Ο Τσίπρας σε πολιτική ομηρία

Ένας πολιτικός, πόσο μάλλον ένας πολιτικός αρχηγός, εκφράζει πολύ περισσότερα πράγματα από… απλώς τον εαυτό του. Εκφράζει το κόμμα του οποίου ηγείται, δηλαδή την Ιστορία και τις αρχές του, τα στελέχη που τον εμπιστεύονται, την κοινωνική βάση που τον ακολουθεί. Εκφράζει όμως ακόμη και τη γενιά του, όποια κι αν είναι η γενιά αυτή. Και τη χαρακτηρίζει.
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να απευθύνεται στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, δυσκολεύεσαι να κρύψεις την απογοήτευσή σου. Ένας εκπρόσωπος της (πολύ) νεώτερης γενιάς πολιτικών, με αριστερό αυτοπροσδιορισμό και παραστάσεις εφηβικού ακτιβισμού (καταλήψεις στα σχολεία), παρόλο που είναι εξαιρετικά βελτιωμένος σε σχέση με τον… εαυτό του που παρέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέκο Αλαβάνο, μοιάζει εγκλώβισμένος σε αυτοκαταστροφικές διαδρομές.
Ο Αλέξης Τσίπρας που ανέβηκε χθες στο βήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένας ηγέτης σε αποδρομή. Που αδικεί, μεταξύ άλλων, και τη γενιά του. Ένας ηγέτης σε πολιτική ομηρία από τον λαϊκισμό, για τον οποίο άνοιξε την πόρτα της Κουμουνδούρου, όταν έμεινε άστεγος, λόγω της προϊούσας ιδεολογικής φθοράς και κοινωνικής απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ.
Πλέον, η μάχη με τον λαϊκισμό, αποκτά διαστάσεις εθνικού στοιχήματος. Η απόδοση του οποίου θα χαράξει κατά τρόπο μη αναστρέψιμο την εθνική διαδρομή προς το μέλλον. Εκεί, όπου η επόμενη Ελλάδα θα αναμετρηθεί με τους εκπροσώπους του χθες. Των παθογενειών που μας καθήλωσαν στο τέλμα.

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr