Twitter@EmOikonomidis
Σε μια ιδεώδη Δημοκρατία, οι πολίτες θα καλούνταν να επιλέξουν μεταξύ σύγχρονων εθνικών οραμάτων και της ρεαλιστικής στρατηγικής εφαρμογής τους, σε συνδυασμό με την ανακυττάρωση του πολιτικού δυναμικού και του προσωπικών διαδρομών σε κάθε έκφανση της δημόσιας σφαίρας, με εκπροσώπους των γενεών που έρχονται.
Στη Δημοκρατία όπως τη βιώνουμε στην πράξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον πλανήτη εδώ και πολλές δεκαετίες, η επιλογή γίνεται πρωτίστως μεταξύ προσώπων. Και, για τις χώρες όπου έτσι είναι δομημένο το πολίτευμα, μεταξύ εκείνων που θα κληθούν να διαχειριστούν τις τύχες ενός έθνους από το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Μια τέτοια χώρα είναι η Ελλάδα. Που ειδικά μετά τη θεσμική (ημι-) εκτροπή του 1985, όταν αφαιρέθηκαν ουσιαστικές παρεμβατικές αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχει ένα αμιγώς πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας. Ίσως και στη βάση της εθνικής αυτοσυντήρησης, καθώς στη χώρα δεν περισσεύουν οι “αξίες”, ώστε να υπάρχει πληθώρα αξιόπιστων μονάδων για τη διαχείριση της εξουσίας.
Με την πολιτική αντιπαράθεση να κορυφώνεται στα επίπεδα της ακραίας πόλωσης, ο Αντώνης Σαμαράς βγαίνει μπροστά. Και, όπως δείχνουν τα καίρια αντανακλαστικά του Πρωθυπουργού, με την επίσκεψή του στην Κεφαλονιά της μεγάλης αγωνίας λόγω του σεισμού, βγαίνει μπροστά και από την κυβέρνησή του.
Μέχρι σήμερα, ο κρατικός μηχανισμός δεν τα έχει πάει άσχημα, ίσως επειδή (μεταξύ άλλων) ο αρμόδιος Υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης είναι μαθημένος σε δημοσιογραφικούς ρυθμούς, και κατανόησε από την πρώτη στιγμή ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για χάσιμο χρόνου.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν διετέλεσε… δημοσιογράφος, διατηρεί ωστόσο υψηλά αντανακαλαστικά αίσθησης της στιγμής, της συγκυρίας και της κοινής γνώμης. Η παρουσία του στην Κεφαλονιά δεν περιορίζεται σε συμβολισμούς αλλά έχει βαθύτερη ουσία. Ένας Πρωθυπουργός που βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος, τη στιγμή της εκδήλωσής του, για να δώσει κουράγιο, να καθησυχάσει και να λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν θα χαλαρώσει.
Η δε Ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάπως έτσι κερδίζονται εκλογές, ακόμη κι όταν ο ηγέτης βιώνει τη μοναξιά μιας παράταξης και μιας κυβέρνησης που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τον δικό του βηματισμό.
ysterografa.gr
Σε μια ιδεώδη Δημοκρατία, οι πολίτες θα καλούνταν να επιλέξουν μεταξύ σύγχρονων εθνικών οραμάτων και της ρεαλιστικής στρατηγικής εφαρμογής τους, σε συνδυασμό με την ανακυττάρωση του πολιτικού δυναμικού και του προσωπικών διαδρομών σε κάθε έκφανση της δημόσιας σφαίρας, με εκπροσώπους των γενεών που έρχονται.
Στη Δημοκρατία όπως τη βιώνουμε στην πράξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον πλανήτη εδώ και πολλές δεκαετίες, η επιλογή γίνεται πρωτίστως μεταξύ προσώπων. Και, για τις χώρες όπου έτσι είναι δομημένο το πολίτευμα, μεταξύ εκείνων που θα κληθούν να διαχειριστούν τις τύχες ενός έθνους από το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Μια τέτοια χώρα είναι η Ελλάδα. Που ειδικά μετά τη θεσμική (ημι-) εκτροπή του 1985, όταν αφαιρέθηκαν ουσιαστικές παρεμβατικές αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχει ένα αμιγώς πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας. Ίσως και στη βάση της εθνικής αυτοσυντήρησης, καθώς στη χώρα δεν περισσεύουν οι “αξίες”, ώστε να υπάρχει πληθώρα αξιόπιστων μονάδων για τη διαχείριση της εξουσίας.
Με την πολιτική αντιπαράθεση να κορυφώνεται στα επίπεδα της ακραίας πόλωσης, ο Αντώνης Σαμαράς βγαίνει μπροστά. Και, όπως δείχνουν τα καίρια αντανακλαστικά του Πρωθυπουργού, με την επίσκεψή του στην Κεφαλονιά της μεγάλης αγωνίας λόγω του σεισμού, βγαίνει μπροστά και από την κυβέρνησή του.
Μέχρι σήμερα, ο κρατικός μηχανισμός δεν τα έχει πάει άσχημα, ίσως επειδή (μεταξύ άλλων) ο αρμόδιος Υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης είναι μαθημένος σε δημοσιογραφικούς ρυθμούς, και κατανόησε από την πρώτη στιγμή ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για χάσιμο χρόνου.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν διετέλεσε… δημοσιογράφος, διατηρεί ωστόσο υψηλά αντανακαλαστικά αίσθησης της στιγμής, της συγκυρίας και της κοινής γνώμης. Η παρουσία του στην Κεφαλονιά δεν περιορίζεται σε συμβολισμούς αλλά έχει βαθύτερη ουσία. Ένας Πρωθυπουργός που βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος, τη στιγμή της εκδήλωσής του, για να δώσει κουράγιο, να καθησυχάσει και να λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν θα χαλαρώσει.
Η δε Ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάπως έτσι κερδίζονται εκλογές, ακόμη κι όταν ο ηγέτης βιώνει τη μοναξιά μιας παράταξης και μιας κυβέρνησης που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τον δικό του βηματισμό.
ysterografa.gr
