Γράφει η
Ντίνα Γεωργαντοπούλου*
Το πανηγύρι έχει ιστορικό, θρησκευτικό και ταυτόχρονα κοινωνικό και συμβολικό χαρακτήρα. Τα παλιά χρόνια, τα πανηγύρια ήταν η μοναδική διασκέδαση των ανθρώπων των χωριών, η ευκαιρία για να μαζευτούν, να πιούν, να φάνε, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να χαρούν, να διασκεδάσουν. Τα τοπικά πανηγύρια είναι η γνήσια συνέχεια των παραδόσεων μας, όπου έχουν τις ρίζες τους και πολλά από τα έθιμά μας. Αποτελούν ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα εθιμικού στοιχείου, σχετίζονται με τη θρησκευτική ζωή των κατοίκων και τις λατρευτικές τους συνήθειες και συνεχίζουν να γιορτάζονται με πολύ ευλάβεια και κατάνυξη, διατηρώντας αλώβητο το παραδοσιακό τους χρώμα.
Πανηγύρια διοργανώνουν σχεδόν όλα τα χωριά, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, όπου υπάρχει εκκλησία ή ξωκλήσι. Την όλη διοργάνωσή τους συνήθως αναλαμβάνουν οι πανηγυράδες, δηλαδή η οικογένεια, που κρατά για ένα ολόκληρο χρόνο την εικόνα του αγίου στο σπίτι της. Σα νησιά, τα περισσότερα ξωκλήσια έχουν τον ιδιοκτήτη τους. Tο απόγευμα της παραμονής ψάλετε ο Εσπερινός, ακολουθεί αρτοκλασία και περιφορά της Εικόνας γύρω από το εξωκλήσι, με πλήθος κόσμου και στη συνέχεια αρχίζει το πανηγύρι. Οι πανηγυράδες παραθέτουν γεύμα σε όλο τον κόσμο που συμμετείχε στον εσπερινό. Το πατροπαράδοτο αυτό γεύμα λαμβάνει χώρα είτε στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου στρώνονται τάβλες, είτε στην ύπαιθρο όταν πρόκειται για μικρό εκκλησάκι. Κάθε άγιος έχει το φαί του, που μαγειρεύεται με παραδοσιακή συνταγή και φυσικά με πολύ ντόπιο κρασί. Το γλέντι, με παραδοσιακά όργανα, χορό και τραγούδι κρατάει μέχρι το ξημέρωμα. Τυχερός είναι ο επισκέπτης που θα βρεθεί σε πανηγύρι και θα γνωρίσει την φιλοξενία των κατοίκων. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι γεμάτο από πανηγύρια.
Η Ντίνα Γεωργαντοπούλου κατάγεται από το Χελυδόρι Κορινθίας
