«Ἕνας τραγικός θάνατος...»

Γράφει η
Μερόπη Σπυροπούλου

 - Ὁ ἀντίπαλός σας, ὅμως, ὑποστηρίζει πώς δέν φέρει εὐθύνη

 καί πώς ἔχει ἀπολύτως καθαρή τήν συνείδησή του.

                    - Αὐτό ἀκριβῶς ἀποδεικνύει, ὅτι

δέν τήν ἔχει χρησιμοποιήσει ποτέ του.

Ἀπάντηση τοῦ Σέρ Οὐίνστον Τσώρτσιλ

            - Μά καλά, δέν σᾶς μίλησε κανείς γιά τόν θάνατό τους ;
            - Ὄχι, κανείς. Ἔλειψα πολύ καιρό ἀπό τήν Ἑλλάδα. Πότε πέθαναν ;
            - Πᾶνε κάμποσα χρόνια.
            - Ἤτανε ξαφνικό ;

             -Ὄχι, ὄχι... Μαράζωσαν σιγά-σιγά ἀπό τά δηλητήρια μέ τά ὁποῖα ...ψέκαζαν τήν ἀτμόσφαιρα κάποιοι ἀσυνείδητοι, ἀλλά πανίσχυροι ἄνθρωποι. Αὐτές πέθαιναν κάθε μέρα κι ἀπό λίγο, ὥσπου, μιά μέρα ἔσβησαν, περιφρο-νημένες καί ξεχασμένες ἀπό ὅλους μας. Χωρίς οὔτε κἄν νά τίς πενθήσουμε.
            - Μά, δέν μπορῶ νά καταλάβω πῶς ἔγινε αὐτό. Πῶς καί δέν τό πήραμε εἴδηση; Δέν θἄπρεπε , ὅλοι ἐμεῖς πού ὑποτίθεται ὅτι τούς εἴχαμε δώσει τήν θέση τους στήν καρδιά μας, νά τρέξουμε νά τίς βοηθήσουμε καί νά τίς φροντίσουμε, ὅσο ἦταν ἀκόμα καιρός; Νά ψάξουμε νά βροῦμε καί νά φέρουμε τούς καλύτερους γιατρούς, γιά νά τίς σώσουμε ἀπό τόν χαμό; Ποῦ ἤμασταν ὅλοι ἐμεῖς;
            - Ποιός νά ξέρει; Κάπου σίγουρα ἀπασχολημένοι θά ἤμασταν ὅλοι μας. Θά μᾶς εἶχαν, ἐνδεχομένως, ἀπορροφήσει κάποιες μαζικές γιορτές ἤ διαδη-λώσεις, κάποιες ἀτέρμονες συζητήσεις καί ἀγρυπνίες σέ διάφορες «ἐπιτροπές περιφρούρησης», ἤ ἐκεῖνες οἱ ἀπερίγραπτες συνελεὐσεις «συλλογικῶν ὀργάνων». Μπορεῖ, ἀκόμα, νά παρακολουθούσαμε τίς ἀμέτρητες, ἀκατάσχετες καί ἐξουθενωτικές φλυαρίες κάποιων μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν. Ἴσως, πάλι, νά ψάχναμε γιά τά πιό μοντέρνα καί ἐπιβεβλημένα, γιά κοινωνική ἀναγνώριση, ροῦχα μέ ὑπογραφή, γιά σκάφη καί ταξίδια ἀναψυχῆς, γιά κάποια «δωράκια στόν ἑαυτό μας», γιά τό πιό βαρύ ζεϊμπέκικο ἤ τό πιό λικνιστικό καί εὐτελιστικό τσιφτετέλι.  
- Καί τί ἔγινε μετά ἀπό τόν θάνατό τους; Μήπως ξέρετε; Εἶχε ἄραγε ἐπιπτώσεις ἡ ἀπώλειά τους;
            - Ἄν εἶχε λέει; Μά ποῦ ζεῖτε καλέ μου ἄνθρωπε; Δέν ἔχετε ἀκούσει γιά τή διαφθορά πού μᾶς ἔχει πνίξει; Δέν ἔχετε αἰσθανθεῖ τήν διάλυση τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν; Δέν ἔχετε ἀκόμα ἀντιληφθεῖ τήν κατάντια καί τίς καταστροφές στά Πανεπιστήμιά μας;... Δέν ἀκοῦτε πώς τό νά εἶσαι «ἄριστος» εἶναι ντροπή; Δέν συνειδητοποιεῖτε τά ὅσα καθημερινῶς ἀποκαλύπτονται γιά οἰκονομικές καταχρήσεις, γιά «μίζες», γιά ἑκατομμύρια πού ἀλλάζουν χέρια κάτω ἀπό τό τραπέζι ἤ ταξιδεύουν σέ ἐξωτικά νησιά;
Κι ἀναλογίζομαι, μέ τρόμο, πώς, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, οἱ γενιές πού μεγαλώνουν χωρίς αὐτές τίς δύο «μακαρίτισσες», χωρίς οὔτε κἄν νά τίς ἔχουν γνωρίσει, εἶναι, δυστυχῶς, βέβαιο πώς θά νιώθουν ὅλο καί πιό ἔντονα τίς σπαρακτικές καί ἀνθρωποφαγικές ἐπιπτώσεις τοῦ θανάτου τους.
            - Βέβαια, ἔχετε δίκιο. Τώρα πού τό ἐπισημαίνετε τό συνειδητοποιῶ. Καί τρομάζω κι ἐγώ στήν σκέψη τοῦ τί μπορεῖ ἀκόμα νά μᾶς προκύψει... Ἀλίμονο! Καί οἱ αὐτουργοί; Οἱ ἐγκληματίες; Αὐτοί πού ἔχουν τήν εὐθύνη γι’ αὐτόν τόν τραγικό θάνατο, τί ἀπέγιναν; Τιμωρήθηκαν, τουλάχιστον, ὅπως τούς ἄξιζε;
            - Εὐτυχῶς ναί! Ἐκτός ἀπό κάποιους ἐλάχιστους, οἱ περισσότεροι καταδικάστηκαν. Καί, τώρα, μαζί μέ τούς δικούς τους καί τούς συνεργούς τους, ἐκτίουν μακροχρόνιες ποινές καί, μάλιστα, μέ βαριά, καταναγκαστικά, θά ἔλεγα, ἔργα. Ποῦ; Μά ὅλοι βρίσκονται μέσα σέ... παραμυθένια μέγαρα μέ πισίνες, σέ πολυτελῆ σκάφη, σέ τεράστια γραφεῖα καί ὑπερπολυτελῆ τεθωρακισμένα αὐτοκίνητα. Εὐτυχῶς πού, μέρα καί νύχτα, τούς φυλᾶνε ἑκατοντάδες ἀστυνομικοί.
            - Ἔ..., νομίζω πώς κάτι εἶναι κι αὐτό. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού ἐξακολουθῶ νά μήν καταλαβαίνω εἶναι τό πῶς, αὐτές οἱ δύο πέθαναν μαζί. Ἄν σωζότανε τοὐλάχιστον ἡ μία ἀπό τίς δύο, ἴσως, δέν θά εἴχαμε τόσες καί τέτοιες σπαρακτικές ἐπιπτώσεις.
            - Ἄ! Μά αὐτό ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατον. Καί τό γνώριζαν καλά οἱ ἀδίστακτοι δολοφόνοι τους. Βλέπετε, καλέ μου ἄνθρωπε, ἧταν ἀνέκαθεν ἀχώριστες αὐτές οἱ δύο. Παντοῦ μαζί. Καί ἦταν, καί οἱ δύο, ἐξ ἴσου εὐαίσθητες στούς ρύπους πού ἐξέπεμψε, ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἡ συστηματική καί ἐκτετα-μένη καλλιέργεια τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, τῆς ἀνεκτικότητας, τῆς συναλλαγῆς καί τῆς ἀπεριόριστης ἀτιμωρησίας, ἀπό τούς ἀσυνείδητους καιροσκόπους, πού εἶχαν ἔτσι γίνει παντοδύναμοι.
Συνεπῶς, ἦταν νομοτελειακῶς ἀναμενόμενο καί  ἀ ν α π ό φ ε υ κ τ ο, νά χαθοῦν, ἐδῶ στήν πατρίδα μας, μαζί καί άχώριστες, ἡ  σ υ ν ε ί δ η σ η  καί ἡ  
 ἀ τ ο μ ι κ ή  ε ὐ θ ύ ν η...

elzoni.gr