Γράφει ο
Προκόπης Παυλόπουλος
Προκόπης Παυλόπουλος
βουλευτής,
καθηγητής πανεπιστημίου
Η Ελλάδα ματώνει επικίνδυνα, ξαπλωμένη πάνω στην προκρούστεια
κλίνη της συγκλονιστικής οικονομικής κρίσης, η οποία πλέον φέρει όλα τα
χαρακτηριστικά ενός τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Χαίνουσες
πληγές της είναι, κυρίως, αφενός η προϊούσα συρρίκνωση του κοινωνικού
κράτους, με ορατό ως και το ενδεχόμενο ρήξης αυτού τούτου του κοινωνικού
ιστού. Και, αφετέρου, η δραματική αδυναμία των δομών του κράτους –και
πρωτίστως της δημόσιας διοίκησης, υπό την ευρεία του όρου έννοια- να
καλύψουν ακόμη και στοιχειώδεις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.I. Η Κυβέρνηση Α. Σαμαρά, η οποία έχει αναλάβει να σηκώσει το κυκλώπειο βάρος των «αμαρτιών» της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και των συνεπειών τους, έχει ήδη ξεκινήσει, μέσα σε τραγικά δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, την προσπάθεια προκειμένου ν’ αναστρέψει αυτή τη δραματική κατάσταση.
Α. Και το πράττει έχοντας πλήρη συναίσθηση από τη μια πλευρά ότι τούτο επιβάλλεται από την νωπή ακόμη λαϊκή ετυμηγορία. Και, από την άλλη, ότι διαιώνιση ή και επιδείνωση των σημερινών κοινωνικοοικονομικών δεδομένων ενέχει εγγενείς κινδύνους για την ίδια τη Δημοκρατία, λόγω της αύξουσας επιρροής των άκρων σε σημαντικά πια τμήματα της κοινωνίας μας.
Β. Αυτά τα άκρα έχουν και «όνομα» και «διεύθυνση». Είναι, πρώτον, συγκεκριμένοι θύλακες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που στους κόλπους τους «φιλοξενούν» τους κουκουλοφόρους οι οποίοι δρουν, με τις γνωστές τους απεχθείς μεθόδους, στο ημίφως της παρανομίας και συντηρώντας «δεσμούς αίματος» με τη τρομοκρατία. Και, δεύτερον, τα μέλη της «Χρυσής Αυγής. Τα οποία, με περισσό θράσος, έχουν βγάλει σήμερα και το προσωπείο και τη λεοντή του, δήθεν, δημοκρατικού πολιτικού κόμματος. Οι σκέψεις που ακολουθούν αφορούν αποκλειστικώς το «βίο και την πολιτεία» αυτού του πολιτικού μορφώματος. Και τούτο όχι διότι παραγνωρίζω τους κινδύνους που συνεπάγεται για τη Δημοκρατία μας η δράση των «κουκουλοφόρων» της, δήθεν, αριστεράς. Αλλά γιατί η «Χρυσή Αυγή» είναι Κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, το οποίο οφείλει να σέβεται στο ακέραιο τους κανόνες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Δεδομένου ότι εκπροσωπεί, μέσα από τις συνταγματικώς καθιερωμένες εκλογικές διαδικασίες, ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του Ελληνικού Λαού.
II. Η εκλογική επιρροή της «Χρυσής Αυγής» οφείλεται –σε πολύ μεγάλο βαθμό ή και αποκλειστικώς- στην εκ μέρους της ανίερη εκμετάλλευση της κοινωνικής ανέχειας και της ανεπάρκειας του κράτους, υπό τις συνθήκες της βαθειάς κρίσης που μαστίζει τον Τόπο μας. Το ότι είναι, κατά κύριο λόγο, η κρίση αυτή –και όχι, φυσικά, το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης- που επέτρεψε στη «Χρυσή Αυγή» να κερδίσει την ψήφο μέρους του Εκλογικού Σώματος και να εκπροσωπείται σήμερα στη Βουλή, αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο.
Συγκεκριμένα:
Α. Οι επιπτώσεις της λαθρομετανάστευσης ήταν αισθητές –όχι βέβαια στο σημερινό βαθμό, που προέκυψε μέσα από τους παντελώς ανεύθυνους χειρισμούς της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου- και προ του 2009. Και όμως, ως και τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 η επιρροή της «Χρυσής Αυγής» ήταν τόσο αμελητέα, ώστε μέχρι την εποχή εκείνη αντιμετωπιζόταν ως μια φαιδρή ομάδα πολιτικώς περιθωριακών και με τη συνακόλουθη συμπεριφορά.
Β. Μόνον ύστερα από τις εκλογές για τη Τοπική Αυτοδιοίκηση, το 2010, άρχισε πλέον να επεκτείνει την επιρροή της. Δηλαδή όταν οι επιπτώσεις στην κοινωνία μας από τη καταστροφική πολιτική των Μνημονίων ήταν και ορατές και αισθητές. Και στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, όταν δηλαδή τα σημάδια της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης είχαν χαραχθεί βαθειά στη ζωή και τη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου, η «Χρυσή Αυγή» διάβηκε το κατώφλι της Βουλής…
Γ. Και εδώ εντοπίζεται η μεγάλη αλλά και επικίνδυνη αντίφαση. Είναι πια μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου πολίτες, οι οποίοι προηγουμένως υπήρξαν οι χειρότεροι –και δημοσία- πολέμιοι και υβριστές του. Πράγμα που δεν αποκήρυξαν ούτε όταν έδωσαν τον όρκο του Βουλευτή. Αφού και σήμερα, δια του Αρχηγού τους, δηλώνουν, χωρίς ίχνος ντροπής και ευθύνης, πως «αισθάνονται άβολα» στη Βουλή και τους πηγαίνει πολύ περισσότερο ο τραμπουκισμός του πεζοδρομίου!
III. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» για να επηρεάσουν ιδίως τα ασθενέστερα οικονομικώς κοινωνικά στρώματα προσεγγίζουν, σε μεγάλο βαθμό εκείνες, τις οποίες χρησιμοποίησαν τα «Τάγματα Εφόδου» του Έρνστ Ρεμ στη Γερμανία, κατά τη θλιβερή δεκαετία του ’30. Και θα επανέλθω στη συνέχεια. Εδώ αρκούμαι να επισημάνω τα εξής:
Α. Αρχικώς, τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» φόρεσαν το προσωπείο και τη λεοντή του σύγχρονου «προσκόπου». Του «καλού παιδιού» που συμπάσχει, μέχρις αυταπαρνήσεως, με τον χειμαζόμενο συνάνθρωπο. Ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα –το Λεκανοπέδιο ήταν, και εξακολουθεί κατά βάση να είναι, το προπύργιό τους- αφού ο συνάνθρωπος αισθάνεται εξαιρετικά ανασφαλής μπροστά στην προκύπτουσα και από την λαθρομετανάστευση εγκληματικότητα. Μια εγκληματικότητα που αδυνατεί, προς το παρόν, ν’ αναχαιτίσει το κράτος.
Β. Τώρα πια ως και τα όρια αυτά ξεπεράσθηκαν. Και τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» άρχισαν, ευθέως και απροκαλύπτως, να υποκαθίστανται στις αρμοδιότητες των κρατικών οργάνων –και κυρίως των αστυνομικών- χρησιμοποιώντας μεθόδους «βανδάλων».
Γ. Το πιο σημαντικό είναι όμως –ουσιαστικά πρόκειται για κορύφωση της πολιτικής χυδαιότητας- ότι δεν αρκούνται, προκειμένου να «δικαιολογήσουν» αυτή την πρακτική τους, στα «επιχειρήματα» του τύπου «να προστατεύσουμε τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας». Έφθασαν στο σημείο να διεκδικούν «δάφνες νομιμότητας» των πεπραγμένων τους, τις οποίες μάλιστα θέλουν ν’ αντλούν από τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση ως εκπροσώπων του Ελληνικού Λαού! Και δεν είναι μόνο πως θέλουν ν’ αγνοούν ότι τα όργανα της νομοθετικής εξουσίας –όπως είναι οι Βουλευτές- δεν είναι δυνατό, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, να υπεισέρχονται στις αρμοδιότητες των οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας. «Καμώνονται», ακόμη και εντός Κοινοβουλίου, ότι «ουδέν ποινικό αδίκημα διαπράττουν». Και τούτο τη στιγμή κατά την οποία παραβιάζουν ανοιχτά πλείστες όσες διατάξεις του ποινικού κώδικα! Προφανώς δε τις διατάξεις που αφορούν τα εγκλήματα της αντιποίησης αρχής αλλά και –υπό ορισμένες προϋποθέσεις- της σύστασης συμμορίας! Είναι φανερό πως με τον τρόπο αυτό και με συγκεκριμένα βήματα επιχειρούν να καλύψουν, κάτω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα τους ως πολιτικού κόμματος, μια εγκληματική, σε αρκετές εκφάνσεις της, συμπεριφορά.
IV. Και εδώ πια φαίνεται καθαρά η «συγγένεια», από πλευράς πολιτικής πορείας, της «Χρυσής Αυγής» με τις απαρχές και καταβολές του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία, κατά την εποχή της θνησιγενούς Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Τότε που ο Έρνστ Ρεμ, στέλεχος του γερμανικού στρατού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ίδρυσε, μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ, το γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Είναι αυτός που υπήρξε ο εμπνευστής και οργανωτής των “SA”, δηλαδή των «Ταγμάτων Εφόδου» (Sturmabteilung) ή «Φαιοχίτονων», μέσω των οποίων επιχείρησε ν’ απορροφήσει αρχικώς τον τοπικό γερμανικό στρατό –δηλαδή την Ράιχσβερ- και τελικώς την ίδια τη Βέρμαχτ.
Α. Τα «Τάγματα Εφόδου», έχοντας στις τάξεις τους κυρίως άτομα υπολελειμμένης διανοητικότητας καθώς και άτομα που βρίσκονταν στα όρια του ψυχοπαθολογικού φανατισμού, κάτω από τις διαταγές του Ρεμ κατέλαβαν σταδιακά τις φτωχογειτονιές των μεγάλων γερμανικών αστικών κέντρων –και κατά πρώτο λόγο του Βερολίνου και του Μονάχου- «προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες τους» στους πάσχοντες από την ανέχεια γερμανούς πολίτες. Αλλά και δέρνοντας μέχρι θανάτου εργάτες απεργοσπάστες και διανοούμενους, οι οποίοι κατήγγελλαν με θάρρος τις εγκληματικές τους πράξεις. Στη συνέχεια, άρχισαν εμφανώς να υποκαθιστούν τα κρατικά όργανα –ακόμη και την αστυνομία αλλά και τις ένοπλες δυνάμεις- επικαλούμενα τη «διάλυση του γερμανικού κράτους», κατά το τελικό στάδιο της καταρρέουσας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και των ανυπόληπτων, πια, πολιτικών ταγών της.
Β. Τα καταστροφικά αποτελέσματα της δράσης των «Ταγμάτων Εφόδου» είναι γνωστά. Όπως και το τέλος του εμπνευστή και οργανωτή τους Ερνστ Ρεμ. Ως και ο Αδόλφος Χίτλερ τον θεώρησε επικίνδυνο! Και, αφού τον εκτέλεσε το 1934 –κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών»- προκάλεσε τη διάλυσή τους, μέσω της απορρόφησης τους από το ναζιστικό κόμμα.
V. Δεν έχει κανείς παρά να κάνει στις μέρες μας τη σύγκριση και των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών αλλά και των μεθόδων οργάνωσης και δράσης των «Ταγμάτων Εφόδου» της προναζιστικής Γερμανίας, για να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα ως προς την «εκλεκτική συγγένειά τους» με τη «Χρυσή Αυγή». Άλλωστε ο ίδιος ο Αρχηγός της, με τα λεγόμενά του αλλά και με την ορολογία που χρησιμοποιεί, παραπέμπει ευθέως στους «προπάτορες» του. Ήτοι στα «Ταγμάτα Εφόδου». Είναι τόσο «ειλικρινής» -στην ουσία κυνικός- ώστε είμαι βέβαιος πως οι χαρακτηρισμοί οι οποίοι προκύπτουν απ’ αυτήν την ιστορική αναδρομή μάλλον τον κάνουν να αισθάνεται «υπερήφανος». Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος, για τον οποίο έκανα προηγουμένως λόγο περί τραμπουκισμού, θράσους και χυδαιότητας. Με ιατρικούς όρους, περί «αναίδειας του πιθήκου».
Οι σκέψεις που εξέθεσα δεν στρέφονται, φυσικά, μόνο προς την πλευρά της «Χρυσής Αυγής». «Στου κουφού την πόρτα…». Είναι, πρωτίστως, μια κραυγή αγωνίας προς όλους εκείνους τους συμπολίτες μας, που μέσα στον ορυμαγδό της δυστυχίας και της ανέχειας βλέπουν στα μέλη της «Χρυσής Αυγής» «από μηχανής θεούς» και «επίδοξους σωτήρες». Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγανάκτησή τους και για το δράμα που βιώνουν και για την αγανάκτησή τους σχετικά με την ανεπάρκεια του κράτους. Εκείνο που δεν μπορώ –και δεν μου επιτρέπεται ως πολίτης- ν’ αντιληφθώ είναι η ηθελημένη –γιατί η ιστορία είναι και σχετικώς νωπή και σαφώς γνωστή- «άγνοια» των επιπτώσεων από πρακτικές, οι οποίες θυμίζουν «Τάγματα Εφόδου».
Το τι συνέβη στη Γερμανία του Χίτλερ και του Ρεμ –και όχι μόνο- ακριβώς επειδή κυριάρχησε η ναζιστική κτηνωδία, οφείλουμε όλοι να το συνειδητοποιήσουμε εδώ και τώρα. Ουδείς δικαιούται, όσο και αν οι άνεμοι της δυστυχίας τον χτυπούν, ν’ αγνοεί και το «φίδι» που γεννιέται και την καταστροφή που αυτό συνεπάγεται.
Άρα κάθε πολίτης έχει χρέος, μπροστά στην ανάγκη να υπερασπισθούμε το πιο ανθεκτικό οχυρό του Έθνους, δηλαδή τη Δημοκρατία, να μην αφήσει να εκκολαφθεί το «Αυγό του Φιδιού», για να θυμηθούμε την άκρως διδακτική ιστορική ταινία του Μπέργκμαν. Διότι υπάρχουν μεγάλες στιγμές στην ιστορία όπου ο Λαός, ως θεμέλιο και εγγυητής της Δημοκρατίας, δεν πρέπει να επικαλείται «άγνοια» και το απορρέον από αυτήν εκλογικώς «ανεύθυνο».
Άλλωστε ό,τι συμβαίνει σήμερα οφείλεται, κατά πολύ μεγάλο βαθμό, στο ότι το Εκλογικό Σώμα, τον Οκτώβριο του 2009, επέλεξε ως Πρωθυπουργό όχι τον ειλικρινή και υπεύθυνο κ. Κ. Καραμανλή. Αλλά τον πολιτικώς ανεύθυνο «λεφτά υπάρχουν» κ. Γ. Παπανδρέου και τον ακόλουθό του «μαζί τα φάγαμε» κ. Θ. Πάγκαλο.
(Από την εφημερίδα Τύπος της Κυριακής της 16/9/2012)
elzoni.gr
