Twitter@EmOikonomidis
Γονιδιακός προορισμός κάθε γενιάς, ειδικά από τη στιγμή που η επιστήμη και η γνώση επέτρεψαν στον άνθρωπο να αυτοπροσδιοριστεί καλύτερα και με περίσσευμα αξιοπιστίας ως προς την αίσθηση… αυτογνωσίας, είναι να αποτελεί το φυσικό σκαλοπάτι προς την εξέλιξη και την πρόοδο. Να παραδώσει τη σκυτάλη στη γενιά που έρχεται, γνωρίζοντας ότι χάρη στις δικές τις προσπάθειες, η γενιά αυτή που ακολουθεί θα είναι καλύτερη από την ίδια. Ώστε να μην διακοπεί η αλυσίδα της εξέλιξης, να μην φανεί το μέλλον ασυνεπές με κανένα από τα ραντεβού του με το μάλλον… ατίθασο θηλυκό που λέγεται Ιστορία.
Στην Ελλάδα μπροστά στην ηχώ του ονόματος της οποίας η ίδια η Ιστορία κοντοστέκεται, θυμάται, αναλογίζεται, χαμογελάει και σέβεται, υπήρξε μια… χιλιοτραγουδισμένη Γενιά. Στα χέρια της οποία διεκόπη η φυσική ροή των πραγμάτων. Σταμάτησε η πρόοδος.
Μιλάμε φυσικά για τη Γενιά του Πολυτεχνείου. Τη Γενιά που κακοποίησε οράματα, ιδανικά και συναισθήματα, που αλλοτρίωσε το dna της Ελλάδας, σε βαθμό που η Ιστορία… δεν θυμάται να έχει ξανασυμβεί ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, σε περιόδους αρμονικής συμβίωσης των κοινωνιών και όχι πολεμικών συγκρούσεων.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου λειτούργησε, και μάλιστα κάθε άλλο παρά αυθόρμητα ή τυχαία, ως ο μεγάλος επιταχυντής προς την κρίση θεσμών, αξιών, ιδανικών και εθνικών προτεραιοτήτων, πλέον εκκωφαντική και μετρήσιμη παράμετρος της οποίας είναι η οικονομική κρίση που συνόδευσε την κρίση δανεισμού της χώρας, μετά τις εκλογές του 2009. Την περίοδο της “εθνικής παρένθεσης” του Μνημονίου.
Είναι η Γενιά που είχε όλες τις προϋποθέσεις να αφήσει αποτύπωμα διαρκείας στην εθνική διαδρομή των Ελλήνων. Μεταξύ μας, το αποτύπωμα αυτό το άφησε, μόνο που πρόκειται για… μουτζούρα. Που λέρωσε το εθνικό παρόν και χλώμιασε επικίνδυνο το εθνικό μέλλον.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου πήγε την Ελλάδα πίσω. Βίαια. Άγαρμπα. Κατά τρόπο ασυγχώρητο και υπονομευτικό. Ξεγέλασε μια κοινωνία με φυσική ροή προς τα… πανηγύρια και την αμετροέπεια, πείθοντάς τη να ζήσει τον μύθο της. Ένα παραμύθι χωρίς δράκο, αλλά και χωρίς happy end.
Και με την ίδια εξοργιστική φυσικότητα, παριστάνει σήμερα την αμέτοχη. Εκείνη που δεν γνώριζε τίποτα για το “εγκλημα”. Που δεν καταλαβαίνει. Και διεκδικεί ακόμη ρόλους σε ένα μέλλον που υπονόμευσε. Ρόλους πρωταγωνιστικούς φυσικά. Στη φιλοσοφία των Κινέζων, δηλαδή του λαού που με σιωπηλό ιστορικό βηματισμό έφτασε σήμερα να είναι η χώρα στην οποία είναι… καταχρεωμένη η μόνη υπερδύναμη που έμεινε όρθια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, καταγράφεται η εμπειρική διαπίστωση ότι ένα ταξίδι χιλίων μιλίων, ξεκινάει με ένα μοναδικό, απλό βήμα.
Στη δική μας περίπτωση, το βήμα αυτό είναι πράγματι απλό. Ο παραμερισμός της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Η υπέρβαση των παθογενειών (και των φυσικών φορέων τους) που κληρονόμησε στην Ελλάδα. Η ανάδειξη μιας νέας εθνικής ατζέντας, με χειροπιαστά οράματα, στοχοπροσήλωση και… follow up, τη στρατηγική που η Ελλάδα η οποία φεύγει απέφυγε επιμελώς να αγκαλιάσει.
Μέρες που είναι άλλωστε, στο προοίμιο της επετείου δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο Ντάλας, ας ξαναδιαβάσουμε το κλείσιμο μιας ιστορικής ομιλίας του αδελφού του Ρόμπερτ. Του μυαλού πίσω από την εικόνα, που επίσης σταμάτησε από τις σφαίρες, πριν προλάβει να έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει να αλλάξει τον κόσμο.
“Οι περισσότεροι βλέπουν τα πράγματα όπως έχουν, και αναρωτιούνται γιατί. Εγώ σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν και λέω: Γιατί όχι;”
ysterografa.gr
Γονιδιακός προορισμός κάθε γενιάς, ειδικά από τη στιγμή που η επιστήμη και η γνώση επέτρεψαν στον άνθρωπο να αυτοπροσδιοριστεί καλύτερα και με περίσσευμα αξιοπιστίας ως προς την αίσθηση… αυτογνωσίας, είναι να αποτελεί το φυσικό σκαλοπάτι προς την εξέλιξη και την πρόοδο. Να παραδώσει τη σκυτάλη στη γενιά που έρχεται, γνωρίζοντας ότι χάρη στις δικές τις προσπάθειες, η γενιά αυτή που ακολουθεί θα είναι καλύτερη από την ίδια. Ώστε να μην διακοπεί η αλυσίδα της εξέλιξης, να μην φανεί το μέλλον ασυνεπές με κανένα από τα ραντεβού του με το μάλλον… ατίθασο θηλυκό που λέγεται Ιστορία.
Στην Ελλάδα μπροστά στην ηχώ του ονόματος της οποίας η ίδια η Ιστορία κοντοστέκεται, θυμάται, αναλογίζεται, χαμογελάει και σέβεται, υπήρξε μια… χιλιοτραγουδισμένη Γενιά. Στα χέρια της οποία διεκόπη η φυσική ροή των πραγμάτων. Σταμάτησε η πρόοδος.
Μιλάμε φυσικά για τη Γενιά του Πολυτεχνείου. Τη Γενιά που κακοποίησε οράματα, ιδανικά και συναισθήματα, που αλλοτρίωσε το dna της Ελλάδας, σε βαθμό που η Ιστορία… δεν θυμάται να έχει ξανασυμβεί ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, σε περιόδους αρμονικής συμβίωσης των κοινωνιών και όχι πολεμικών συγκρούσεων.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου λειτούργησε, και μάλιστα κάθε άλλο παρά αυθόρμητα ή τυχαία, ως ο μεγάλος επιταχυντής προς την κρίση θεσμών, αξιών, ιδανικών και εθνικών προτεραιοτήτων, πλέον εκκωφαντική και μετρήσιμη παράμετρος της οποίας είναι η οικονομική κρίση που συνόδευσε την κρίση δανεισμού της χώρας, μετά τις εκλογές του 2009. Την περίοδο της “εθνικής παρένθεσης” του Μνημονίου.
Είναι η Γενιά που είχε όλες τις προϋποθέσεις να αφήσει αποτύπωμα διαρκείας στην εθνική διαδρομή των Ελλήνων. Μεταξύ μας, το αποτύπωμα αυτό το άφησε, μόνο που πρόκειται για… μουτζούρα. Που λέρωσε το εθνικό παρόν και χλώμιασε επικίνδυνο το εθνικό μέλλον.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου πήγε την Ελλάδα πίσω. Βίαια. Άγαρμπα. Κατά τρόπο ασυγχώρητο και υπονομευτικό. Ξεγέλασε μια κοινωνία με φυσική ροή προς τα… πανηγύρια και την αμετροέπεια, πείθοντάς τη να ζήσει τον μύθο της. Ένα παραμύθι χωρίς δράκο, αλλά και χωρίς happy end.
Και με την ίδια εξοργιστική φυσικότητα, παριστάνει σήμερα την αμέτοχη. Εκείνη που δεν γνώριζε τίποτα για το “εγκλημα”. Που δεν καταλαβαίνει. Και διεκδικεί ακόμη ρόλους σε ένα μέλλον που υπονόμευσε. Ρόλους πρωταγωνιστικούς φυσικά. Στη φιλοσοφία των Κινέζων, δηλαδή του λαού που με σιωπηλό ιστορικό βηματισμό έφτασε σήμερα να είναι η χώρα στην οποία είναι… καταχρεωμένη η μόνη υπερδύναμη που έμεινε όρθια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, καταγράφεται η εμπειρική διαπίστωση ότι ένα ταξίδι χιλίων μιλίων, ξεκινάει με ένα μοναδικό, απλό βήμα.
Στη δική μας περίπτωση, το βήμα αυτό είναι πράγματι απλό. Ο παραμερισμός της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Η υπέρβαση των παθογενειών (και των φυσικών φορέων τους) που κληρονόμησε στην Ελλάδα. Η ανάδειξη μιας νέας εθνικής ατζέντας, με χειροπιαστά οράματα, στοχοπροσήλωση και… follow up, τη στρατηγική που η Ελλάδα η οποία φεύγει απέφυγε επιμελώς να αγκαλιάσει.
Μέρες που είναι άλλωστε, στο προοίμιο της επετείου δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο Ντάλας, ας ξαναδιαβάσουμε το κλείσιμο μιας ιστορικής ομιλίας του αδελφού του Ρόμπερτ. Του μυαλού πίσω από την εικόνα, που επίσης σταμάτησε από τις σφαίρες, πριν προλάβει να έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει να αλλάξει τον κόσμο.
“Οι περισσότεροι βλέπουν τα πράγματα όπως έχουν, και αναρωτιούνται γιατί. Εγώ σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν και λέω: Γιατί όχι;”
ysterografa.gr
