Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν γνωρίζω αν – και με ποιο τρόπο – ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για την εξουσία, αλλά, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι και πολύ εύκολο να αποκρύψει το γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι μία και μοναδική.Έτσι, μπορεί ο ίδιος ο κ. Τσίπρας να καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να κρύψει όσα είναι βέβαιο ότι θα συμβούν σε περίπτωση καταγγελίας του μνημονίου, αυτά όμως έρχονται αναγκαστικά στην επιφάνεια – έστω και από σπόντα.
Αυτή είναι η περίπτωση της συνέντευξης του Γιάννη Δραγασάκη στη ΝΕΤ και στον Μανόλη Κοττάκη, όπου ο άνθρωπος είπε ξεκάθαρα πως αν ο λογαριασμός δεν βγαίνει… «τι να κάνουμε;».
Διότι, όπως επίσης είπε, θα ήταν ανεύθυνο να δηλώσει πως θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ το χαράτσι ή την εισφορά αλληλεγγύης, αν δεν έβρισκε κάτι άλλο με το οποίο να αντικαταστήσει το ένα ή το άλλο μέτρο.
Όσο κι’ αν φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι συνειδητά ψεύδη, συνειδητή παραπληροφόρηση του λαού και εμπόριο του πόνου του.
έβαια, η άποψη που προβάλλεται πλέον (και από τον κ. Δραγασάκη), είναι πως όσο καθυστερεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η κατάσταση χειροτερεύει και γίνεται μη αναστρέψιμη.
Αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας.
Είναι το προπαγανδιστικό υπόβαθρο – ανάλογο της περίφημης δήλωσης Παπανδρέου μετά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν διακαώς επιθυμούσε να γίνει πρωθυπουργός και δήλωνε: «Εκλογές τώρα για να αποφύγουμε τα χειρότερα»!
Μετά τον «σωτήρα» Παπανδρέου, και ο Τσίπρας θέλει να μας σώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δηλαδή.
Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε καταλάβει πώς ακριβώς θα μας σώσει – όταν διαφωνεί με τα πάντα και για όλα υποστηρίζει πως αυτός έχει την δική του τέλεια λύση, από την εκμετάλλευση της ΑΟΖ ως τις επενδύσεις και τις αποκρατικοποιήσεις.
Παρ’ όλα αυτά, για κάποιον που ξέρει να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές, ο κ. Τσίπρας στις συνεντεύξεις του, επιλέγει να πει αυτά που θέλει ο ίδιος, αφήνει μισές τις απαντήσεις και κατηγορεί τους άλλους για λάθη που πρώτος ο ίδιος διαπράττει.
Μια τέτοια επιτομή «συνέντευξης χωρίς απαντήσεις», με πολλές σκιές και σκόπιμη αποφυγή μιας ξεκάθαρης θέσης, ήταν και η κυριακάτικη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Real News και στον Βασίλη Σκουρή.
Ολόκληρη τη συνέντευξη την διατρέχει η προπαγανδιστική τακτική του συγκεκαλυμμένου ψεύδους, της μισής αλήθειας και της συνειδητής παραπλάνησης.
Κάθε απάντηση αποτελεί τον θρίαμβο των γκεμπελικών αξιωμάτων, σύμφωνα με τα οποία «η κοινή γνώμη έχει κοντή μνήμη» και «ο λαός πιστεύει ευκολότερα ένα μεγάλο ψέμα από ένα μικρό ψέμα».
Λέει για παράδειγμα: «Σιγά τη διαπραγμάτευση που έκαναν και μάλιστα κρυφά. Και αν έκαναν που είναι τα αποτελέσματα; Είναι κι αυτά κρυφά;». Και αμέσως σπεύδει να στρέψει αλλού την προσοχή: «Ο πρωθυπουργός θα ήταν καλύτερα όπως κρύβεται από τις ερωτήσεις μου στη Βουλή, έτσι να κρύβεται και σε τέτοιου είδους ευθείες ερωτήσεις στα μέσα ενημέρωσης. Είναι προτιμότερο να κρύβεσαι παρά να υποτιμάς τη νοημοσύνη του κόσμου».
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας υποτιμά τη νοημοσύνη του κόσμου – για την ακρίβεια, γνωρίζει πως «η κοινή γνώμη έχει κοντή μνήμη».
Διότι οι τελευταίες αποφάσεις για το ελληνικό χρέος (το νέο κούρεμα, η μεγάλη μείωση των επιτοκίων, το πάγωμα της καταβολής τους για δέκα χρόνια και το πάγωμα της καταβολής των χρεολυσίων για δεκαπέντε χρόνια) είναι προφανές πως αποτελούν προϊόν διαπραγμάτευσης.
Στην ερώτηση περί της αποδοχής του λάθους πολλαπλασιαστή από το ΔΝΤ, πάλι, ο κ. Τσίπρας ξεχνά πως ο ίδιος έχει δηλώσει μόλις πριν από δεκαπέντε μέρες πως δεν πιστεύει ότι έκαναν λάθος, αλλά επρόκειτο για συνειδητή επιλογή και επανέρχεται στην παλαιότερη δήλωσή του:
«Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να μην θέτει το αδιέξοδο ο δανειζόμενος αλλά να το θέτει ο δανειστής. Και ο δανειζόμενος να παριστάνει το χαζό. Κι όμως έγινε κι αυτό με τη κυβέρνηση Σαμαρά. Οι κυνικοί και σκληροί τεχνοκράτες του ΔΝΤ παραδέχθηκαν δημόσια το λάθος και οι δικοί μας, αντί να αρπάξουν την ευκαιρία, τρόμαξαν μη στεναχωρηθεί η κα Μέρκελ… Εγώ ξέρω ότι όποιος θέλει κάτι το διεκδικεί ανοιχτά και παντού. Εμείς πήγαμε στο Σόιμπλε, στο Στέητ Ντιπάρντμεντ, στο ΔΝΤ και είπαμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση και πρέπει να σταματήσει τώρα τη καταστροφή, γιατί το πρόγραμμα δεν βγαίνει με κανένα τρόπο, αν δεν καταργηθεί μια και καλή το Μνημόνιο».
Προσέξτε: Ενώ στην Κ.Ε. είπε πως έθεσε το θέμα του λάθους κατά την επίσκεψή του στην «κοιλιά του κήτους», τώρα αποφεύγει να επαναλάβει εκείνο το ψέμα και λέει πως στο ΔΝΤ, στον Σόιμπλε και στους Αμερικανούς είπε πως η Ελλάδα βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση – κάτι που όλοι τους γνωρίζουν.
Τελικά, ο κ. Τσίπρας έθεσε ή όχι το θέμα του λάθους στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ με τους οποίους λέει ότι συναντήθηκε, ναι ή όχι;
Και ήταν τελικά ή δεν ήταν λάθος;
Δεν προκύπτει από καμιά απάντησή του κάτι το σαφές.
Και δεν προκύπτει, διότι απλώς ΔΕΝ ΤΟ ΕΘΕΣΕ. Αν το είχε θέσει, θα μας το είχε θριαμβευτικά ανακοινώσει μετά την έξοδό του από την έδρα του Ταμείου – όταν αναφέρθηκε σε διάφορα φληναφήματα περί 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν το έθεσε, αλλά και δεν τον ρωτά κανείς να δώσει μια ολοκληρωμένη και τελειωτική απάντηση.
Στην ερώτηση πάλι περί κατάργησης του Μνημονίου, δηλώνει πως «το Μνημόνιο πρέπει να καταργηθεί, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική οικονομική και κοινωνική καταστροφή και για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Θα συζητήσουμε λοιπόν, όχι μόνο με τους δανειστές αλλά και με ενδεχόμενους συμμάχους μας, πάντοτε πάνω σε αυτή τη βάση, και με ξεκάθαρη εντολή από τον λαό. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η πολιτική της λιτότητας είναι χειρότερη καταστροφή από το ίδιο το πρόβλημα. Όταν υπερασπίζεσαι την πραγματικότητα, δεν έχεις πρόβλημα να συζητήσεις με κανέναν».
Εντάξει, εσύ δεν έχεις πρόβλημα να συζητήσεις. Αλλά είναι βέβαιο ότι οι άλλοι θα καθίσουν να συζητήσουν μαζί σου;
Αν δεν καθίσουν, τι θα γίνει;
Ούτε αυτό μας το λέει ο κ. Τσίπρας – άλλωστε δεν ερωτάται, οπότε η κοινή γνώμη παραπληροφορείται, λαμβάνοντας το μήνυμα πως είναι βέβαιο ότι οι δανειστές θα καθίσουν να συζητήσουν, απλώς… δεν το ομολογούν!
Μάλιστα, έτσι όπως το παρουσιάζει, φαίνεται σα να μην έχει ο ίδιος πρόβλημα να διαπραγματευτεί – σκόπιμα αποκρύπτοντας πως αυτοί που θα έχουν πρόβλημα είναι οι δανειστές.
Κάτι τέτοια έλεγε λίγο πριν από τις εκλογές του 2009 και ο κ. Παπανδρέου. Ότι τάχαμου οι εταίροι χρηματοδοτούν ευχαρίστως το χρέος μας και από εμάς θέλουν μόνο ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα… τριετούς διάρκειας!
Το πόσο τριετές ήταν το πρόγραμμα που ήθελαν αποδείχθηκε μετά την απομάκρυνση από την κάλπη…
Φυσικά, για να είναι καλυμμένοι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζουν να κρύβουν σ’ αυτά τα κατεβατά που είναι οι πολιτικές τους αποφάσεις πως είναι πιθανόν να υπάρξει η «χειρότερη έκβαση» με την οποία πάντως είναι έτοιμοι να… αναμετρηθούν – βέβαιοι, όπως λένε, ότι ο ελληνικός λαός θα τους στηρίξει… ανεπιφύλακτα (στην… χειρότερη έκβαση).
Στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Τσίπρας μας λέει πως θα φτιάξει πρώτα ένα σχέδιο 100 ωρών, μετά ένα σχέδιο 100 ημερών και «εν κατακλείδι» ένα σχέδιο 100 μηνών.
Φυσικά, αυτά δεν τα πιστεύει κανείς.
Άσε που αμέσως μετά μας απειλεί πως «τίποτα από ό,τι θα κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε το χάος που θα παραλάβουμε, δε θα είναι συμβατό με όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε και όσα τα εγχειρίδια αναφέρουν», διότι «όταν η κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας που αντιμετωπίζεις δεν είναι συμβατική και φυσιολογική, αλλά θυμίζει περισσότερο κατάσταση πολέμου, τότε και οι λύσεις που θα αναζητήσεις δε θα είναι συμβατικές».
Συγγνώμη, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουν δηλαδή; Δεν πρέπει να μας το πουν από τώρα; Να ξέρουμε τι μας περιμένει;
Αλλά δεν μας το λέει ο κ. Τσίπρας. Ούτε ερωτάται άλλωστε.
Και ιδού σε τι δεσμεύεται αν γίνει πρωθυπουργός:
«Το άμεσο θα είναι η κατάργηση των νόμων που διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις και κάνουν εύκολες τις απολύσεις. Αυτό θα είναι μια στήριξη στους μισθούς, που τώρα πέφτουν κατακόρυφα. Επίσης άμεση θα είναι η στήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων, των άνεργων, των συνταξιούχων και των χαμηλόμισθων, όπως επίσης και των μικρών επιχειρήσεων, ώστε να ξαναλειτουργήσει η πραγματική οικονομία. Η κατάργηση του Μνημονίου και η υλοποίηση ενός προγράμματος κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης, είναι το κλειδί για να στηριχτεί ξανά στα πόδια του ο κόσμος της δουλειάς. Θα γίνει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, αν στον πυρήνα της σκέψης και της πολιτικής μας παραμένει το ζήτημα της αναδιανομής του πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης».
Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά δεν μας λέει τι θα συμβεί στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην κατάργηση του Μνημονίου και την υλοποίηση του προγράμματός του.
Διότι ένα πρόγραμμα για να αποδώσει θέλει χρόνο, ενώ κατάργηση του Μνημονίου (και επομένως και της δανειακής σύμβασης κι’ ας λέει ό,τι θέλει αποσυνδέοντας το ένα από το άλλο), σημαίνει άμεσες συνέπειες.
Στην ερώτηση πάλι σχετικά με το ποιες από τις ιδιωτικοποιήσεις θα καταργήσει, επαναφέροντας τις εταιρίες που θα έχουν πουληθεί υπό δημόσιο έλεγχο, ξεφεύγει και πάλι:
«Θα επαναφέρουμε ό,τι χρειάζεται να είναι δημόσιο για τις ανάγκες του αναπτυξιακού σχεδιασμού της χώρας και την κοινωνική συνοχή. Και επίσης ό,τι έχει παραχωρηθεί σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και με παράνομο τρόπο… Αν για παράδειγμα με τον ΟΠΑΠ, κάποιοι πιστεύουν ότι το δημόσιο θα τους παραδώσει τη χρυσοτόκο όρνιθα, με αντίτιμο δυο τρία από τα αβγά της, και η επομένη κυβέρνηση θα κάνει πως δε κατάλαβε, καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν».
Και αυτά τα έχουμε ξανακούσει – από τον κ. Παπανδρέου. Θα έπαιρνε πίσω τον ΟΤΕ και τα τοιαύτα. Αλλά μετά ανακάλυψε πως δεν υπάρχει φράγκο για την επαναγορά.
Όσο για τον ΟΠΑΠ, συνειδητά καλλιεργείται στον λαό η πεποίθηση πως είναι μια καθαρά κρατική επιχείρηση που βγάζει χρήμα και το δίνει στο κράτος – ενώ είναι μια εισηγμένη που απλώς καταβάλλει τους φόρους της, όπως θα συμβεί και όταν βρεθεί στα χέρια των ιδιωτών.
Φυσικά, δεν μπορούσε να λείψει και η αναφορά στα περί ΑΟΖ και ρηματικής διακοίνωσης.
Ο κ. Τσίπρας μας λέει πως «η ρηματική διακοίνωση που κατατέθηκε προχθές στον ΟΗΕ, ήταν επιβεβλημένο να κατατεθεί από τον Ιούλιο».
Συγγνώμη, αλλά ρωτάω από χθες: Πού κολλάει ο Ιούλιος; Τι συνέβη τον Ιούλιο; Διότι, η δημοσίευση στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των χορηγήσεων αδειών έρευνας στην ελληνική υφαλοκρηπίδα έγινε στις 26 Απριλίου του 2012, δηλαδή επί κυβέρνησης Πικραμένου, λίγες μέρες πριν από τις πρώτες εκλογές.
Αλλά πού να ψάχνεις τώρα τον Πικραμένο και τι ευθύνες να ζητήσεις από μια κυβέρνηση ενός μηνός και τι μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση ενός μηνός, έτσι δεν είναι κ. Τσίπρα;
Μάλιστα, επί του θέματος, υπάρχει απόλυτη συμφωνία και με τον κ. Καμμένο, που επίσης προχθές, δήλωνε πως «όταν εμείς τον Ιούλιο καταθέταμε τους χάρτες με τα κομμένα οικόπεδα της Τουρκίας γιατί δεν έκαναν τη ρηματική διακοίνωση»;
Άλλος αυτός. Μας είπε πως κατέθεσε τον Ιούλιο τους χάρτες που είχαν ήδη δημοσιευθεί από τον Απρίλιο στα επίσημα τουρκικά ΦΕΚ!
Και οι δύο, όμως ποντάρουν στην ίδια γκεμπελική αρχή: Πού να θυμάται τώρα ο κόσμος πότε συνέβησαν όλα αυτά; Του πετάμε έναν Ιούλιο και θεωρεί πως έτσι είναι.
Διότι – να τα ξαναλέμε; - ο λαός πιστεύει ευκολότερα ένα μεγάλο ψέμα από ένα μικρό ψέμα.
Είναι δυνατόν να λένε ένα τόσο μεγάλο ψέμα; - διερωτάται ο μέσος άνθρωπος και τους πιστεύει.
Ο κ. Τσίπρας μας προειδοποιεί επίσης πως «η εκχώρηση, η υποθήκευση ή ο συμψηφισμός των πιθανών κοιτασμάτων με το άδικο και παράνομο χρέος του μνημονίου, αποτελεί πράξη εθνικής μειοδοσίας».
Τι θέλει να πει μ’ αυτό; Υπάρχει κανείς που θα «εκχωρήσει»; Δεν θα γίνουν συμφωνίες με τις εταιρίες; Θα πάει ο κ. Τσίπρας να βγάλει τα πετρέλαια – μαζί με την γνωστή παρέα από τη Χαλκιδική;
Και επιτέλους, γιατί τότε ζητάει από τη Γερμανία να επιστρέψει το κατοχικό δάνειο; Αυτό γιατί το εμφανίζει ως λύση για την απαλλαγή της χώρας από το χρέος της;
Τέλος, στη συγκεκριμένη συνέντευξη, ο κ. Τσίπρας κάνει αναφορά σε δικηγόρους του «στενού περιβάλλοντος του κ. Σαμαρά», που «συμπεριφέρονται ή και εμφανίζονται ανοιχτά ως δικηγόροι μεγαλοεπιχειρηματιών, και συγκεκριμένα αυτών που διεκδικούν φιλέτα του δημοσίου».
Απίστευτο;
Μιλάει για δικηγόρους ο κ. Τσίπρας;
Διότι από όσο γνωρίζουμε, ο ίδιος έχει στις τάξεις του δικηγόρο βιαστή.
Έλεος! Δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.
elzoni.gr
