Twitter @EmOikonomidis
Μετά από 7 χρόνια… ακλόνητης εκτροπής των θεσμών και του ιστορικού αποτυπώματος ενός έθνους μπροστά στο οποίο η ανθρωπότητα είχε συνηθίσει να κοντοστέκεται, να θυμάται και να χαμογελάει με θαυμασμό, χρειάστηκε η βαριά σκιά ενός μεγάλου ηγέτη, που επέστρεψε από την αυτοεξορία του με “δανεικό” αεροσκάφος, για να αλλάξει αναίμακτα το πολίτευμα.
Και η Ελλάδα να επιστρέψει στη δημοκρατική νομιμότητα, κάνοντας έτσι το πρώτο αλλά καθοριστικό βήμα για μια εθνική επανεκκίνηση. Μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, στο κέντρο των εξελίξεων, με ενεργή συμμετοχή στη διεκδίκηση ενός καλύτερου, κοινού μέλλοντος, την ώρα που η παράμετρος της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης δεν υπήρχε παρά μόνο… στο πίσω μέρος του μυαλού εκείνων που τελικά την εγκαθίδρυσαν για να την αξιοποιήσουν.
Με αφορμή την επέτειο “του Καραμανλή”, όπως η Ιστορία έχει αναγνωρίσει, για την καθοριστική συμβολή του Εθνάρχη σε μια πολιτειακή μεταβολή σχεδόν χωρίς προηγούμενο (ή… επόμενο), θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά. Απόψεις ρεαλιστικές ή στα όρια της εκτροπής από την κοινή λογική.
Αυτή άλλωστε είναι η μεγαλύτερη συμβολή του Καραμανλή στην ιστορική διαδρομή του τόπου. Χάρη σε εκείνον, μπορούμε σήμερα, σε συνθήκες Δημοκρατίας, να κρίνουμε και να σχολιάζουμε… αφ’ υψηλού δράσεις, πράξεις, σχεδιασμούς και παραλείψεις. Επειδή έχουμε Δημοκρατία.
Μια Δημοκρατία που ο ίδιος εμπνεύστηκε και υλοποίησε, για να κακοποιηθεί στη συνέχεια. Και να βιώνουμε σήμερα μια εθνική χρεοκοπία, πρωτίστως ηθικών διαστάσεων και σε επίπεδο απουσίας ηγεσίας με όραμα, στην εποχή της “παιδικής χαράς” που έχει την αφετηρία της στην Ενωμένη Ευρώπη.
Εκείνες τις οριακές στιγμές της 24ης Ιουλίου του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χρησιμοποιήσει μια αποστροφή με διαχρονική αξία και… προσαρμοστικότητα στην πραγματικότητα την οποία βιώνει σήμερα η Ελλάδα: “Υπάρχουν στη ζωή των εθνών κρίσεις που μπορούν να μεταβληθούν σε αφετηρία εθνικής αναγέννησης και ενός καλύτερου μέλλοντος”.
Με δυο φυσικά απαραίτητες προϋποθέσεις, τις οποίες… σκοπίμως παρέλειψε να αναφέρει: Να υπάρχουν οι ηγέτες που θα παρασύρουν τη χώρα στο μέλλον που πρέπει να διεκδικήσει. Και να υπάρχει… λαός πρόθυμος να παραμερίσει την εθνική απογοήτευση, να πιστέψει και να παλέψει.
Μετά από 7 χρόνια… ακλόνητης εκτροπής των θεσμών και του ιστορικού αποτυπώματος ενός έθνους μπροστά στο οποίο η ανθρωπότητα είχε συνηθίσει να κοντοστέκεται, να θυμάται και να χαμογελάει με θαυμασμό, χρειάστηκε η βαριά σκιά ενός μεγάλου ηγέτη, που επέστρεψε από την αυτοεξορία του με “δανεικό” αεροσκάφος, για να αλλάξει αναίμακτα το πολίτευμα.
Και η Ελλάδα να επιστρέψει στη δημοκρατική νομιμότητα, κάνοντας έτσι το πρώτο αλλά καθοριστικό βήμα για μια εθνική επανεκκίνηση. Μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, στο κέντρο των εξελίξεων, με ενεργή συμμετοχή στη διεκδίκηση ενός καλύτερου, κοινού μέλλοντος, την ώρα που η παράμετρος της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης δεν υπήρχε παρά μόνο… στο πίσω μέρος του μυαλού εκείνων που τελικά την εγκαθίδρυσαν για να την αξιοποιήσουν.
Με αφορμή την επέτειο “του Καραμανλή”, όπως η Ιστορία έχει αναγνωρίσει, για την καθοριστική συμβολή του Εθνάρχη σε μια πολιτειακή μεταβολή σχεδόν χωρίς προηγούμενο (ή… επόμενο), θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά. Απόψεις ρεαλιστικές ή στα όρια της εκτροπής από την κοινή λογική.
Αυτή άλλωστε είναι η μεγαλύτερη συμβολή του Καραμανλή στην ιστορική διαδρομή του τόπου. Χάρη σε εκείνον, μπορούμε σήμερα, σε συνθήκες Δημοκρατίας, να κρίνουμε και να σχολιάζουμε… αφ’ υψηλού δράσεις, πράξεις, σχεδιασμούς και παραλείψεις. Επειδή έχουμε Δημοκρατία.
Μια Δημοκρατία που ο ίδιος εμπνεύστηκε και υλοποίησε, για να κακοποιηθεί στη συνέχεια. Και να βιώνουμε σήμερα μια εθνική χρεοκοπία, πρωτίστως ηθικών διαστάσεων και σε επίπεδο απουσίας ηγεσίας με όραμα, στην εποχή της “παιδικής χαράς” που έχει την αφετηρία της στην Ενωμένη Ευρώπη.
Εκείνες τις οριακές στιγμές της 24ης Ιουλίου του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χρησιμοποιήσει μια αποστροφή με διαχρονική αξία και… προσαρμοστικότητα στην πραγματικότητα την οποία βιώνει σήμερα η Ελλάδα: “Υπάρχουν στη ζωή των εθνών κρίσεις που μπορούν να μεταβληθούν σε αφετηρία εθνικής αναγέννησης και ενός καλύτερου μέλλοντος”.
Με δυο φυσικά απαραίτητες προϋποθέσεις, τις οποίες… σκοπίμως παρέλειψε να αναφέρει: Να υπάρχουν οι ηγέτες που θα παρασύρουν τη χώρα στο μέλλον που πρέπει να διεκδικήσει. Και να υπάρχει… λαός πρόθυμος να παραμερίσει την εθνική απογοήτευση, να πιστέψει και να παλέψει.
