Αντιμέτωπος
με τη σκληρή αλήθεια βρίσκεται πλέον ο κ.Τσίπρας. Την αδυναμία προβολής
του ως αντίπαλον δέος απέναντι στον κ.Σαμαρά. Ο
κ.Τσίπρας μετά από τις αλλεπάλληλες ήττες σε κάλπες, Βουλή και κοινωνία
και τη
συνεχή αποτυχία στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του αναζητεί κάποιον άλλον πλέον
να
κάνει τη δύσκολη δουλειά για αυτόν. Να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Η ελληνική κοινωνία δεν παραδίδεται στις Σειρήνες του
αγνώστου, όταν πρόκειται για την τύχη της ίδιας της υπόστασής της, το
παρόν και μέλλον των παιδιών της. Ο αθεϊσμός, ο κομμουνισμός, ο απομονωτισμός
και η αναρχία δεν μπορούν να αποτελέσουν συνειδητή εθνική πολιτική. Οι συναλλαγές και ο
συγκερασμός με τα τοπικά συμφέροντα επίσης δεν αποτελούν επίσης πολιτική επιλογή. Για αυτούς
τους λόγους δεν υπάρχει συνεπής αντιπολίτευση σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Τελικά, ο
κ.Τσίπρας έχει μετρηθεί και βρέθηκε λιποβαρής και αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει στα
επόμενα χρόνια.
Η μόνη ελπίδα βεβαίως για τον κ.Τσίπρα είναι να συμμετάσχει
σε μία κυβέρνηση της χώρας από το παρασκήνιο, με τη διάσπαση της σημερινής
εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και την πτώση του κ.Σαμαρά. Είναι βέβαιο πως ο
κ.Τσίπρας δεν θα είχε καμία αντίρρηση να δει τον κ.Βενιζέλο Πρωθυπουργό και τον
ίδιο Αντιπρόεδρο αν ήταν να εκτρέψει το Σύνταγμα της χώρας και να προκαλέσει
βουλευτικές εκλογές.
Εξάλλου ο κ.Τσίπρας αδιαφορεί για τον ίδιο το θεσμό του
Προέδρου της Δημοκρατίας αρνούμενος να προτείνει κάποιον υποψήφιο με το φόβο
μήπως υπερψηφιστεί από την ελληνική Βουλή. Ίσως τον επόμενο Μάρτιο ο κ.Τσίπρας
καταγραφεί ως ο πρώτος πολιτικός άνδρας της Μεταπολίτευσης που προτείνει τον "κανέναν"
για το ύψιστο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. 11 εκατομμύρια πολίτες και δεν
βρίσκει έναν πολίτη να προτείνει για το ύψιστο αξίωμα της Ελλάδας. Κανένας για Πρόεδρος,
κανένας για Πρωθυπουργός και φυσικά καμία Ελλάδα. Αυτή δεν μπορεί να είναι εθνική επιλογή μίας κοινωνίας, ενός έθνους.
Οι μέρες θα χειροτερέψουν για τον κ.Τσίπρα καθώς η βαριά
βιομηχανία της χώρας ο τουρισμός πήρε εμπρός για τα καλά, η δημόσια διοίκηση
ελέγχεται όλο και πιο στενά μαζί με τη παρασιτική οικονομία της, ο ανεξάντλητος πλούτος της χώρας αρχίζει να αξιοποιείται όλο και περισσότερο, οι τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με
0,25% και το σπουδαιότερο όλων η νεολαία αρχίζει
να ονειρεύεται. Ο κ.Τσίπρας θα επιστρέψει νομοτελειακά στο ρομαντικό 3%, αφήνοντας το προσκολλημένο
υπόλοιπο 17% άστεγο να συνεχίζει να αντιπροσωπεύει τους νοσταλγούς της δικτατορίας της
μίζας, βυθιζόμενο στη μιζέρια του.
Το 80% της ελληνικής κοινωνίας έχει αποφασίσει αμετάκλητα όπως και ο κόσμος το 1990. Goodbye Lenin. Goodbye, Mr. Tsipras...
