Μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Δραγασάκη με τίτλο: «Ποια έξοδος; Από ποια κρίση; Με ποιες δυνάμεις;» ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε τον βουλευτή του κόμματος μεγάλο πολιτικό, οικονομολόγο και δάσκαλο της Αριστεράς και με αφορμή το περιεχόμενο του βιβλίου, αναφέρθηκε στα θέματα εξουσίας και ΣΥΡΙΖΑ, κόμματος της αντιπολίτευσης και κυβερνώντος κόμματος. Σημείωσε ότι μέχρι σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προαναγγείλει επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Το ζητούμενο, να γίνουν «οι διακηρύξεις στην πράξη», σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ θα εξεταστεί στο συνέδριό του μεθαύριο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας
Ο κ. Τσίπρας υπογράμμισε ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, «είναι περισσότερο αβέβαιη από ποτέ» και υποστήριξε ότι καθώς το πρόγραμμα θα βαίνει σε αποτυχία, θα κατηγορούν διαρκώς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ...φταίει για όλα.
Μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έξοδο της χώρας από την κρίση, ο κ. Τσίπρας ανέφερε:
«Καμιά φορά βέβαια αναζητώντας αγκωνάρι γίνεσαι έρμαιο διαφόρων δεισιδαιμονιών και θεωριών συνομωσίας. Έχεις τη τάση να πιστέψεις αυτό που σου φαίνεται πιο απλό ή πιο εύκολο.Η κρίση, άλλωστε, όλο αυτό το διάστημα ανέδειξε πολλούς προφήτες.Το συγκριτικό πλεονέκτημα της δικής μας οπτικής απέναντι στην κρίση είναι ότι δεν διατυπώσαμε προφητείες, αλλά ανάλυση της πραγματικότητας.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστεράς απέναντι στην κρίση είναι ότι δε βασίστηκε σε ξόρκια και δεισιδαιμονίες, αλλά στον ορθό λόγο...
...Ότι εμείς πρώτοι μιλήσαμε για κρίση ευρωπαϊκή, την ώρα που οι πολιτικοί μας αντίπαλοι μίλαγαν για τους τεμπέληδες έλληνες.Ότι πρώτοι εμείς μιλήσαμε για την Ελλάδα πειραματόζωο της κρίσης, όταν οι αντίπαλοί μας, μας διαβεβαίωναν ότι το πρόγραμμα θα πετύχει και μετά από μια σύντομη παρένθεση θα ξαναβγούμε στις αγορές. Ότι εμείς πρώτοι μιλήσαμε για ανάγκη αναδιάρθρωσης χρέους όταν οι αντίπαλοί μας έλεγαν ότι τέτοια λέξη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους και αποτελεί εθνική μειοδοσία. Ότι πρώτοι εμείς πρώτοι θέσαμε το θέμα της συνολικής ευρωπαϊκής λύσης, ακόμα και της διεκδίκησης ευρωομολόγου, όταν μας έλεγαν ότι αυτό είναι κακό σήμα στις αγορές. Ότι πρώτοι εμείς είπαμε για τον εκβιασμό του ευρώ, ότι κοστίζει δυσανάλογα η έξοδος της Ελλάδας στη Γερμανία και βλέπουμε τώρα την έκθεση Μπέρτλεσμαν, τις δηλώσεις του ίδιου του Σόιμπλε που το επιβεβαιώνουν. Ή ακόμα και αυτό που τώρα συζητείται ως πιθανή λύση μέχρι και στο Eurogroup, το μορατόριουμ αποπληρωμής τόκων, πρώτοι εμείς το είπαμε, την ώρα που οι πολιτικοί μας αντίπαλοι μας λοιδορούσαν...
...Οι τελευταίες εξελίξεις δεν έδωσαν φυσικά οριστική διέξοδο στο ζήτημα του χρέους. Είναι μια μεταβατική κατάσταση, η οποία όπως και οι προηγούμενες, θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε αδιέξοδο. Η απόφαση του Eurogroup είναι γεμάτη παγίδες και γκρίζες ζώνες. Πιο σκοτεινή πλευρά είναι η υπόθεση της επαναγοράς ομολόγων, από την οποία φαίνεται ότι εξαρτάται και η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Και από την οποία φαίνεται να απειλείται με δεύτερο δραστικό κούρεμα και λεηλασία η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων...
...Η ευρωπαϊκή ελίτ αρνείται να δει το αδιέξοδο. Προτιμά μια διαρκώς διογκούμενη ευρωπαϊκή κρίση από μια οριστική ευρωπαϊκή λύση. Και προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους, με μέτρα που αυξάνουν την ύφεση. Είναι σα να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά με βενζίνη. Στην προσπάθεια να πάει ενάντια στην πραγματικότητα, η ευρωπαϊκή ηγεσία συνεπικουρείται από μια ελληνική κυβέρνηση εντελώς αμήχανη και αμέτοχη
Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί πιστά την γραμμή «ότι πουν οι δανειστές». Αν μας πουν ότι το χρέος είναι βιώσιμο, είναι βιώσιμο. Αν μας πουν ότι θέλει κούρεμα, θέλει κούρεμα. Αν μας πουν ότι πρέπει να πέσουν οι μισθοί στα 180 ευρώ, θα το κάνουμε. ν μας πουν ότι του χρόνου θα έχουμε ανάπτυξη, θα τους πιστέψουμε. Και αν του χρόνου αντί για ανάπτυξη έχουμε 7% ύφεση, όπως συνέβη και φέτος, θα κατηγορήσουμε την αριστερά και τους αγανακτισμένους».
Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος είναι ο δικός μας ρόλος.
Κατά την άποψή μου συνοψίζεται επίσης σε τρία πράγματα.
Το πρώτο είναι να οργανώσουμε όσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε τον αγώνα των κοινωνικών αντιστάσεων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το δεύτερο είναι να εξηγήσουμε τα πραγματικά αίτια της κρίσης και να απαντάμε με τον πιο πειστικό τρόπο στα σημερινά προβλήματα, που προκύπτουν από την πολιτική των Μνημονίων.
Τέλος, το τρίτο είναι να διαμορφώσουμε ένα ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης... Το μεγάλο μας στοίχημα είναι να συγκροτήσουμε μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική συμμαχία γύρω από μια αριστερή κυβέρνηση και ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Το σχέδιο αυτό οφείλει να είναι πειστικό. Επομένως χρειάζεται να αντέχει στην πιο σκληρή κριτική και να απαντά στα πιο ανήσυχα ερωτήματα.
Δεν αρκεί πια να διατυπώνουμε γενικές αρχές. Οφείλουμε να περιγράψουμε με την μέγιστη δυνατή σαφήνεια την διαδικασία ανάκαμψης από την κρίση, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την παραγωγική ανασυγκρότηση, και βέβαια, το συνολικό πλαίσιο τομών και μεταρρυθμίσεων για την ανασυγκρότηση αυτή. Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε την ελπίδα που εναποθέτει πια ο κόσμος στην Αριστερά, σε μια στέρεη κοινωνική συμμαχία»...
...Ας μην φοβηθούμε αυτή την κουβέντα και ας μην διστάζουμε να θέτουμε ακόμα και τα πιο δύσκολα ερωτήματα στον εαυτό μας. Η Αριστερά δεν είναι πια συλλέκτης κοινωνικής δυσαρέσκειας, ούτε τροφοδοτείται από την διάθεση κάποιου ποσοστού ψηφοφόρων να τιμωρήσει τα κόμματα εξουσίας. Το ιστορικό της καθήκον είναι να ανοίξει καινούριους δρόμους.Κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι αυτό είναι εύκολο. Απλώς δεν έχουμε άλλη εναλλακτική».
