Twitter@EmOikonomidis
Η φυσική ροή των πραγμάτων έχει τη σύνθετη και απαιτητική ανάγνωση, ότι εκτός από τη δεδομένη ασφάλεια που προσφέρει η εκ των προτέρων πρόβλεψη της διαδρομής, δυσκολεύεται να αποτινάξει την προδιάθεση της… πλήξης και του κουραστικά προβλέψιμου.
Γι’ αυτό και στιγμές που ακυρώνουν την παραπάνω ρουτίνα και καλωσορίζουν τον αιφνιδιασμό παρέα με την έκπληξη, προσφέρονται ως επαρκείς δόσεις αυτοανανέωσης και επανακάλυψης της διαθέσης για καινούρια ξεκινήματα. Με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, που στα σχετικά παραδείγματα μπορεί και να συγχέεται αυθόρμητα με το διαρκές πείσμα.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα στα χρόνια της σκανδαλιστικής ηγεμονίας της Γενιάς του Πολυτεχνείου, της χιλιοτραγουδισμένης και μοιραίας για την εθνική διαδρομή της χώρας Γενιάς, της Γενιάς που ουσιαστικά σταμάτησε την πρόοδο, και διαμόρφωσε τους όρους του Μνημονίου με την εθνική κρίση και την πολυδιάστατη χρεοκοπία, μια τέτοια στιγμή ανήκει εξολοκλήρου στην Κεντροδεξιά.
Δηλαδή, στη λεγόμενη “συντηρητική” Παράταξη, που σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 17 χρόνια, την 21η Μαρτίου του 1997, έγινε ο πρώτος φορέας εξουσίας στην Ελλάδα που συγχρονιζόταν με τις απαιτήσεις του μέλλοντος, και άλλαζε γενιά. Την ημέρα που σημειολογικά μπαίνει η Άνοιξη.
Το απόγευμα εκείνης της Παρασκευής, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η Νέα Δημοκρατία που μετρούσε ήδη δυο ήττες σε εθνικές εκλογές, το 1993 όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχασε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και το 1996 όταν ο Μιλτιάδης Έβερτ έχασε από τον Κώστα Σημίτη, επέλεγε να αλλάξει Γενιά.
Και να αναζητήσει στον 40αρη Κώστα Καραμανλή, τον πολιτικό που θα γινόταν ηγέτης και θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα εθνικό αφήγημα αποδεκτό και ανεκτό από μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, ευρύτερη από την παραδοσιακή κοινωνική βάση και την εκλογική δεξαμενή της.
Η αλλαγή Γενιάς και σελίδας προσέφερε στην Κεντροδεξιά μια σε βάθος χρόνου πολιτική ηγεμονία, που άγγιξε σχεδόν τη δεκαετία, με νίκες όχι μόνο σε βουλευτικές εκλογές και αναμετρήσεις για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και όπου στήνονταν κάλπες, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς.
Εκείνη η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία οικοδομήθηκε στην ελληνική επικαιροποίηση της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, στην οποία στηρίχτηκε η θυελλώδης επικράτηση του Μπιλ Κλίντον και ενός Δημοκρατικού Κόμματος με κεντρογενή χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ, με τη στρατηγική του μεσαίου χώρου και του κοινωνικού κέντρου, εκεί όπου συναντώνται κοινές επιθυμίες, αγωνίες και στοχεύσεις, όχι ως αποτέλεσμα συμβιβασμού, αλλά ζύμωσης ιδεών με γωνίες και συγκρουσιακή προδιάθεση.
Ο ποιητής του Αιγαίου Οδυσσέας Ελύτης, ένας Έλληνας με καρδιά και μυαλό που ατένιζαν πολύ πέρα και μακριά από τα πεπερασμένα όρια της εποχής του, συνήθιζε να προτρέπει για ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Με όρους πολιτικής αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, αυτό ακριβώς ήταν το tipping point της αλλαγής Γενιάς με την εκλογή του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Η Κεντροδεξιά έδειχνε τον δρόμο, που καμία άλλη παράταξη εξουσίας στη χώρα δεν ακολούθησε έκτοτε.
Σήμερα, το αντίστοιχο παράδειγμα οπτικοποιεί ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι. Επίσης 40αρης, μπολιασμένος με την αέναη κληρονομιά Αναγέννησης της Φλωρεντίας, και εκπρόσωπος της πιο συναρπαστικής Γενιάς της εποχής μας.
Της Γενιάς που είδε το Τείχος να γκρεμίζεται. Της τελευταίας Γενιάς που μελέτησε την πολιτική ως φυσικό μονοπάτι για την πρόοδο των κοινωνιών και διαμορφωτή επικαιροποιούμενων, απτών και προσωποκεντρικών οραμάτων.
Στην Ελλάδα, η Κεντροδεξιά είναι εκείνη που καλείται και πάλι να “τεθεί στη διάθεση των γεγονότων”, όπως έλεγε ο Ταλεϋράνδος, και να καλύψει το εκκωφαντικό κενό το οποίο δημιουργεί η αυτοκαταστροφική προδιάθεση της Κεντοαριστεράς να αναλίσκεται στο κυνήγι της… ουράς της. Στο όνομα ενός “πεφωτισμένου” παρελθόντος, που στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από την απαλλοτρίωση της εξουσίας, ακόμη κι όταν η Κεντροαριστερά δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι το είχε πει με τον δικό του τρόπο, όπως ενδεχομένως κανείς άλλος: “Σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν και ρωτώ: Γιατί όχι;”…
ystterografa.gr
Η φυσική ροή των πραγμάτων έχει τη σύνθετη και απαιτητική ανάγνωση, ότι εκτός από τη δεδομένη ασφάλεια που προσφέρει η εκ των προτέρων πρόβλεψη της διαδρομής, δυσκολεύεται να αποτινάξει την προδιάθεση της… πλήξης και του κουραστικά προβλέψιμου.
Γι’ αυτό και στιγμές που ακυρώνουν την παραπάνω ρουτίνα και καλωσορίζουν τον αιφνιδιασμό παρέα με την έκπληξη, προσφέρονται ως επαρκείς δόσεις αυτοανανέωσης και επανακάλυψης της διαθέσης για καινούρια ξεκινήματα. Με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, που στα σχετικά παραδείγματα μπορεί και να συγχέεται αυθόρμητα με το διαρκές πείσμα.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα στα χρόνια της σκανδαλιστικής ηγεμονίας της Γενιάς του Πολυτεχνείου, της χιλιοτραγουδισμένης και μοιραίας για την εθνική διαδρομή της χώρας Γενιάς, της Γενιάς που ουσιαστικά σταμάτησε την πρόοδο, και διαμόρφωσε τους όρους του Μνημονίου με την εθνική κρίση και την πολυδιάστατη χρεοκοπία, μια τέτοια στιγμή ανήκει εξολοκλήρου στην Κεντροδεξιά.
Δηλαδή, στη λεγόμενη “συντηρητική” Παράταξη, που σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 17 χρόνια, την 21η Μαρτίου του 1997, έγινε ο πρώτος φορέας εξουσίας στην Ελλάδα που συγχρονιζόταν με τις απαιτήσεις του μέλλοντος, και άλλαζε γενιά. Την ημέρα που σημειολογικά μπαίνει η Άνοιξη.
Το απόγευμα εκείνης της Παρασκευής, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η Νέα Δημοκρατία που μετρούσε ήδη δυο ήττες σε εθνικές εκλογές, το 1993 όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχασε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και το 1996 όταν ο Μιλτιάδης Έβερτ έχασε από τον Κώστα Σημίτη, επέλεγε να αλλάξει Γενιά.
Και να αναζητήσει στον 40αρη Κώστα Καραμανλή, τον πολιτικό που θα γινόταν ηγέτης και θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα εθνικό αφήγημα αποδεκτό και ανεκτό από μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, ευρύτερη από την παραδοσιακή κοινωνική βάση και την εκλογική δεξαμενή της.
Η αλλαγή Γενιάς και σελίδας προσέφερε στην Κεντροδεξιά μια σε βάθος χρόνου πολιτική ηγεμονία, που άγγιξε σχεδόν τη δεκαετία, με νίκες όχι μόνο σε βουλευτικές εκλογές και αναμετρήσεις για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και όπου στήνονταν κάλπες, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς.
Εκείνη η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία οικοδομήθηκε στην ελληνική επικαιροποίηση της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, στην οποία στηρίχτηκε η θυελλώδης επικράτηση του Μπιλ Κλίντον και ενός Δημοκρατικού Κόμματος με κεντρογενή χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ, με τη στρατηγική του μεσαίου χώρου και του κοινωνικού κέντρου, εκεί όπου συναντώνται κοινές επιθυμίες, αγωνίες και στοχεύσεις, όχι ως αποτέλεσμα συμβιβασμού, αλλά ζύμωσης ιδεών με γωνίες και συγκρουσιακή προδιάθεση.
Ο ποιητής του Αιγαίου Οδυσσέας Ελύτης, ένας Έλληνας με καρδιά και μυαλό που ατένιζαν πολύ πέρα και μακριά από τα πεπερασμένα όρια της εποχής του, συνήθιζε να προτρέπει για ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Με όρους πολιτικής αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, αυτό ακριβώς ήταν το tipping point της αλλαγής Γενιάς με την εκλογή του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Η Κεντροδεξιά έδειχνε τον δρόμο, που καμία άλλη παράταξη εξουσίας στη χώρα δεν ακολούθησε έκτοτε.
Σήμερα, το αντίστοιχο παράδειγμα οπτικοποιεί ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι. Επίσης 40αρης, μπολιασμένος με την αέναη κληρονομιά Αναγέννησης της Φλωρεντίας, και εκπρόσωπος της πιο συναρπαστικής Γενιάς της εποχής μας.
Της Γενιάς που είδε το Τείχος να γκρεμίζεται. Της τελευταίας Γενιάς που μελέτησε την πολιτική ως φυσικό μονοπάτι για την πρόοδο των κοινωνιών και διαμορφωτή επικαιροποιούμενων, απτών και προσωποκεντρικών οραμάτων.
Στην Ελλάδα, η Κεντροδεξιά είναι εκείνη που καλείται και πάλι να “τεθεί στη διάθεση των γεγονότων”, όπως έλεγε ο Ταλεϋράνδος, και να καλύψει το εκκωφαντικό κενό το οποίο δημιουργεί η αυτοκαταστροφική προδιάθεση της Κεντοαριστεράς να αναλίσκεται στο κυνήγι της… ουράς της. Στο όνομα ενός “πεφωτισμένου” παρελθόντος, που στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από την απαλλοτρίωση της εξουσίας, ακόμη κι όταν η Κεντροαριστερά δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι το είχε πει με τον δικό του τρόπο, όπως ενδεχομένως κανείς άλλος: “Σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν και ρωτώ: Γιατί όχι;”…
ystterografa.gr
