Η Αίγυπτος υπήρξε διαχρονικό σημείο τομής, γεωγραφικά, πολιτιστικά και ιστορικά, για μια περιοχή του πλανήτη μας που μοιάζει με μετακινούμενο ναρκοπέδιο. Γι΄αυτό και είχε τη σημειολογία του το γεγονός ότι η (λεγόμενη) Αραβική Άνοιξη υπέγραψε ουσιαστικά το πιστοποιητικό γέννησής της στην πλατεία Ταχρίρ. Και οδήγησε στην πτώση ενός… Φαραώ, όπως αποκαλείτο ο Χόσνι Μουμπάρακ, με τρόπο δραματικό και ριζοσπαστικό. Ακριβώς όπως συνέβαινε και στο παρελθόν.
Στην Αίγυπτο όπου γεννήθηκε η Αραβική Άνοιξη, επρόκειτο και να… εκπνεύσει. Στα χέρια, ή μάλλον στο μυαλό του πρώτου εκλεγμένου προέδρου στη μετά-Μουμπάρακ εποχή, του Μοχάμεντ Μόρσι. Εκλεκτού των Αδελφών Μουσουλμάνων, δηλαδή κάθε άλλο παρά μεταρρυθμιστή, ο οποίος πρόλαβε ήδη στο σύντομο διάστημα παρουσίας του στην εξουσία, να επαναφέρει τη… μαντίλα στις παρουσιάστριες των ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης της Αιγύπτου και να αποπειραθεί συνταγματικό πραξικόπημα.
Το ποτάμι της λαϊκής οργής στην πλατεία Ταχρίρ και στις άλλες πόλεις της Αιγύπτου, ανάγκασε τον Μόρσι να επιστρατεύσει τανκς για να προστατευτεί. Νωρίτερα, είχε υποχρεώσει το State Department σε ένα ιστορικά πρωτοφανές mea culpa, καθώς η εκπρόσωπος του αμερικανικού ΥΠΕΞ Βικτόρια Νούλαντ αναγκάστηκε να προειδοποιήσει τον Μοχάμεντ Μόρσι να ξεχάσει τα σχέδιά του περί συνταγματικού πραξικοπήματος, μόλις μερικές μέρες μετά τα εύσημα που η Ουάσινγκτον αλλά και οι αφελείς Βρυξέλλες του έδιναν, για τον μεσολαβητικό ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε στην κρίση της Γάζας, ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Η περίπτωση Μόρσι είναι η πλέον εκκωφαντική, τόσο ώστε να… σκεπάζει την αντίστοιχα προβληματική διαδοχή καθεστώτος στη Λιβύη, με το βίαιο τέλος της ζωής του Μουαμάρ Καντάφι. Αυτή, δεν είναι προφανώς η “επανάσταση” την οποία περίμεναν οι πολίτες της Αιγύπτου αλλά και των γύρω χωρών. Η ελευθερία δοκιμάζεται, αν δεν κακοποιείται. Και το ίδιο συμβαίνει με τη Δημοκρατία.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τον καλπασμό ακραίων ισλαμικών στοιχείων σε χώρες κρίσιμες για την παγκόσμια ειρήνη αλλά και την οικονομία, ειδικά την εποχή της κρίσης, καθώς και την περίπου αυταπόδεικτη διείσδυση θυλάκων της Αλ Κάιντα στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και αλλού, δηλαδή… μια ανάσα από το Ιράν, είναι να απορεί κανείς και να αναρωτιέται:
Τι προσδοκούσαν εκείνοι που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης; Και δεν είναι φυσικά οι… άμεσα ενδιαφερόμενοι, πολίτες των χωρών της περιοχής. Δεν ανησυχούσαν για το ενδεχόμενο να ανοίξουν την πύλη του… φρενοκομείου; Γιατί, την άνοιξαν…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Στην Αίγυπτο όπου γεννήθηκε η Αραβική Άνοιξη, επρόκειτο και να… εκπνεύσει. Στα χέρια, ή μάλλον στο μυαλό του πρώτου εκλεγμένου προέδρου στη μετά-Μουμπάρακ εποχή, του Μοχάμεντ Μόρσι. Εκλεκτού των Αδελφών Μουσουλμάνων, δηλαδή κάθε άλλο παρά μεταρρυθμιστή, ο οποίος πρόλαβε ήδη στο σύντομο διάστημα παρουσίας του στην εξουσία, να επαναφέρει τη… μαντίλα στις παρουσιάστριες των ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης της Αιγύπτου και να αποπειραθεί συνταγματικό πραξικόπημα.
Το ποτάμι της λαϊκής οργής στην πλατεία Ταχρίρ και στις άλλες πόλεις της Αιγύπτου, ανάγκασε τον Μόρσι να επιστρατεύσει τανκς για να προστατευτεί. Νωρίτερα, είχε υποχρεώσει το State Department σε ένα ιστορικά πρωτοφανές mea culpa, καθώς η εκπρόσωπος του αμερικανικού ΥΠΕΞ Βικτόρια Νούλαντ αναγκάστηκε να προειδοποιήσει τον Μοχάμεντ Μόρσι να ξεχάσει τα σχέδιά του περί συνταγματικού πραξικοπήματος, μόλις μερικές μέρες μετά τα εύσημα που η Ουάσινγκτον αλλά και οι αφελείς Βρυξέλλες του έδιναν, για τον μεσολαβητικό ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε στην κρίση της Γάζας, ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Η περίπτωση Μόρσι είναι η πλέον εκκωφαντική, τόσο ώστε να… σκεπάζει την αντίστοιχα προβληματική διαδοχή καθεστώτος στη Λιβύη, με το βίαιο τέλος της ζωής του Μουαμάρ Καντάφι. Αυτή, δεν είναι προφανώς η “επανάσταση” την οποία περίμεναν οι πολίτες της Αιγύπτου αλλά και των γύρω χωρών. Η ελευθερία δοκιμάζεται, αν δεν κακοποιείται. Και το ίδιο συμβαίνει με τη Δημοκρατία.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τον καλπασμό ακραίων ισλαμικών στοιχείων σε χώρες κρίσιμες για την παγκόσμια ειρήνη αλλά και την οικονομία, ειδικά την εποχή της κρίσης, καθώς και την περίπου αυταπόδεικτη διείσδυση θυλάκων της Αλ Κάιντα στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και αλλού, δηλαδή… μια ανάσα από το Ιράν, είναι να απορεί κανείς και να αναρωτιέται:
Τι προσδοκούσαν εκείνοι που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης; Και δεν είναι φυσικά οι… άμεσα ενδιαφερόμενοι, πολίτες των χωρών της περιοχής. Δεν ανησυχούσαν για το ενδεχόμενο να ανοίξουν την πύλη του… φρενοκομείου; Γιατί, την άνοιξαν…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
