Twitter@EmOikonomidis
Η κρίση την οποία διέρχεται τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι πρωτίστως κρίση ηγεσίας. Όχι μόνο πολιτικής, αλλά σχεδόν σε κάθε έκφανση του δημοσίου βίου, είτε μιλάμε για τις Τέχνες, τα Γράμματα και τον Πολιτισμό, είτε για την Εκκλησία και τους επιστημονικούς κλάδους.
Η οικονομική κρίση ανέδειξε την αφόρητη γύμνια της σημερινής Ελλάδας σε επίπεδο ισχυρών προσωπικοτήτων, με τη γνωστική προίκα, την ηγετική αυτοπεποίθηση και το εθνικό όραμα να… πάρει από το χεράκι μια κοινωνία σε απόγνωση, και να την οδηγήσει σε μια καλύτερη, επόμενη μέρα, χωρίς να παρασυρθεί από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Η αναστροφή του κακού ριζικού μας, θα ξεκινούσε εκ των πραγμάτων από τον στίβο της πολιτικής. Εκεί όπου ανταμώσαμε με τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, και μετά το 2009, η συντριπτική πλειοψηφία των ενεργών πολιτών απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες, μένει σπίτι της, καλεί… κι άλλους κοντά της, και το πρακτικό, όσο και τραγικό αποτέλεσμα είναι να έχει συρρικνωθεί τόσο το εκλογικό σώμα, ώστε τα άκρα και οι ακρότητες να “χορεύουν”.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούνται κινήσεις… ηρωισμού, ενίοτε χαριτωμένες, από όσους πιστεύουν ότι μπορούν να ηγηθούν της χώρας, προσπερνώντας το αυτονόητο στάδιο του να αποκαλούνται “πρόεδροι” των κομμάτων που ιδρύουν. Οι περισσότεροι δε επιχειρούν να πατήσουν στο κύμα της απόλυτης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, και της διεκδίκησης να οπτικοποιήσουν οι ίδιοι “την αλλαγή που θέλουμε να δούμε”.
Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, διεκδίκησε από την πρώτη στιγμή να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο. Μόνο που, σε αυτή τη χώρα… δεν είμαστε πολλοί για να μην γνωριζόμαστε. Και ακόμη περισσότερο, η Ελλάδα “έζησε τους μύθους της”, ώστε να είναι σήμερα περισσότερο απαιτητική και προσεκτική.
“Όχι συνθήματα. Λύσεις”, ήταν το κεντρικό μότο στη χθεσινή παρουσίαση του… κυβερνητικού προγράμματος του Ποταμιού. Με 21 προτάσεις που, δυστυχώς, προκαλούν… αφόρητο χασμουρητό. Καμία καινοτομία, καμία έμπνευση, κανένας ριζοσπαστισμός.
Μια απόπειρα αλλαγής και εκσυγχρονισμού… μακέτο. Όπως τότε, στα χρόνια του Κώστα Σημίτη, από τα οποία φαίνεται ότι η Ελλάδα θα δυσκολευτεί να απαλλαγεί, αν σκεφτεί κανείς πόσα “ορφανά” του πρώην πρωθυπουργού συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στον δημόσιο βίο, με προίκα δυσανάλογη των ικανοτήτων τους.
Η Ελλάδα μετά την κρίση, χρειάζεται εξαιρέσεις. Έμπνευση. Αποφασιστικότητα. Ηγεσία. Με… μουσική δωματίου, θα μας πάρει ο ύπνος. Και το ξύπνημα θα είναι ακόμη πιο βίαιο.
ysterografa.gr
