Χθές το βράδυ συναντήθηκα με τον δάσκαλο μου Τάκη Μιχόπουλο. Οι εποχές είναι δύσκολες και οι καθαρές ματιές στα πράγματα λίγες. Ήρθε η κουβέντα στη διάλυση της παραλίας μπροστά σε όλη σχεδόν την πόλη μας. Συμφωνήσαμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο εδαφικό αλλά βλάπτει βαρύτατα και την τουριστική εικόνα του Ξυλοκάστρου. Θυμήθηκα που ο δάσκαλος είχε προβλέψει την κατάληξη και δημοσίευε κάνοντας και χιούμορ, ότι τα προηγούμενα μεγαλόπνοα έργα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Τώρα μου λέει υπάρχει λύση απλή, αλλά ακατάλληλη για τα μυαλά των ειδημόνων. Αυτοί είναι στον κόσμο τους και στα εμπόρια τους, μου λέει με πίκρα.
Γελώντας συνεχίζει:
Ήρθαν οι πάπες της επιστήμης
και μας έπειθαν
ότι οι δυνάμεις Ντ’Αλαμπέρ
και οι δυνάμεις κοριόλης
θα κουβαλήσουν χαλίκια.
Εγώ δημοσίευα σε κορινθιακές εφημερίδες:
Αν φέρουν έστω και ένα χαλίκι
εγώ θα φέρω αρκούδα
από της Παναγίας το βουνό.
Η εφημερίδα έβαλε δίπλα στο άρθρο μου φωτογραφία αρκούδας να χορεύει. Οι λίγοι που θυμούνται το κάνουν και αυτό γαργάρα όπως και άλλα πολλά.
Φεύγοντας γυρνώντας με το αυτοκίνητο στο έρημο πια Ξυλόκαστρο στο μυαλό μου ήρθε ξαφνικά ένα άλλο αγαπημένο μου ποίημα του:
Τη γενναία
την τίμια
την αντρίκια του στάση
θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα
οι ευνούχοι της έδρας.
www.facebook.com
