ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΩΡΑ 0

 
Άρθρο του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)

Το μόλις προ μιας εβδομάδας προκηρυχθέν δημοψήφισμα έχει ξεσηκώσει πλήθος αντιδράσεων στην ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και στην κοινωνία με αποκορύφωμα την αναγκαστική αργία των τραπεζών.

             Ωστόσο, αν και το αποτέλεσμα μοιάζει να βαραίνει στις πλάτες της ελληνικής κυβέρνησης, το παρασκήνιο που οδήγησε στην κατάσταση αυτή κάθε άλλο παρά καθαρό μοιάζει να είναι.

            Η απόφαση για δημοψήφισμα, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, πάρθηκε ύστερα από τελεσιγραφικού τύπου πρόταση των θεσμών που ζητούσε την πλήρη κατάργηση του κράτους πρόνοιας, ό,τι τέλος πάντων είχε μείνει από αυτό, θεωρώντας υφεσιακό μέτρο την φορολόγηση των εχόντων.

            Αν αυτό αληθεύει , τα ερωτήματα που τίθενται είναι καίρια.

·         Γιατί επεμβαίνουν οι θεσμοί στο πώς θα βρεθούν τα χρήματα και απορρίπτουν τα ισοδύναμα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση;

·         Τους ενδιαφέρει η αποπληρωμή τους ή τρόπος εξεύρεσης πληρωμής των δόσεων και γιατί;

·         Τα χρήματα που θα πάρουν από τις τσέπες της μεσαίας και κατώτερης τάξης έχουν περισσότερη αξία από τα χρήματα που θα αποκόμιζε το ελληνικό κράτος αν φορολογούσε τον πλούτο;

·          Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η κατάσταση;

·         Η κλειστή στρόφιγγα της ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες τι εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή, την ιερή για τη Δημοκρατία, του Δημοψηφίσματος;

·         Γιατί εκβιάζεται και ταλαιπωρείται ο ελληνικός λαός;

·         Μήπως όλα γίνονται για να ταπεινωθεί μια κυβέρνηση που προσπαθεί για κάτι καλύτερο και έχει ενοχλήσει τα συμφέροντα του διεθνούς οικονομικού λόμπυ που πίστευε ότι θα κάνει πάρτι σε μια εξαθλιωμένη οικονομικά Ελλάδα και θα οικειοποιηθεί νομότυπα μεν παρανόμως δε τον ορυκτό της πλούτο, τον τουρισμό της και τις ενεργειακές πηγές της;

·         Μήπως υπό τον φόβο παρόμοιων αντιδράσεων σε άλλες χώρες, που θα τους κοστίσουν περισσότερο, προσπαθούν να προλάβουν το κακό αποδομώντας την ελληνική κυβέρνηση για να ανεβάσουν στο τέλος αυτοί τα δικά τους ‘‘παιδιά’’ που θα είναι υπάκουα και θα τους κάνουν τα χατίρια;

·         Ο σεβασμός προς τους κανόνες είναι τελικά μονομερής; Οι θεσμοί δεν αναγνωρίζουν αλλαγή πολιτικής ή κυβέρνησηςστις ελεύθερες χώρες; Ή μήπως πάψαμε να είμαστε ισότιμα μέλη κι από εταίροι έχουμε συρθεί σε μια σχέση ελευθέρου αυθέντου-υποτελούς δούλου;

Τα ΜΜΕ έχουν επιδοθεί αυτές τις μέρες – και καλώς – στο κυνήγι της είδησης. Οι δημοσκοπήσεις υπέρ του ΟΧΙ ή του ΝΑΙ συνεχώς ανατρέπονται με νέα δεδομένα. Στον πολίτη απομένει να αποδεχτεί ή όχι μια συμφωνία της Ευρώπης των τραπεζιτών ή της Ευρώπης των λαών, γιατί ακόμα και στην περίπτωση θετικής ψήφου τα μέτρα θα είναι δυσβάσταχτα. Τότε θα έχουν ανοίξει οι τράπεζες αλλάεμείς θα έχουμε χάσει εσαεί το διαπραγματευτικό μας πλεονέκτημα και ανήμποροι για κάτι άλλο θα δεχτούμε μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, απολύσεις, φορολόγηση από το πρώτο ευρώ ακόμα και σε ευπαθή κοινωνικά στρώματα, όπως οι αγρότες, διάλυση της παιδείας και της υγείας με συγχωνεύσεις σχολείων ή νοσοκομείων, καταστροφή της εθνικής άμυνας και τέλος θα βάλουμε ταφόπλακα στο μόνο τομέα που είναι ακόμα υγειής, τον τουρισμό και την εστίαση ανεβάζοντας τον ΦΠΑ στο 23%. Τι έχει σειρά μετά; Μα φυσικά η ιδιοκτησία με πλειστηριασμούς ακόμα και πρώτης κατοικίας και η εκμετάλλευση των φυσικών πηγών ενέργειας από τις ευρωπαϊκές και πολυεθνικές εταιρείες με τον Έλληνα εργαζόμενο των 300 στην καλύτερη περίπτωση ευρώ. Ε λοιπόν εγώ σε αυτή την συμφωνία λέω όχι, και ζητώ μία καλύτερη τύχη μέσα στο κοινό μου σπίτι με τα αδέρφια μου τους ευρωπαίους πολίτες. Και αφού δεν υπάρχει νομοθέτημα που να μπορεί να δώσει το πλεονέκτημα στην τραπεζική ελίτ να μας εκδιώξει από την Ε.Ε και το ευρώ τότε είναι τουλάχιστον βέβαιο πως το ΟΧΙ θα τους αναγκάσει να καθίσουν εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ώστε να σώσουν πλέον αυτοί το ευρώ. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν το θελήσουν, βλέποντας κοντόφθαλμα το μέλλον και θέλοντας να εκδικηθούν για την κατάρρευση των υποχθόνιων σχεδίων τους τότε ας θυμηθούμε ότι η ιστορία γράφεται με ΟΧΙ και σχεδόν ποτέ με ΝΑΙ, θέτοντας το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή το συλλογικό πάνω από το ατομικό. Ο συμβιβασμός που μας προτείνεται, ίσως σώσει –κι αυτό αμφίβολο- τα ψίχουλα που έχουν απομείνει, αλλά δεν θα δώσει ποτέ προοπτική για κάτι καλύτερο. Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι το ΝΑΙ ή το ΑΚΥΡΟ- που ουσιαστικά δυναμώνει το ΝΑΙ- είναι αδιανόητο να τα δεχτεί κανείς σαν λύση. Ναι λοιπόν στη διαδικασία του δημοψηφίσματος, που σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη και το Ευρώ, αλλά ΟΧΙ στη συμφωνία που μας προτάθηκε με αυτά τα μέτρα και προπάντων ενωμένοι χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του διχασμού αφού καθένας είναι ελεύθερος να έχει την άποψη του στην Δημοκρατία και να εκφράζει με την ψήφο του τη βούληση του για το καλό του τόπου του, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται.

* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗ ΕΝ ΣΕΡΡΑΙΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ/ΚΥΡΙΑΚΗ 04-05 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015,