Του Γρηγόρη Κλαδούχου
Παλιός μας γνώριμος ο κ. Μπεγλίτης στο στενό περιβάλλον, από παλιά, του σημερινού «αρχηγού» του ΠΑΣΟΚ νόμισε ότι ευκαιρίας δοθείσης μπορεί να βγάλει τον εαυτό του έξω από την μεγάλη ευθύνη και φθορά του κόμματός του.
Είχα ασχοληθεί με τον κ. Μπεγλίτη το 2006, για τη δουλειά που έπρεπε να κάνει στην Ευρώπη. Αυτά θα τα επαναφέρω σε λίγο καιρό (πριν τη 19η Μαΐου) γιατί του απάντησα μ’ αυτά που ο Κορίνθιος ή «κοσμοπολίτης» - κατά τον ίδιο- Διογένης δίδασκε, αντίθετα με τη λογική των εθνικοφρόνων. Ο κ. Μπεγλίτης, οργισμένος απέναντι σ’ αυτά που του απέδωσε ανώνυμο μπλογκ, δήλωσε ότι υπάρχουν κανόνες στην πολιτική ζωή, ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», ότι «έχει μεγάλη τιμή να μετέχει στην κυβέρνηση», ότι «υπερασπίζεται με συνέπεια και αποφασιστικότητα το δημόσιο συμφέρον», ότι έχει «αρχές και αξίες.»
Ας αρχίσουμε από τους «κουκουλοφόρους του διαδικτύου», όπως λέει. Εγώ έναν κουκουλοφόρο το 1996 είδα. Ένα κράτος που, όπως στην εποχή κατοχής οι τότε κουκουλοφόροι παρέδιδαν αγωνιστές, το κόμμα του κ. Μπεγλίτη παρέδωσε τον αρχηγό εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Αυτές είναι οι αξίες και οι αρχές του κόμματος που ξεκίνησε με το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία»; Θέλω να θυμίσω στον κ. Μπεγλίτη ότι το πρώτο ελληνικό κράτος μετά το ’21 ήταν τόπος ασύλου για βαλκάνιους αγωνιστές της ελευθερίας.
Ο εκφυλισμός του ιστορικού εγχειρήματος του ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Για την υπόθεση Κοσκωτά, τον Γ. Παπανδρέου θα μιλήσουμε άλλη φορά.
Όμως, πρέπει να σταθούμε στη Σοφοκλέους. Εδώ παίχθηκε μια εθνική τραγωδία. Έσπρωξαν τους Έλληνες στο χρηματιστήριο, στο τζόγο. Έκαναν την Ελλάδα πείραμα εφαρμογής του «από λεφτά, κάνω λεφτά», χάθηκαν όμως τα λεφτά και η χώρα μπήκε στα ρεύματα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Μπήκε σε μια τροχιά κατανάλωσης και μηδενικής παραγωγής. Αυτά είναι επιτεύγματα των «σοσιαλιστών», «εκσυγχρονιστών». Τιμή κι αυτή του κ. Μπεγλίτη.
Η Ελλάδα είχε το μεγαλύτερο ανά κάτοικο ποσοστό εισροών από κοινοτικά ταμεία και την μικρότερη αποδοτικότητα. Δεν τα έφαγαν όλοι οι Έλληνες. Κατένειμαν επενδύσεις, ιεράρχησαν έργα, όπως βολεύει τους εργολάβους, σ’ ένα σύστημα μιας κρατικοδίαιτης πολιτικής κάστας, με τους απαραίτητους τεχνοκράτες, «λειτουργούς του εποικοδομήματος», κι ένα αλλοτριωμένο απ’ αυτούς πνευματικό και δημοσιογραφικό προσωπικό για να προπαγανδίζει την νομιμότητά τους. Μη μας πει ο κ. Μπεγλίτης ότι δεν έχει ευθύνη για τις μίζες Ζιμενς, C41; Δεν έχει ευθύνη ότι το κόμμα του πήρε μίζες; Τελικά οι πολιτικοί έχουν – φαίνεται- μόνο δικαιώματα. Αλλά έτσι έκαναν και το λαό. Διόριζαν, αποκτούσαν πελατεία και κατόπιν στήριζαν συντεχνίες και κεκτημένα δικαιώματα.
Μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει προεξοφλήσει την κρατική επιχορήγηση για τα επόμενα χρόνια, κόμματα υπότροφοι του κράτους, που με την καισαρική αντίληψη προεξοφλούν το εκλογικό τους μέλλον. Αυτό είναι δημοκρατία κ Μπεγλίτη;
Με λίγα λόγια: είναι προφανής η ομηρία, η δουλικότητα , η υποταγή στην τηλεκρατία και τα λόμπυ συμφερόντων. Τι σόι πολιτικός είστε κ Μπεγλίτη που αν βγάλουμε την πρίζα της τηλεόρασης παύετε να υπάρχετε ως κόμμα; Χρησιμοποιείτε την θεωρία του Γκαίμπλελς για την προπαγάνδα της ενσωμάτωσης. Καμία αυτόνομη και μορφωτική παρουσία στα επίπεδα της παραγωγής, του πολιτισμού μέσα στην κοινωνία. Όλα γίνονται εκεί ως κρατικά γεγονότα. Κι εδώ μας κυνηγάει ο Μπρέζνιεφ.
Βρισκόμαστε σε συνθήκες ολοκληρωτισμού. Οι πολίτες δεν έχουν να επιλέξουν αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Νέα κόμματα που δημιουργούνται , προβάλλονται ως τέτοια , αλλά γεννιούνται και προορίζονται ως σταθεροποιητές μίας σεισμικής πτώσεις του κομματοκρατισμού.
Από τη μεταπολίτευση και μετά είδαμε τη νίκη της κομματοκρατίας, την τηλεκρατία, την παρακμή, όχι την πολιτική και τον πολιτικό άνθρωπο αλλά τις καριέρες, τις καρέκλες, τον προσωπικό πλουτισμό. Από την χούντα μας πήγαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η κρίση αξιοπιστίας αυτού του πολιτικού προσωπικού, του πιο ανεπαρκούς και διεφθαρμένου στην Ευρώπη, είναι προφανής και εδώ και στο εξωτερικό. Δείχνουν δουλικότητα, κάνουν οτιδήποτε για να παρατείνουν την θητεία του ως μεσάζοντες εξαγωγής κεφαλαίων από την Ελλάδα.
Όμως όλοι οι άνθρωποι, πολίτες δημοκράτες, που σκέπτονται το μέλλον της χώρας, πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να περάσουμε στην αποκλεπτοποίηση. Όπως παλιά είχαμε την αποχουντοποίηση. Το πολιτικό προσωπικό υπεύθυνο για το έγκλημα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας να πληρώσει έναν πολιτικό φόρο και να συνταξιοδοτηθεί. Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι με κύρος που δεν είναι καμένοι, βρώμικοι, που οι Έλληνες και οι απέξω, θα τους σέβονται.
Απορώ, βεβαίως, με την στάση της αριστεράς. Δεν είδα απάντηση στον κ. Μπεγλίτη. Αν και η καλύτερη απάντηση θα ήταν να αγκαλιάσουν τις κινήσεις για την επιτροπή λογιστικού έλεγχου του χρέους.
Ο κ. Μπεγλίτης μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τον εαυτό του. Δεν θα μιλούσε έτσι αν δεν είχε της πλάτες της εξουσίας, αυτή τη θέση που έχει. Και πολύ περισσότερο: αν δεν είχε αυτή τη θέση που κατέχει, θα έλεγε κάτι παραπλήσιο με τα παραπάνω. Γιατί η εξουσία του φτιάχνει τις λέξεις, την αποφασιστικότητα. Είναι η πολιτική ανατροπή: στην σημερινή Ελλάδα τους κυβερνήτες, τους πολιτικούς δεν τους κάνουν οι λέξεις, οι ιδέες, η πολιτική. Γι’ αυτό και αυτά σήμερα επιστρέφουν από τα κάτω από κινήσεις πολιτών.
Το πρόβλημα του κ. υπουργού δεν είναι η θιγμένη υπόληψή του. Συνεχίζει την πολιτική τρομοκράτηση. Και η τηλετρομοκρατία που εφαρμόζουν είναι ο σύγχρονος ασφαλίτης. Θέλουν τον λαό υποταγμένο. Είναι ευαίσθητοι μόνο στα δικαιώματα της συντεχνίας των μιζοκομμάτων τους. Ένας υποταγμένος λαός τους δίνει το δικαίωμα να πουλάνε το ηθικό πρόσωπο της Ελλάδας, τα όνειρα, την υλική και άυλη περιουσία αυτής της χώρας.
Του κ. Μπεγλίτη θα του πρότεινα να γίνει έστω Αθηναίος Έλληνας. Δεν εννοώ την παρηκμασμένη Αθήνα του σήμερα. Όπως γνωρίζω, ότι γνωρίζει κι αυτός, είμαι με το τοπικό, περιφερειακό, αλλά και την Αθήνα του τότε. Που δίδασκε ότι η ανοχή προσβολών δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό πολιτισμού. Γι αυτό και δεν πρέπει ν’ ανεχόμαστε μαθήματα από αρνητικούς πολιτικούς δασκάλους.
ΥΓ.: Σε όσους πιστεύουν ότι σε σημερινές στιγμές απώλειας εισοδημάτων πρέπει να βρούμε τις θετικές πλευρές λιτής ζωής, θα απαντήσω με τα λόγια άλλων: «Μόνο ένα κτήνος μπορεί να συνιστά στους φτωχούς να κάνουν οικονομία… Το να συνιστούμε οικονομία στους φτωχούς είναι κάτι τόσο εξωφρενικό όσο και υβριστικό. Είναι σαν να συμβουλεύομε έναν που πεινάει να τρώει λιγότερο». ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ από το δοκίμιό του Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 28/04/2011
