Twitter@EmOikonomidis
Μια ουσιώδης αλλαγή που βιώνει η ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης, χωρίς απαραιτήτως να την κατανοεί πλήρως, είναι η αυτόνομη δυναμική των social media, στη διαμόρφωση μιας καινούριας εθνικής ατζέντας. Και φυσικά των πρωταγωνιστών της ατζέντας αυτής.
Η εθνική μελαγχολία την οποία γέννησε το Μνημόνιο, και οι στρατιές των ενεργών πολιτών που απογοητεύτηκαν και κλείστηκαν στον εαυτό τους, αν όχι… στο σπίτι τους, έχει επικεντρώσει τη σκέψη του καθενός σε συναρπαστικά μονοπάτια ρητορικής γεμάτης ατάκες, στο πλαίσιο μιας υποσυνείδητης άσκησης εκτόνωσης και αυτοσυντήρησης.
Κάπως έτσι, η επανεμφάνιση του δολοφόνου Χριστόδουλου Ξηρού σε ρόλο “κοινωνικού επαναστάτη” και υπερασπιστή της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται στον απόηχο μιας βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, προκάλεσε… μυθιστορήματα χλευασμού και ευρηματικότητας. Ειδικά στο “εγκεφαλικό” Twitter, εκεί όπου μπορεί να ανταμώσει κανείς καθημερινά με μια Ελλάδα που έπαθε, και φαίνεται να έμαθε. Σε κάθε περίπτωση, άντεξε…
Στα χρόνια της ψηφιακής επανάστασης των social media λοιπόν, ούτε η τρομοκρατία μπορεί να αποφύγει το… στριπτίζ. Από τα βαμμένα μαλλιά του Χριστόδουλου Ξηρού, μέχρι τα ρούχα του, και το background ιστορικών προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης. Της… κανονικής, όχι της θρασύδειλης με τις άνανδρες εκτελέσεις.
Ακόμη κι έτσι όμως, δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο. Προφανώς και η διάσταση της τρομοκρατίας ως κοινωνική επανάσταση είναι ανέκδοτο. Δεν παύει ωστόσο να είναι επικίνδυνο ανέκδοτο. Από αυτά που πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα, προτού φτάσει στην άκρη του γκρεμού και φλερτάρει με την… ελεύθερη πτώση.
ysterografa.gr
Μια ουσιώδης αλλαγή που βιώνει η ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης, χωρίς απαραιτήτως να την κατανοεί πλήρως, είναι η αυτόνομη δυναμική των social media, στη διαμόρφωση μιας καινούριας εθνικής ατζέντας. Και φυσικά των πρωταγωνιστών της ατζέντας αυτής.
Η εθνική μελαγχολία την οποία γέννησε το Μνημόνιο, και οι στρατιές των ενεργών πολιτών που απογοητεύτηκαν και κλείστηκαν στον εαυτό τους, αν όχι… στο σπίτι τους, έχει επικεντρώσει τη σκέψη του καθενός σε συναρπαστικά μονοπάτια ρητορικής γεμάτης ατάκες, στο πλαίσιο μιας υποσυνείδητης άσκησης εκτόνωσης και αυτοσυντήρησης.
Κάπως έτσι, η επανεμφάνιση του δολοφόνου Χριστόδουλου Ξηρού σε ρόλο “κοινωνικού επαναστάτη” και υπερασπιστή της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται στον απόηχο μιας βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, προκάλεσε… μυθιστορήματα χλευασμού και ευρηματικότητας. Ειδικά στο “εγκεφαλικό” Twitter, εκεί όπου μπορεί να ανταμώσει κανείς καθημερινά με μια Ελλάδα που έπαθε, και φαίνεται να έμαθε. Σε κάθε περίπτωση, άντεξε…
Στα χρόνια της ψηφιακής επανάστασης των social media λοιπόν, ούτε η τρομοκρατία μπορεί να αποφύγει το… στριπτίζ. Από τα βαμμένα μαλλιά του Χριστόδουλου Ξηρού, μέχρι τα ρούχα του, και το background ιστορικών προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης. Της… κανονικής, όχι της θρασύδειλης με τις άνανδρες εκτελέσεις.
Ακόμη κι έτσι όμως, δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο. Προφανώς και η διάσταση της τρομοκρατίας ως κοινωνική επανάσταση είναι ανέκδοτο. Δεν παύει ωστόσο να είναι επικίνδυνο ανέκδοτο. Από αυτά που πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα, προτού φτάσει στην άκρη του γκρεμού και φλερτάρει με την… ελεύθερη πτώση.
ysterografa.gr
