«Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας στο Μιλάνο, είναι μία χειροπιαστή απόδειξη της βαρύτητας που δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην επιστημονική έρευνα και τις πρακτικές εφαρμογές της επιστήμης. Τα ερευνητικά προγράμματα που υλοποιούνται εδώ, υποστηρίζονται οικονομικά και συντονίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορούν ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή, μεταξύ των οποίων και οι γενετικά τροποποιημένες τροφές.
Είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα ενημέρωση από επιστήμονες και ειδικούς στο θέμα των μεταλλαγμένων και μου δόθηκε η ευκαιρία να τους θέσω ερωτήματα σχετικά με τις επιστημονικές έρευνες σε αυτόν τον τομέα, αλλά και να ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με την πολιτική που ακολουθείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για αυτό το θέμα. Οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιστέκονται σθεναρά στα μεταλλαγμένα προϊόντα και αυτό είχε υποχρεώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να υιοθετήσει μία μάλλον απορριπτική στάση απέναντι στα μεταλλαγμένα. Μάλιστα, ως χώρα, έχουμε καταδικαστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, επειδή αποφασίσαμε να απαγορεύσουμε τις εισαγωγές μεταλλαγμένων.
Τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει να υποχωρεί. Ήδη κάποια μεταλλαγμένα έχουν πάρει υγειονομική έγκριση. Πρόσφατα μάλιστα η ΕΕ πήρε και μία απόφαση, η οποία έδωσε τη δυνατότητα στα κράτη μέλη να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν στην επικράτειά τους την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. Από την άλλη όμως, δεν επιτρέπει σε καμία χώρα να μπλοκάρει τις εισαγωγές των εγκεκριμένων από την ΕΕ μεταλλαγμένων.
Πρόκειται για μια απόφαση δίκοπο μαχαίρι. Διότι μπορεί μεν μία χώρα να αποφασίσει να μην επιτρέπει την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σε εθνικό επίπεδο. Εάν όμως επιτραπεί η εισαγωγή, τα φθηνά μεταλλαγμένα εισαγωγής θα δημιουργήσουν καθεστώς αθέμιτου ανταγωνισμού για τα ντόπια, καθαρά προϊόντα. Αυτό σταδιακά θα υποχρεώσει τις εθνικές κυβερνήσεις να υποκύψουν και να επιτρέψουν την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων φυτών για να παραμείνουν ανταγωνιστικές.
Οι απόψεις διίστανται σχετικά με την επικινδυνότητα ή μη των μεταλλαγμένων για την ανθρώπινη υγεία. Το βέβαιο είναι ότι απαιτείται εθνική στρατηγική για τον χειρισμό αυτού του ζητήματος που μπορεί να έχει επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, αλλά και στην οικονομία. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η χώρα μας πρέπει να αντισταθεί τουλάχιστον στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων. Όχι μόνο διότι κανείς δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να γνωρίζει τις επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό και στο περιβάλλον, αλλά επιπλέον διότι θεωρώ ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας είναι η ποιότητα.
Είναι αντικειμενικά αδύνατον να ανταγωνιστούμε μεγάλες σε έκταση χώρες με μαζική παραγωγή. Εμείς πρέπει να επενδύσουμε στην υψηλή προστιθέμενη αξία και στη διατροφική αξία των καθαρών, υγιεινών τροφίμων, δηλαδή στην ποιότητα. Από εκεί κι έπειτα, είναι αυτονόητο ότι η πολιτεία δεν μπορεί να αφήσει τίποτε στην τύχη. Η σήμανση των μεταλλαγμένων πρέπει να είναι δεσμευτική και απαρέγκλιτη υποχρέωση, ώστε ο καταναλωτής να γνωρίζει με ακρίβεια και ανά πάσα στιγμή τι αγοράζει. Πρέπει να υπάρχει αυστηρός έλεγχος για κάθε τι που καταλήγει στο τραπέζι μας μέσω της διατροφικής αλυσίδας, έλεγχος που θα προστατεύει και τον καταναλωτή, αλλά και που θα διασφαλίζει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αγροτικής μας παραγωγής.»