Ματωμένη σημαία χωρίς σημαιοφόρους

Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης

 

«Εδώ Πολυτεχνείο- Εδώ Πολυτεχνείο»!.. Πού να ήξερε η Μαρία Δαμανάκη,(επαναστάτρια τότε, επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα) που ξεσήκωνε τον κόσμο με εκείνο τον παράνομο ραδιοσταθμό  ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα οδηγούσε, μετά τον στραγγαλισμό της, στη δικτατορία Ιωαννίδη και στην κυπριακή τραγωδία, όπως ακριβώς το είχε σχεδιάσει ο σκοτεινός ανθέλληνας Χένρι Κίσινγκερ, υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ…
Σαράντα χρόνια από τότε, με τη ματωμένη σημαία να περιφέρεται  από το  Πολυτεχνείο ως την αμερικανική πρεσβεία (και με το Χρύσανθο Λαζαρίδη, πρώτο σύμβουλο σήμερα του Αντώνη Σαμαρά να νοσταλγεί την πρώτη επέτειο της εξέγερσης, τότε δηλαδή που  την κρατούσε μαζί με τον Στέφανο Τζουμάκα και τον Γιώργο Σταματάκη), η επέτειος έχει χάσει το νόημά της, όπως έχει χάσει και τους αγωνιστές σημαιοφόρους της…
Θα φανερώσω για πρώτη φορά τη μικρή ιστορία αυτής της ματωμένης σημαίας: Λίγες μέρες μετά την πτώση της χούντας, όταν ήμουν διευθυντής της «Βραδυνής», ήλθε στο γραφείο μου κάποιος μεσόκοπος, με ένα δέμα στη μασχάλη του. «Ήμουν εκείνες τις μέρες υπάλληλος της ΚΥΠ, μου είπε, δεν θα σας πω το όνομά μου, μόνο παρακαλώ να δεχθείτε αυτό εδώ. Είναι η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, μη ρωτήσετε πώς περιήλθε στα χέρια μου, μόνο παραδώσατέ την στα παιδιά του Πολυτεχνείου». Αυτά είπε και έφυγε βιαστικά. Άνοιξα το δέμα, είδα πως πράγματι περιείχε μια ματωμένη σημαία. Τηλεφώνησα στην τότε ΕΦΕΕ, ήλθαν την ίδια μέρα, παρέλαβαν τη σημαία και από τότε την περιφέρουν κάθε 17 Νοεμβρίου, με τέρμα την αμερικανική πρεσβεία… Σαν για να δείξουν τις ευθύνες της Αμερικής στις τότε δραματικές εξελίξεις.
Όσοι παρακολουθούν τα μεγάλα γεγονότα που σχετίζονται με τη τύχη της πατρίδας θα θυμούνται ότι και οι δύο δικτατορίες  (Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη) συνδέονται χρονικά με τους δύο πολέμους το Ισραήλ κατά των Αράβων: Με τον «Πόλεμο των έξη ημερών» στις 5 Ιουνίου του 1967, μετά τη δικτατορία Παπαδόπουλου η πρώτη. Και με τον «Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ», τον Οκτώβριο του1973, λίγο πριν από τη δικτατορία Ιωαννίδη η δεύτερη. Και στους δύο πολέμους ο Κίσινγκερ (εβραϊκής καταγωγής) ήθελε να έχει, για χάρη του Ισραήλ ,  τον απόλυτο έλεγχο της Ελλάδας, με τις πολύτιμες βάσεις της.
Στην πρώτη περίπτωση, με τον Παπαδόπουλο πειθήνιο, τα πήγε καλά. Στη δεύτερη του τα χάλασε ο Μαρκεζίνης που, ως πρωθυπουργός έπεισε τον Παπαδόπουλο να αρνηθεί την παραχώρηση της Σούδας και της Ελευσίνας στους Αμερικανούς. Και τότε οι μυστικές υπηρεσίες, βάζοντας αιματηρές τρικλοποδιές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου,  ανέτρεψε αμφότερους  για να στήσει τον Ιωαννίδη και να επιτύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Να βγάλει από τη  μέση τον Μακάριο και να δωρίσει τη βόρεια Κύπρο στον  καραδοκούντα  Ετσεβίτ.
Θα φέρω στο φώς δυο αποσπάσματα συζητήσεων που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ σε εφημερίδα, παρά  μόνο σε κάποιο από τα βιβλία  μου. Έγιναν όταν ήμουν διευθυντής στο περιοδικό  ΕΠΙΚΑΙΡΑ. Η πρώτη με τον Μαρκεζίνη, στις 30 Οκτωβρίου του  ’73: «Είμαι, μου είχε πει επί λέξει, εναντίον των στρατιωτικών διευκολύνσεων στην Αμερική και ο πρώτος που θέλει να επιτύχει ουσιαστική προσέγγιση με τους Ρώσους. Έχω συμφωνήσει με τον Παπαδόπουλο για χειρισμούς ΕΝ ΛΕΥΚΩ και το μυαλό  μου είναι γεμάτο ιδέες και σχέδια….». Να όμως που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο!..
Η δεύτερη με τον Παπαδόπουλο, στις 4 Νοεμβρίου του ΄73, όταν  είχε καταλάβει ότι οι Αμερικανοί τον είχαν  διαγράψει: Μου είχε πει επί λέξει: «Αυτή τη φορά, αν δεν με βοηθήσουν οι πολιτικοί, τα πάντα θα καταρρεύσουν. Ο Στρατός (εννοούσε τον Ιωαννίδη) είναι ταύρος εν υαλοπωλείω. Ούτε τον ελέγχω ούτε μπορώ να τον συγκρατήσω. Είμαστε στο μεταίχμιο. Αν δεν ανατραπώ στις προσεχείς 10-20 μέρες ελάτε να σας δώσω  μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη…». Ανετράπη, όπως το είχε προβλέψει, μαζί με τον Μαρκεζίνη, επειδή δεν έδωσαν «διευκολύνσεις» στον Κίσινγκερ. Και έγινε ό,τι έγινε…  

Να θυμίσω τέλος στον  Ευάγγελο Βενιζέλο που χειρίζεται τις σχέσεις μας με το Ισραήλ ότι το πρωί της 21 Απριλίου 1967, ημέρα του πραξικοπήματος, ζήτησε να ανεβεί στα ΝΕΑ όπου ήμουν τότε Διευθυντής Σύνταξης, ένας ξένος συνοδευόμενος από μια νεαρή. Στο αριστερό του μάτι είχε ένα μαύρο επίδεσμο. Τον αναγνώρισα αμέσως, ήταν ο Μοσέ Νταγιάν, σπουδαίος  πολέμαρχος και υπουργός άμυνας του Ισραήλ: «Είμαι τράνζιτ, μου είπε, αποκλείστηκα, μπορώ να παρακολουθήσω από εδώ τις εξελίξεις;»-« Ασφαλώς, καθίστε, προσφέρουμε καφέ»! Κάθισε ως το μεσημέρι. Και όταν είδε ότι όλα είχαν ξεκαθαρίσει, με τη χούντα να έχει κερδίσει το… παιγνίδι αμαχητί, σηκώθηκε, ευχαρίστησε και αποχώρησε…  Σας  λένε τίποτε όλα αυτά;
Ας κλείσουμε όμως σήμερα με την ιαχή: ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! Εννοώντας φυσικά το αγνό, επαναστατικό, πρώτο   ήμισυ της εξέγερσης!...
Ch.Passalaris@hotmail.com

elzoni.gr