των εκλογών, να αρχίσει εκτενής και ουσιαστική συζήτηση σχετικά
με τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό του κόμματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για να
πείσουμε τους άλλους είναι να πειστούμε εμείς πρώτα που ανήκουμε, τι
πρεσβεύουμε και τι θέλουμε από την πολιτική. Το πείραμα του “μεσαίου χώρου”
απέτυχε παταγωδώς, γιατί απλούστατα ο “μεσαίος χώρος” βρίσκεται μόνο στην
σφαίρα της φαντασίας μιας ισχνής μειοψηφίας. Η Αγνή Λαϊκή Πατριωτική Βάση, ζητά
από την εκάστοτε ηγεσία της να της δώσει ΟΡΑΜΑ στους Αγώνες της και ΕΛΠΙΔΑ στον
Λαό για καλύτερες μέρες. Και για να συμβεί αυτό απαιτείται πριν απ' όλα και περισσότερο από τακτικισμούς και
πρακτικές, η εμπέδωση Πατριωτικού Φρονήματος και η επιστροφή στις
Πατροπαράδοτες Αξίες της Παράταξης, που θα επικαιροποιηθούν και θα εμπλουτιστούν
από τις σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών μας. Η Ν.Δ. οφείλει να παραμείνει ένα
σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, επαναφέροντας παράλληλα εκείνα τα συστατικά της που
απώλεσε αυτοβούλως για να γίνει αρεστή στην Αριστερά.
Η Ν.Δ. αν θέλει να συνεχίσει να είναι
κόμμα χρήσιμο για την Πατρίδα και τον Λαό και όχι αξιολύπητο απόκομμα, πρέπει
άμεσα να ανασυγκροτηθεί με στελέχη άξια, ικανά, ηθικά, άφθαρτα και
ιδεολογικοπολιτικά καταρτισμένα και να πάψει να στηρίζεται αποκλειστικά και
μόνο σε κάθε λογής “γόνους”. Πρέπει να επιστρέψει στο κοινωνικό γίγνεσθαι, να
αποκτήσει σαφές Λαϊκο-Πατριωτικό
ιδεολογικό στίγμα, κινηματικό χαρακτήρα και Δεξιό Ακτιβισμό, ώστε να αφαιρέσει
από την Αριστερά το “ηθικό” πλεονέκτημα και την ιδεολογική ηγεμονία.
Διαφορετικά η συρρίκνωση είναι δεδομένη.
Θα αγωνιστούμε λοιπόν για τις Ιδέες
μας ή θα είμαστε οι υπεύθυνοι της διάλυσης της ευρύτερης Πατριωτικής Παράταξης
και οι ηθικοί αυτουργοί της γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής και της εσαεί αριστερής
εξουσίας που ήδη αποδομεί έναν-έναν τους εθνικοκοινωνικούς πυλώνες της Πατρίδας
μας; Έχουμε αυτό το Δικαίωμα; Προφανώς ΟΧΙ.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜ.Τ.Ο. Ν.Δ. ΚΟΡΙΝΘΟΥ
