Η μοναδική υπερδύναμη που απέμεινε μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, βλέπει τις εξελίξεις να προσλαμβάνουν εξαιρετικά σύνθετο, επομένως και απρόβλεπτο χαρακτήρα σε διεθνές επίπεδο, με την οικονομία να αποτελεί την «ταμπακιέρα» που ξεκλειδώνει ή… σκοτεινιάζει το μέλλον.
Η κρίση χρέους της ευρωζώνης, που έλαβε διαστάσεις λόγω των προβλημάτων διαδοχικά σε Ιρλανδία, Ελλάδα και Πορτογαλία, και εσχάτως σε Ισπανία, Ιταλία και Κύπρο, αποτελεί εν πολλοίς δημιούργημα της στρατηγικής της Γερμανίας να προσεγγίζει την κατάσταση μονολιθικά.
Να ενδιαφέρεται δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά για το πως το Βερολίνο θα βγει κερδισμένο από την κρίση, φυσικά σε βάρος της υπόλοιπης ευρωζώνης. Και, λόγω των δεσμών παγκοσμιοποίησης που έχουν κυριαρχήσει στον πλανήτη, σε βάρος των υπόλοιπων οικονομιών σχεδόν όλου του κόσμου.
Κάπως έτσι, η κρίση της ευρωζώνης έχει επηρεάσει και την αμερικανική οικονομία. Με απευθείας επιπτώσεις στις προοπτικές επανεκλογής του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ, στις εκλογές του Νοεμβρίου. Καθιστώντας μια νίκη που διαγραφόταν ως περίπατος, αμφίρροπη αναμέτρηση απέναντι στον Μορμόνο Μιτ Ρόμνεϊ.
Καθόλη τη διάρκεια της κρίσης χρέους, η αμερικανική κυβέρνηση δεν κουράστηκε να διατρανώνει τη στήριξή της προς την Ελλάδα και την προοπτική παραμονής της Αθήνας στην ευρωζώνη. Τόσο ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα όσο και ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά από πρωτοβουλίες, που στόχευαν στο να… αλλάξει μυαλά η Γερμανία.
Καθώς ο χρόνος μετρά πλέον αντίστροφα για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, και λίγο μετά, για τις βουλευτικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2013, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η δημοσιογραφική διαρροή από την όλη όχθη του Ατλαντικού ότι, στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Οκτώβριο, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξετάζει το ενδεχόμενο να θέσει επί τάπητος την προοπτική… εξόδου του από το ελληνικό Μνημόνιο.
Δηλαδή, να σταματήσει το ΔΝΤ να καλύπτει ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που προσφέρονται στην Ελλάδα, και ενδεχομένως στη συνέχεια να κάνει το ίδιο με την Πορτογαλία, ή ακόμη και με την Ισπανία και την Ιταλία, εφόσον οι δυο τελευταίες, άλλοτε ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης, υποχρεωθούν επίσης, κάτω από την κερδοσκοπική πίεση των αγορών, να μπουν σε Μνημόνιο.
Αν συμβεί αυτό, και προκειμένου να μην αφεθούν όλες οι συγκεκριμένες χώρες να καταρρεύσουν, η Ευρώπη θα κληθεί να καλύψει με δικά της κεφάλαια τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Κάτι πρακτικά αδύνατο με τη σημερινή δομή, και κυρίως νοοτροπία της ευρωζώνης και της πολιτικής ηγεσίας της. Θα χρειαστεί λοιπόν, είτε να αλλάξει η νοοτροπία, και να υπάρξει χαλάρωση στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο, είτε να αλλάξει η δομή της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του EFSM και του ESM.
Το… μπέρδεμα γίνεται μεγάλο για μια ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία εξαιρετικά δυσκίνητη, σχεδόν αρτηριοσκληρωτική. Και είναι προφανές ότι η διαρροή αποτελεί ακόμη ένα κομμάτι του παζλ στη στρατηγική συσσώρευσης της πίεσης την οποί ασκεί ο Λευκός Οίκος στην ευρωζώνη. Με δεδομένο το γεγονός ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ελέγχεται πολιτικά από την Ουάσινγκτον.
Η στόχευση της Προεδρίας Ομπάμα είναι ξεκάθαρη: Να υποχρεωθεί η Ευρώπη να πάρει τις αποφάσεις που όφειλε να είχε λάβει εδώ και μήνες, έστω και στο… παρά κάτι των αμερικανικών εκλογών. Έτσι ώστε, αμέσως μετά από αυτές, και με εξαιρετικά πιθανή την επανεκλογή Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ να περάσει στην αντεπίθεση.
Και να επιχειρήσει να φέρει την Άνγκελα Μέρκελ στην εξαιρετικά δύσκολη θέση που έφερε η Μέρκελ τον Μπαράκ Ομπάμα, με φόντο πλέον τις βουλευτικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2013. Μια μεγάλη ρεβάνς…
statesmen.gr
