Λίγες ώρες πρίν αναχωρήσει ο μαρτυρικός Σταυρός τού Αγίου Ανδρέα για τήν Αγία Πετρούπολη...
Θα ήταν γύρω στα 1979, άν θυμάμαι καλά, όταν εμείς οί Πατρινοί μάθαμε επισήμως και για πρώτη φορά ότι κατόπιν πολλών ενεργειών των τοπικών Εκκλησιαστικών αρχών θα παίρναμε από τους Παπικούς ένα ακόμη ιερό κειμήλιο του Πολιούχου μας.
Επρόκειτο για τον Σταυρό τού Αγίου Ανδρέα, πού τόσους και τόσους αιώνες τώρα φύλαγαν σε κάποιο ναό της Μασσαλίας. Είχε προηγηθεί, κάποια χρόνια νωρίτερα, καί συγκεκριμένα στα 1964, η επιστροφή στην Πάτρα, πάλι από τους Καθολικούς, μέρους της ευλογημένης τιμίας κεφαλής του Αποστόλου Αγίου Ανδρέα και δι΄ αυτού του τρόπου είχε ξαναγυρίσει ο Άγιος στην πόλη μας καί στον φυσικό τόπο του μαρτυρίου του…
Βέβαια, το αν εμείς οί Πατρινοί, πέραν των εορτών, των δοξολογιών, τών λιτανειών, και των σημαιοστολισμών, διαφυλάξαμε σταθερά τις παραδεδομένες υπό του Αγίου Ευαγγελικές παραινέσεις, είναι μία άλλη πολύ πονεμένη ιστορία για τον λαό και για τον Άγιο…
Γιατί όμως τα λέμε αυτά;
Τά λέμε γιατί βλέποντας σήμερα με πολύ περίσκεψη κάποια θέματα, πέραν των όποιων εξωτερικών φαινομένων στα οποία αρκείται ο πολύς κόσμος, με ειλικρίνεια πρέπει να παραδεχθούμε ότι σαν Πατρινοί δεν υπήρξαμε και πιστοί ακόλουθοι του Αγίου…
Κι΄ ακόμη, ότι αν μαρτυρούσε ο Άγιος σ΄ έναν άλλο λαό, όπως οί απολίτιστοι τότε και άγριοι Πάρθοι και Σκύθες ( σημερινοί ευσεβείς Ρώσοι ), ότι αυτοί θα τον τιμούσαν και στην πράξη πολύ καλύτερα απ΄ ότι εμείς οί Πατρινοί, πού μόνο για λόγια είμαστε...
Έστω και αν, από συνήθειο καί από ευγένεια τόχει ο Μητροπολίτης μας, να μας αποκαλεί « ο ευλογημένος και ευσεβής λαός της Πάτρας…».
Είμαστε; Θά έλεγα όχι, δέν είμαστε !
Πηγή: http://patrablog.blogspot.com
