Ελληνικές κυβερνήσεις με Κορίνθιους Πρωθυπουργούς

Σωτήριος Κροκιδάς

Γεννήθηκε στον Σικυώνα Κορινθίας και σπούδασε νομικά. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα και έγινε καθηγητής αστικού δικαίου στη Νομική σχολή Αθηνών. Ο Κροκιδάς ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας στις 17 Σεπτεμβρίου 1922 αναλαμβάνοντας παράλληλα και το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου εσωτερικών

Κυβέρνηση Σωτηρίου Κροκιδά 17 Σεπτεμβρίου 1922 - 14 Νοεμβρίου 1922 

Η επαναστατική επιτροπή διόρισε Πρωθυπουργό τον Αλ. Ζαΐμη και, επειδή έλειπε στο εξωτερικό, διόρισε προσωρινό πρωθυπουργό τον Σ. Κροκιδά. Αλλά επειδή και αυτός έλειπε εκτός Αθηνών όρκισε μόνο για μια ημέρα τον ταυτόχρονα ορκισθέντα υπουργό Στρατιωτικών αντιστράτηγο Αν. Χαραλάμπη. Στις 17/9 (π.η.) επέστρεψε στην Αθήνα ο Σ. Κροκιδάς και ορκίστηκε αμέσως Πρωθυπουργός. Στις 10/11/1922 (π.ημερ.) παραιτήθηκε ο Κροκιδάς γιατί διαφώνησε με την επικείμενη εκτέλεση των Έξι και ανέλαβε ο εκ των αρχηγών της Επανάστασης Στ. Γονατάς (14/11 (π.η.)

Παναγής Τσαλδάρης

(Κόρινθος 1868 - Αθήνα 17 Μαΐου 1936) ήταν ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Γεννήθηκε στο Καμάρι Κορινθίας, και ήταν γιος του έμπορου και δικολάβου Επαμεινώνδα Τσαλδάρη. Η οικογένειά του είχε μικρασιατική καταγωγή που φέρονταν να εγκαταστάθηκε στη Πελοπόννησο περί το 1750. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, όπου ανακηρύχθηκε αριστούχος Διδάκτωρ Νομικής το 1889. Το 1890 διορίστηκε δικηγόρος στην Πάτρα και αμέσως έφυγε στο εξωτερικό για συμπλήρωση σπουδών στο Γκαίτινγκεν, στο Βερολίνο, στη Λειψία και στο Παρίσι. Το 1893 επέστρεψε στην Ελλάδα, μετατέθηκε στην Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Λόγω του περιορισμένου κύκλου εργασιών, ίδρυσε νομικό φροντιστήριο από το οποίο και αναγνωρίστηκε γρήγορα ως σπουδαίος νομικός.Αναμίχθηκε με την πολιτική όπου και εκλέχτηκε πρώτη φορά πληρεξούσιος Αργολιδοκορινθίας στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 (6 Αυγούστου 1910) για την ανάδειξη της Α΄ Αναθεωρητικής Βουλής καθώς και στην ανάδειξη της απλής Βουλής του 1912 (11 Μαρτίου). Από τότε εκλεγόταν συνεχώς, με εξαίρεση τις εκλογές του 1923, στις οποίες αρνήθηκε να μετάσχει. Στη Βουλή συμμετείχε ως Ανεξάρτητος με τον Δημήτριο Γούναρη με τον οποίο συνδέονταν με στενή φιλία. Χρημάτισε Υπουργός Δικαιοσύνης το 1915, στην Κυβέρνηση Γούναρη, Εσωτερικών και Συγκοινωνιών το 1920 και το 1926 στις Κυβερνήσεις Νικόλαου Καλογερόπουλου, Δημητρίου Γούναρη και Αλεξάνδρου Ζαΐμη. Κατά την περίοδο του Διχασμού μετά την επικράτηση του Κινήματος της Εθνικής Αμύνης ο Π. Τσαλδάρης συνελήφθη και εκτοπίστηκε αρχικά στην Ύδρα και στη συνέχεια στη Σκόπελο, όπου γνωρίστηκε με την κόρη του εκτοπισμένου επίσης εκεί, Βυζαντινολόγου και καθηγητή του Πανεπιστημίου Σ. Λάμπρου, την Λίνα Λάμπρου που νυμφεύτηκε αργότερα. Στη συνέχεια ανέλαβε ηγετικό στέλεχος στο Κόμμα των Εθνικοφρόνων. Το 1919 συμμετείχε ως εκπρόσωπός του στην ίδρυση της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης με έμβλημα ένα κλαδί ελιάς. Το 1920 στις κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, (κατά τις οποίες ηττήθηκε το Κόμμα των Φιλελευθέρων), τωνΔημητρίου Ράλλη, Νικολάου Καλογερόπουλου, και Δημητρίου Γούναρη ανέλαβε Υπουργός Εσωτερικών και Συγκοινωνιών. Τον Μάρτιο του 1922 αναγκάσθηκε για λόγους υγείας να μεταβεί στο εξωτερικό.Λίγους μήνες μετά, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, όπου είχε επικρατήσει το Κίνημα του 1922 συνελήφθη αμέσως από τους κινηματίες ως "πολιτικός εγκληματίας" και φυλακίστηκε. Τελικά μετά τη Δίκη των Έξι και την εκτέλεση δια τουφεκισμού του Δημητρίου Γούναρη, αποφυλακίστηκε στις 8 Ιανουαρίου 1923 ύστερα από αμνηστία που του δόθηκε. Στις εκλογές του 1923 (στις 16 Δεκεμβρίου) για την εκλογή της Δ΄ Συντακτικής συνέλευσης δεν έλαβε μέρος. Τον Ιανουάριο του 1924 ανέλαβε προσωρινά και από 4 Μαΐου (1924) οριστικά, την αρχηγία του Λαϊκού Κόμματος όπως είχε μετονομαστεί το Κόμμα των Εθνικοφρόνων του Δ. Γούναρη από τον Νοέμβριο του 1920.Το 1932 το Κόμμα κέρδισε τις εκλογές.
3 Νοεμβρίου 1932 - 16 Ιανουαρίου 1933 Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932
10 Μαρτίου 1933- 10 Οκτωβρίου 1935 Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1935

Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός

Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, κατά κόσμον Δημήτριος Παπανδρέου, (Δορβιτσά, Ναυπακτίας, 3 Μαρτίου 1891- Αθήνα 20 Μαΐου 1949) Ήταν ο πρώτος με το όνομα αυτό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και ο 11ος από της ανακήρυξης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και υπήρξε κορυφαία εκκλησιαστική και πολιτική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας. Διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, (Ιούλιος 1941 - Μάιος 1949), Αντιβασιλεύς και Πρωθυπουργός της Ελλάδας. .

 17 Οκτωβρίου 1945 – 1 Νοεμβρίου 1945 Κυβέρνηση Δαμασκηνού 1945.
Τη σχημάτισε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος-Αντιβασιλέας Δαμασκηνός,, ο οποίος πριν ανέλθει στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο είχε διετελέσει Μητροπολίτης Κορινθίας.
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον εκλέγει το 1922, σε ηλικία 31 ετών, Μητροπολίτη Κορινθίας. Στην εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών το επόμενο έτος βρίσκεται ανάμεσα στους υποστηρικτές του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου. Οι μεγάλες ποιμαντικές και οργανωτικές του ικανότητες σε συνδυασμό με την έντονη και πολυσχιδή προσωπικότητά του τον καθιστούν ευρύτερα γνωστό στην Ελλάδα. Οι σεισμοί της Κορίνθου στις 22 και 23 Απριλίου του 1928 γίνονται εφαλτήριο ώστε να φανεί η βαθιά μέριμνα του Δαμασκηνού για το ποίμνιό του. Ξεκινά προσπάθεια για την επαναστέγαση των σεισμοπλήκτων και την αποκατάσταση των ζημιών. Για το σκοπό αυτό μεταβαίνει στις Η.Π.Α. τον Οκτώβριο του 1928 προκειμένου να συλλέξει πόρους από τους εκεί ομογενείς που πράγματι είχε πολύ αποδοτική απήχηση μεταξύ των αποδήμων Ελλήνων. Αντιπαρερχόμενος όμως κάποια προβλήματα άρνησης βοήθειας επειδή στην Ελλάδα πρωθυπουργός ήταν ο Βενιζέλος κατάφερε να συγκεντρώσει χρήματα για την ανοικοδόμηση και βοήθεια παθόντων της Κορίνθου, του Λουτρακίου και των πέριξ περιοχών.

Κωνσταντίνος Τσαλδάρης

 Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης (1884-1970) ήταν πολιτικός και δυο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας κατά την περίοδο 1946-1947

18 Απριλίου 1946 - 2 Οκτωβρίου 1946 Λαϊκό Κόμμα Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1946. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό.

2 Οκτωβρίου 1946 – 24 Ιανουαρίου 1947 Λαϊκό Κόμμα Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1946. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό.

29 Αυγούστου1947 – 7 Σεπτεμβρίου 1947 Λαϊκό Κόμμα Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1884. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Φλωρεντία. Άσκησε για μικρό χρονικό διάστημα τη δικηγορία. Νεότατος ασχολήθηκε με την πολιτική. Διατέλεσε νομάρχης Πατρών και Κερκύρας (1915 - 1917) καθώς και Υπουργός Γενικός διοικητής Κρήτης (1921 - 1922). Το 1926 εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά. Το 1928 προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, όπου αρχηγός ήταν ο θείος του, Παναγής Τσαλδάρης. Μετείχε στη δεύτερη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη ως υφυπουργός Συγκοινωνιών, ΤΤΤ (3Τ), (1933 - 1935) και στη συνέχεια ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη το 1936 έγινε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο διέκοψε τη λειτουργία του με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, και μετά την Απελευθέρωση κατά τις εκλογές στις 31 Μαρτίου 1946 ανακηρύχθηκε αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος της πρώτης κατόπιν ελεύθερων εκλογών Κυβέρνησης της απελευθερωθείσας Χώρας. Αναδείχθηκε νικητής στις εκλογές του 1946 ως αρχηγός του συνασπισμού "Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων" και ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 με την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946 και την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτωβρίου 1946. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα, με το οποίο επανήλθε η Βασιλευομένη Δημοκρατία την 1η Σεπτεμβρίου 1946. Διατέλεσε επικεφαλής των ελληνικών αντιπροσωπειών στη Διάσκεψη των Παρισίων (1946), στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ το διάστημα 1947 - 1949. Επίσης ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μετά των Αμερικανών για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα (Δόγμα Τρούμαν) καθώς και για την αναδιοργάνωση του ελληνικού στρατού. Υπήρξε αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Δημητρίου Μαξίμου (1947) καθώς και Υπουργός των Εξωτερικών, Θεμιστοκλή Σοφούλη (1947-1949) και Αλεξάνδρου Διομήδη (1949 - 1950). Ανέλαβε πάλι την πρωθυπουργία τον Αύγουστο του 1947 και παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947). Στις εκλογές του 1950 το Λαϊκό κόμμα ήλθε πρώτο, ενώ κατά τις εκλογές του 1951 με την ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου το Λαϊκό Κόμμα έχασε μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης και ο Τσαλδάρης εξελέγη βουλευτής στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια (Αργολιδοκορινθία). Στις εκλογές όμως του 1952 που διεξήχθηκαν με την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε πλειοψηφικό σύστημα δεν εξελέγη τόσο ο ίδιος όσο και οι υποψήφιοι του κόμματος. Το 1956 εκλέχτηκε βουλευτής με τη Δημοκρατική Ένωση, ενώ στις εκλογές του 1958, ως επικεφαλής της Ένωσης του Λαϊκού Κόμματος απέτυχε να εκλεγεί. Αποσύρθηκε τότε από τα δημόσια πράγματα και επανεμφανίστηκε στα Συμβούλια του Στέμματος την εποχή των Ιουλιανών. Πέθανε στην Αθήνα το 1970. Γιός του ήταν ο Αθανάσιος Τσαλδάρης.


Κωνσταντίνος Κόλλιας

Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας γεννήθηκε στη Στύλια (Βλαντούσα) Κορινθίας (1901 - 13 Ιουλίου 1998) ήταν ανώτατος δικαστικός που αναμίχθηκε στην εκδίκαση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και πρώτος πρωθυπουργός του Καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967

21 Απριλίου 1967 - 13 Δεκεμβρίου 1967 Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967. Δικτατορική.

 Ο διορισμός του στο αξίωμα αυτό ήταν προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Ο πρώτος έθεσε ως όρο για να νομιμοποιήσει την κυβέρνηση των δικτατόρων ο πρωθυπουργός να μην είναι στρατωτικός, ενώ οι συνταγματάρχες δεν επιθυμούσαν αντίστοιχα κανέναν φιλοβασιλικό. Έτσι επελέγη ο Κόλλιας με γνώμονα τα υπερσυντηρητικά του φρονήματα. Στην πράξη βέβαια αυτοί που κυβερνούσαν ήταν οι στρατιωτικοί με προεξάρχοντα τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Διατηρήθηκε στην πρωθυπουργία μέχρι το αποτυχημένο Κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου εναντίον της Χούντας, στις 13 Δεκεμβρίου του 1967, οπότε την πρωθυπουργία ανέλαβε και τυπικά ο Παπαδόπουλος.