Του ΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Η φύση του ανθρώπου ρέπει προς την αναζήτηση του… κάτι παραπάνω. Του διαφορετικού. Του τι υπάρχει εκεί που νομίζει ο καθένας ότι κάτι θα βρει. Γι’ αυτό και τα σενάρια συνωμοσίας βρίσκουν τόσο πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν. Γι’ αυτό και επιδεικνύουν αξιοθαύμαστες αντοχές στον χρόνο, κερδίζοντας μάλιστα σε κάθε… γύρισμα γενιάς, νέες, πρόθυμες δεξαμενές ακροατηρίων.
Η εποχή της επανάστασης του διαδικτύου, και κυρίως των social media, που βιώνουμε με αλματώδη ένταση, ενδυναμώνει τη δυνατότητα του καθενός να αποκτήσει πρόσβαση, και μάλιστα πρωτογενή και αφιλτράριστη, σε γεγονότα, αναλύσεις, πληροφορίες, συγκριτικά στοιχεία. Από εκεί και πέρα, επαφίεται στον προσωπικό… πατριωτισμό, η αξιολόγηση των νέων δεδομένων, η επεξεργασία τους και το τελικό συμπέρασμα ως προς τις πλέον αληθοφανείς διαστάσεις των γεγονότων.
Η είδηση που κυριάρχησε στη σημερινή διεθνή επικαιρότητα, τουλάχιστον για τους πιο υποψιασμένους, πέρα φυσικά από το θέμα της Κύπρου, ήταν η έφοδος των γαλλικών αρχών στο σπίτι της Κριστίν Λαγκάρντ, σε αναζήτηση στοιχείων για την υπόθεση Ταπί. Του γνωστού μεγιστάνα, που στα χρόνια της νιότης του πολλοί είχαν παρομοιάσει με τον… Γιώργο Κοσκωτά, λόγω της ενασχόλησής του με την ποδοσφαιρική Μαρσέιγ (τον… Πειραιά της Γαλλίας).
Ο Ταπί, όπως κάθε μεγιστάνας που… σέβεται τον εαυτό του, φρόντισε να έχει δεσμούς, δηλαδή “άκρες” και με τους δυο πολιτικούς πόλους της Γαλλίας: Τόσο με την Κεντροαριστερά όσο και με την Κεντροδεξιά. Γι’ αυτό και, από τη στιγμή που η υπόθεση αυτή θα περάσει στο επόμενο επίπεδο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπυκνωθούν οι επιπτώσεις της.
Τα δεδομένα βεβαίως είναι συγκεκριμένα: Η υπόθεση Ταπί, στη νεώτερη εκδοχή της, αγγίζει, επομένως και “λερώνει” τη γαλλική Κεντροδεξιά. Τον Νικολά Σαρκοζί που ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και την Κριστίν Λαγκάρντ που ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνησή του.
Η έφοδος των γαλλικών αρχών έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία ο Φρανσουά Ολάντ βιώνει πολιτική απαξίωση, με πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά αποδοχής στη γαλλική κοινωνία. Μια στιγμή που η προοπτική επανάκαμψης του Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2017 κάθε άλλο παρά… περίεργα ακούγεται. Μια στιγμή κατά την οποία η Κριστίν Λαγκάρντ, με τις δάφνες της επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που αποτρέπει τη χρεοκοπία χωρών με προβληματικές οικονομίες, επομένως συνολικά της ευρωζώνης, εγγράφει υποθήκες για μια δική της υποψηφιότητα, αν ο “Σαρκό” δεν κάνει τη μεγάλη επιστροφή.
Η έφοδος στο σπίτι της Λαγκάρντ λοιπόν, φαντάζει… άρτια στοχευμένη, ώστε να τεθούν υπό διαρκή ομηρία τόσο η ίδια όσο και ο Νικολά Σαρκοζί. Μόνο που εκ των πραγμάτων η υπόθεση ξεφεύγει και πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας, φτάνοντας ως την άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Οι “σκελετοί στη ντουλάπα” βλάπτουν ευθέως το προφίλ της Λαγκάρντ ως Γενικής Διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και μάλιστα σε μια κρίσιμη καμπή για την παγκόσμια οικονομία, η οποία αδυνατεί ακόμη να υπερβεί την κρίση που ξέσπασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, και να επιστρέψει σε ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης.
Το ράγισμα της εικόνας της Κριστίν Λαγκάρντ, την αποδυναμώνει. Και αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει στην απαξίωσή της, επομένως και στην έξοδό της από τη διοίκηση του Ταμείου. Ένα σκηνικό που έχει ξαναζήσει η… γενιά μας, πάλι με Γάλλο πολιτικό, σε διαφορετικό χρόνο, με άλλο περιεχόμενο “σκανδάλου”, με την ίδια ωστόσο στόχευση, και κυρίως την ίδια κατάληξη.
Μια απλή ανάμνηση της εικόνας του Ντομινίκ Στρος-Καν με χειροπέδες, επίσης σε μια οριακή στιγμή για την παγκόσμια οικονομία, τον Μάιο του 2011, είναι απολύτως επαρκής για να πειστεί κανείς ότι φυσικά και η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε απολύτως τραγικές διαστάσεις.
ysterografa.gr
Η εποχή της επανάστασης του διαδικτύου, και κυρίως των social media, που βιώνουμε με αλματώδη ένταση, ενδυναμώνει τη δυνατότητα του καθενός να αποκτήσει πρόσβαση, και μάλιστα πρωτογενή και αφιλτράριστη, σε γεγονότα, αναλύσεις, πληροφορίες, συγκριτικά στοιχεία. Από εκεί και πέρα, επαφίεται στον προσωπικό… πατριωτισμό, η αξιολόγηση των νέων δεδομένων, η επεξεργασία τους και το τελικό συμπέρασμα ως προς τις πλέον αληθοφανείς διαστάσεις των γεγονότων.
Η είδηση που κυριάρχησε στη σημερινή διεθνή επικαιρότητα, τουλάχιστον για τους πιο υποψιασμένους, πέρα φυσικά από το θέμα της Κύπρου, ήταν η έφοδος των γαλλικών αρχών στο σπίτι της Κριστίν Λαγκάρντ, σε αναζήτηση στοιχείων για την υπόθεση Ταπί. Του γνωστού μεγιστάνα, που στα χρόνια της νιότης του πολλοί είχαν παρομοιάσει με τον… Γιώργο Κοσκωτά, λόγω της ενασχόλησής του με την ποδοσφαιρική Μαρσέιγ (τον… Πειραιά της Γαλλίας).
Ο Ταπί, όπως κάθε μεγιστάνας που… σέβεται τον εαυτό του, φρόντισε να έχει δεσμούς, δηλαδή “άκρες” και με τους δυο πολιτικούς πόλους της Γαλλίας: Τόσο με την Κεντροαριστερά όσο και με την Κεντροδεξιά. Γι’ αυτό και, από τη στιγμή που η υπόθεση αυτή θα περάσει στο επόμενο επίπεδο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπυκνωθούν οι επιπτώσεις της.
Τα δεδομένα βεβαίως είναι συγκεκριμένα: Η υπόθεση Ταπί, στη νεώτερη εκδοχή της, αγγίζει, επομένως και “λερώνει” τη γαλλική Κεντροδεξιά. Τον Νικολά Σαρκοζί που ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και την Κριστίν Λαγκάρντ που ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνησή του.
Η έφοδος των γαλλικών αρχών έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία ο Φρανσουά Ολάντ βιώνει πολιτική απαξίωση, με πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά αποδοχής στη γαλλική κοινωνία. Μια στιγμή που η προοπτική επανάκαμψης του Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2017 κάθε άλλο παρά… περίεργα ακούγεται. Μια στιγμή κατά την οποία η Κριστίν Λαγκάρντ, με τις δάφνες της επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που αποτρέπει τη χρεοκοπία χωρών με προβληματικές οικονομίες, επομένως συνολικά της ευρωζώνης, εγγράφει υποθήκες για μια δική της υποψηφιότητα, αν ο “Σαρκό” δεν κάνει τη μεγάλη επιστροφή.
Η έφοδος στο σπίτι της Λαγκάρντ λοιπόν, φαντάζει… άρτια στοχευμένη, ώστε να τεθούν υπό διαρκή ομηρία τόσο η ίδια όσο και ο Νικολά Σαρκοζί. Μόνο που εκ των πραγμάτων η υπόθεση ξεφεύγει και πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας, φτάνοντας ως την άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Οι “σκελετοί στη ντουλάπα” βλάπτουν ευθέως το προφίλ της Λαγκάρντ ως Γενικής Διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και μάλιστα σε μια κρίσιμη καμπή για την παγκόσμια οικονομία, η οποία αδυνατεί ακόμη να υπερβεί την κρίση που ξέσπασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, και να επιστρέψει σε ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης.
Το ράγισμα της εικόνας της Κριστίν Λαγκάρντ, την αποδυναμώνει. Και αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει στην απαξίωσή της, επομένως και στην έξοδό της από τη διοίκηση του Ταμείου. Ένα σκηνικό που έχει ξαναζήσει η… γενιά μας, πάλι με Γάλλο πολιτικό, σε διαφορετικό χρόνο, με άλλο περιεχόμενο “σκανδάλου”, με την ίδια ωστόσο στόχευση, και κυρίως την ίδια κατάληξη.
Μια απλή ανάμνηση της εικόνας του Ντομινίκ Στρος-Καν με χειροπέδες, επίσης σε μια οριακή στιγμή για την παγκόσμια οικονομία, τον Μάιο του 2011, είναι απολύτως επαρκής για να πειστεί κανείς ότι φυσικά και η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε απολύτως τραγικές διαστάσεις.
ysterografa.gr
