Μια ματιά στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, αρκεί για να
πείσει και όσους προσεγγίζουν επιδερμικά τις εξελίξεις, ότι η χώρα έχει
μπει σε τροχιά πρόωρων εκλογών, με σημείο καμπής το… Καστελόριζο.Δηλαδή, το πρώτο Μνημόνιο, που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου στο τέλος της Άνοιξης του 2010, οδηγώντας την Ελλάδα σε δανειακή εξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και την ελληνική κοινωνία στα όρια μιας πρωτοφανούς προσωπικής μελαγχολίας και υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου της.
Η διαμάχη για την ΕΛΣΤΑΤ, δηλαδή επί της ουσίας για το κατά πόσο παραποιήθηκε το έλλειμμα του 2009, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, η απειλή του Ειδικού Δικαστηρίου για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, δηλαδή τον πολιτικό που συνυπέγραψε το Μνημόνιο με τον Γιώργο Παπανδρέου και ανέλαβε την υλοποίησή του, και η ηχηρή προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να αποστασιοποιηθεί από κεντρικές πολιτικές επιλογές και δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης, προσπαθώντας περίπου να πείσει ότι… προσγειώθηκε εσχάτως στον τόπο, όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό.
Φυσικά, ο Αύγουστος σχεδόν ποτέ δεν συνοδεύεται από ειδήσεις στην Ελλάδα. Ίσως όμως και να λειτουργεί προπαρασκευαστικά. Ειδικά αν διαγνώσει κανείς πίσω από τη στρατηγική αποστασιοποίησης του ΠΑΣΟΚ, την πρόθεση της “παπανδρεϊκής” (και όχι μόνο) πτέρυγάς του, να δηλώσει… διαθεσιμότητα ως κυβερνητική συνιστώσα μιας μελλοντικής πλειοψηφίας της Κεντροαριστεράς, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επίλογος αυτής της στρατηγικής θα είναι η άρνηση ενός μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ να συμπράξει στη διαμόρφωση προεδρικής πλειοψηφίας 180 βουλευτών από τη σημερινή Βουλή. Πολύ περισσότερο, αν έχει προηγηθεί αλλαγή ηγεσίας στο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
ysterografa.gr
