Twitter@EmOikonomidis
Τη δεκαετία που ένας ηθοποιός γουέστερν είχε στρογγυλοκαθίσει στον Λευκό Οίκο, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να εδραιώσουν εκκωφαντικά τον ιστορικό ρόλο τους ως μεγαλύτερη και περισσότερο παρεμβατική υπερδύναμη στον πλανήτη.
Την πολιτική ηγεμονία του Ρόναλντ Ρέιγκαν, που επισφραγίστηκε με τη νίκη επί της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ακολούθησε η περίοδος της οικονομικής επανακάλυψης, με τον Μπιλ Κλίντον στην Προεδρία, και την Αμερική να δίνει έδαφος σε καινούριες οικονομικές δραστηριότητες, να επενδύει στις νέες τεχνολογίες και να στηρίζει την καινοτομία.
Την προηγούμενη δεκαετία, η εποχή του τρόμου και της ανασφάλειας που ακολούθησε την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου, έδωσε το δικαίωμα στη διακυβέρνηση Μπους, τον πανίσχυρο Ντικ Τσέινι, τον “σκοτεινό” Καρλ Ρόουβ και τα υπόλοιπα γεράκια των Ρεπουμπλικανών, να αιματοκυλήσουν τον πλανήτη, και να ενορχηστρώσουν μια σειρά από επιθετικούς πολέμους, που δεν είχαν καμία σχέση με το δίκαιο, αλλά προσέφεραν ευκαιρίες για… χειροκροτήματα στην πολεμική βιομηχανία της Ουάσινγκτον.
Η ιστορική στρέβλωση της διακυβέρνησης Μπους είχε ως φυσική εκτόνωση την εποχή της Αλλαγής. Μόνο που όπως συνέβη και στην Ελλάδα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, η Αλλαγή που επικαλέστηκε ο Μπαράκ Ομπάμα δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το προλογικό στάδιο της ρητορικής και των συνθημάτων.
Φυσικά, πριν τα “γεράκια” αποχωριστούν τον Λευκό Οίκο, μας… άφησαν για να τους θυμόμαστε την παγκόσμια κρίση που η διακυβέρνηση Μπους προκάλεσε το 2008, με την εξαναγκαστική χρεοκοπία της “Lehman Brothers”. Μια κρίση που ταλαιπωρεί μέχρι και σήμερα τον πλανήτη, όπως επώδυνα βιώνει την τελευταία τετραετία η ελληνική κοινωνία.
Η διακυβέρνηση Ομπάμα υπήρξε μια ωδή απογοήτευσης. Γι’ αυτό και λίγο έλειψε να… φορτωθούμε ως “πλανητάρχη” στις προεδρικές εκλογές του 2012, έναν Μορμόνο επιχειρηματία, με συστημικά συντηρητικά χαρακτηριστικά, τον Μιτ Ρόμνεϊ.
Έξι χρόνια μετά την πρώτη εκλογή Ομπάμα, στον απόηχο των διεθνών εξελίξεων και του power game με τη Ρωσία, οι ΗΠΑ του πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου θυμίζουν υπερδύναμη… τσέπης. Σκιά του άλλοτε κραταιού εαυτού τουςς, με πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης ανά τον κόσμο μονάχα σε εκείνους που είναι αρκετά αδύναμοι για να σταθούν μόνοι τους. Και συνεχίζουν να τρέφονται με μύθους που μπορεί κανείς να συναντήσει πλέον μονάχα στα βιβλία της Ιστορίας και της Διπλωματίας.
Η αποχώρηση από το Ιράκ έγινε άγαρμπα. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε ποτέ. Στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν κάνουν ό, τι θέλουν. Στη Λιβύη, η ανατροπή Καντάφι οδηγεί σήμερα σε πολύ χειρότερες, και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει ξεδοντιαστεί, και ο Μοχάμεντ Μόρσι βρίσκεται στη φυλακή. Στη Συρία, η στρατιωτική επίθεση του ΝΑΤΟ δεν έγινε ποτέ, και ο Μπασάρ αλ Άσαντ επανεξελέγη πρόσφατα Πρόεδρος. Στο Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης εξακολουθούν να κάνουν το… κομμάτι τους, έχοντας ξεπεράσει και τη διαρκή απειλή των κυρώσεων λόγω του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης. Οι δε αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν, είναι περίπου αδιανόητες για μια χώρα που είχε συνηθίσει να καυχιέται για τη… μυστικότητα των ενεργειών της.
Να συνεχίσουμε; Επί ευρωπαϊκού εδάφους, η Γερμανία κατάφερε να… κλέβει ακόμη και τις ίδιες τις ΗΠΑ, στο περιθώριο της παγκόσμιας κρίσης που η ίδια η Ουάσινγκτον προκάλεσε.
Η Κίνα, παραμένει πολύ μεγάλη, πολύ επίμονη και πολύ ισχυρή, για να την παρακάμψει κανείς.
Και η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει ξεπλύνει τη ντροπή του παρελθόντος, όπως τις περιόδους Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν, και έχει καταφέρει να… κλέβει εκκλησία σε διπλωματικό επίπεδο, καθώς το δίδυμο Πούτιν-Λαβρόφ μάλλον διασκεδάζει αφάνταστα με τους Ομπάμα-Κέρι.
Οι τελευταίες εβδομάδες υπήρξαν εξαιρετικά διδακτικές. Οι κυρώσεις προς τη Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας, κατάντησαν το πιο σύντομο ανέκδοτο της διεθνούς διπλωματίας. Και, μονάχα όταν στο παιχνίδι των κυρώσεων μπήκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η κατάσταση δυσκόλεψε πραγματικά για τη Μόσχα.
Κάπως έτσι, οι ΗΠΑ απέχουν πλέον πολύ από το να χαρακτηριστούν “η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου”. Μονάχα… ψυχολογική μπορεί να είναι μια τέτοια διάσταση.Ακόμη περισσότερο όμως, η διολίσθηση των ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα σε υπερδύναμη… τσέπης, αντανακλάται στην ιστορική ντροπή της ανοχής απέναντι στο Ισραήλ, και όσων συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Με την πρόσφατη επίσκεψη Κέρι να έχει… διασκεδάσει το Τελ Αβίβ, και τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου να αδιαφορεί πλήρως για τις ενστάσεις του Μπαράκ Ομπάμα. Ο τελευταίος άλλωστε συνεχίζει να στέλνει όπλα στο Ισραήλ.
Και φυσικά, αποκτά μεγαλύτερη αξία ο θρυλικός μονόλογος του ηθοποιού Jeff Daniels στην πετυχημένη τηλεοπτική σειρά “Newsroom”, όπου ως William McAvoy εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους εξακολοθούν να… εκστασιάζονται μπροστά στη γοητεία και την εύνοια του “αμερικανικού παράγοντα”. Το video αξίζει να το δείτε.
Συμπερασματικά: Οι ΗΠΑ βρίσκονται σήμερα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, αναφορικά με τις ζώνες επιρροής που αντικειμενικά διατηρούν ενεργές σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι… πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί τους και να τους διευκολύνουν, είναι λιγότεροι από κάθε άλλη φορά στην Ιστορία.
Ίσως γιατί, δεν έγιναν ποτέ η Αλλαγή που ήθελαν να δουν, όπως με τόση φυσικότητα μας προτρέπει μέχρι και σήμερα η ηχώ της ιστορικής ρήσης του Μαχάτμα Γκάντι. Επειδή δεν μπορούσαν. Και επειδή δεν ήθελαν.
Video
ysterografa.gr
