Twitter@EmOikonomidis
Ας τα πάρουμε από την αρχή… Η χώρα αυτή βρίσκεται σε βαθιά κρίση χρέους από τη στιγμή που “απελευθερώθηκε”. Με το χρέος μας πορευτήκαμε επί δεκαετίες, και έτσι θα συνεχίζαμε, αν στα τέλη του 2009-αρχές 2010 δεν δημιουργούσαμε οι ίδιοι, δηλαδή η τότε κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τις προϋποθέσεις για μια κρίση δανεισμού, που απομόνωσε την Ελλάδα και της αφαίρεσε το δικαίωμα να προσφεύγει στις αγορές για να δανείζεται.
Με αυτή την κρίση δανεισμού ζούμε τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Της υποχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, της δραματικής συρρίκνωσης του βιωτικού επιπέδου της κοινωνίας, της επικράτησης μια υποσυνείδητης εθνικής μελαγχολίας, που επί της ουσίας αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς εμποδίζει έναν κατεξοχήν συναισθηματικό και παρορμητικό λαό, να κοιτάξει πιο μακριά. Σε ένα καλύτερο μέλλον. Και να το διεκδικήσει.
Από την οικονομική κρίση, η Ελλάδα σταδιακά εξέρχεται. Και συντονίζει τον βηματισμό της ώστε να ανακτήσει την εθνική αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπειά της. Ώστε να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, αντάξιους μιας Ιστορίας που όσο περισσότερο την ανακαλεί κανείς στη μνήμη, τόσο περισσότερο προκαλεί ντροπή για το σημερινό κατάντημα.
Βλέπετε, η έξοδος από την οικονομική κρίση, κάθε άλλο παρά συνεπάγεται και την αντίστοιχη υπέρβαση της πιο βαθιάς και ουσιαστικής κρίσης που αντιμετωπίζει αυτά τα χρόνια η Ελλάδα. Την κρίση πολιτικής. Σε επίπεδο ηγεσίας, εκπροσώπησης, γνωστικού υποβάθρου, αντιληπτικής ικανότητας και ειλικρινούς αγωνίας για το μέλλον του τόπου.
Όσα έγιναν στη Βουλή αλλά και εκτός Κοινοβουλίου, στο περιθώριο της συζήτησης για την πρόταση μομφής που προκάλεσε ο… πολιτικός ακτιβισμός του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωσαν ότι η συγκεκριμένη σύνθεση της εθνικής αντιπροσωπείας, είναι εκτός συναγωνισμού η χειρότερη που έχουμε κληθεί να παρακολουθήσουμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Και αυτή η πολιτική υστέρηση λειτουργεί διαβρωτικά, με τρόπο που τροφοδοτεί την κρίση και αναπαράγει νέες εστίες. Από τα κάγκελα μέχρι τις ντουντούκες, και από την άρθρωση νηπιακών επιχειρημάτων μέχρι την εκδήλωση συμπεριφορών… πεζοδρομίου, η εικόνα αυτής της Βουλής έρχεται να προβληματίσει. Να απογοητεύσει. Να μελαγχολήσει.
Απ’ την άλλη βέβαια, θα μπορούσε να αποτελέσει το πιο ζωηρό ερέθισμα για τη θυελλώδη ανατροπή αυτής της πραγματικότητας. Κάτι ωστόσο που απαιτεί πρωτίστως ψυχικό σθένος. Και διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά σοβαροί άνθρωποι…
υστερογραφα
Ας τα πάρουμε από την αρχή… Η χώρα αυτή βρίσκεται σε βαθιά κρίση χρέους από τη στιγμή που “απελευθερώθηκε”. Με το χρέος μας πορευτήκαμε επί δεκαετίες, και έτσι θα συνεχίζαμε, αν στα τέλη του 2009-αρχές 2010 δεν δημιουργούσαμε οι ίδιοι, δηλαδή η τότε κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τις προϋποθέσεις για μια κρίση δανεισμού, που απομόνωσε την Ελλάδα και της αφαίρεσε το δικαίωμα να προσφεύγει στις αγορές για να δανείζεται.
Με αυτή την κρίση δανεισμού ζούμε τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Της υποχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, της δραματικής συρρίκνωσης του βιωτικού επιπέδου της κοινωνίας, της επικράτησης μια υποσυνείδητης εθνικής μελαγχολίας, που επί της ουσίας αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς εμποδίζει έναν κατεξοχήν συναισθηματικό και παρορμητικό λαό, να κοιτάξει πιο μακριά. Σε ένα καλύτερο μέλλον. Και να το διεκδικήσει.
Από την οικονομική κρίση, η Ελλάδα σταδιακά εξέρχεται. Και συντονίζει τον βηματισμό της ώστε να ανακτήσει την εθνική αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπειά της. Ώστε να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, αντάξιους μιας Ιστορίας που όσο περισσότερο την ανακαλεί κανείς στη μνήμη, τόσο περισσότερο προκαλεί ντροπή για το σημερινό κατάντημα.
Βλέπετε, η έξοδος από την οικονομική κρίση, κάθε άλλο παρά συνεπάγεται και την αντίστοιχη υπέρβαση της πιο βαθιάς και ουσιαστικής κρίσης που αντιμετωπίζει αυτά τα χρόνια η Ελλάδα. Την κρίση πολιτικής. Σε επίπεδο ηγεσίας, εκπροσώπησης, γνωστικού υποβάθρου, αντιληπτικής ικανότητας και ειλικρινούς αγωνίας για το μέλλον του τόπου.
Όσα έγιναν στη Βουλή αλλά και εκτός Κοινοβουλίου, στο περιθώριο της συζήτησης για την πρόταση μομφής που προκάλεσε ο… πολιτικός ακτιβισμός του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωσαν ότι η συγκεκριμένη σύνθεση της εθνικής αντιπροσωπείας, είναι εκτός συναγωνισμού η χειρότερη που έχουμε κληθεί να παρακολουθήσουμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Και αυτή η πολιτική υστέρηση λειτουργεί διαβρωτικά, με τρόπο που τροφοδοτεί την κρίση και αναπαράγει νέες εστίες. Από τα κάγκελα μέχρι τις ντουντούκες, και από την άρθρωση νηπιακών επιχειρημάτων μέχρι την εκδήλωση συμπεριφορών… πεζοδρομίου, η εικόνα αυτής της Βουλής έρχεται να προβληματίσει. Να απογοητεύσει. Να μελαγχολήσει.
Απ’ την άλλη βέβαια, θα μπορούσε να αποτελέσει το πιο ζωηρό ερέθισμα για τη θυελλώδη ανατροπή αυτής της πραγματικότητας. Κάτι ωστόσο που απαιτεί πρωτίστως ψυχικό σθένος. Και διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά σοβαροί άνθρωποι…
υστερογραφα
